Εδώ και πολλές μέρες προσπαθώ να επικοινωνήσω με τρεις κολλητούς μου φίλους. Ή μάλλον προσπαθώ μόνη μου, στο κεφάλι μου. Γιατί πρακτικά δεν κάνω τίποτα.
Τους σκέφτομαι καθημερινά, και παραπάνω από μια φορά τη μέρα, όμως για να είμαι ειλικρινής αυτή τη στιγμή που γράφω δεν ξέρω αν είναι στεναχωρημένοι, πως πήγαν οι δουλειές και οι σπουδές τους και άμα κάτι πήγε πολύ λάθος στη ζωή τους την τελευταία βδομάδα. Βασικά αν είχε γίνει κάτι τέτοιο θα το είχα μάθει. Ή μήπως όχι;
Κάνω μια γρήγορη αναδρομή του από πότε έχουμε να μιλήσουμε.
Η Σοφία με είχε πάρει κάμια στιγμή τηλέφωνο, δεν μπορούσα να απαντήσω, ύστερα της άφησα ένα σχόλιο σε μια φωτό στο facebook δεν θυμάμαι ίσως ήταν προχτες; Πάντως χτες μου έστειλε μια κουλή ερώτηση με imessage, της απάντησα συμβουλεύοντας την, δεν απάντησε. Πώς να πήγε άραγε το ζήτημα για το οποίο με ρώτησε; Να θυμηθώ να ρωτήσω.
Ο Παναγιώτης μου έστειλε πριν τρεις μέρες inbox στο facebook, αν είμαι καλά. Του απάντησα ότι θα τον πάρω να μιλήσουμε μόλις γυρίσω σπίτι. Γύρισα αργά, δεν μιλήσαμε ποτέ, του έστειλα ένα νυσταγμένο αόριστο να το κάνουμε άλλη μέρα. Να θυμηθώ να τον πάρω με την πρώτη ευκαιρία. Μόλις τσέκαρα το κινητό μου, μου έχει στείλει πριν λίγο μια εικονίτσα με δύο Power Rangers που γράφει friends forever.
Με τη Στεφανία σέρνουμε ένα ραντεβού στο Skype εδώ και βδομάδες, Τώρα που το σκέφτομαι προχτες μου έστειλε ένα φωνητικό μήνυμα μέσω whatsap, που δεν το άκουσα γιατί ήμουν στο γραφείο. Και μετά το ξέχασα. Να θυμηθώ να το ακούσω.
Όταν ζούσαμε στην ίδια πόλη και χώρα, οι τηλεφωνικές και μηνυματικές συζητήσεις και με τους τρεις γυρνούσαν κατά κύριο λόγο γύρω από το πρόγραμμα. Τι ώρα σχολάς, τι ώρα θα έρθεις από εδώ, τι ώρα δώσαμε ραντεβού με τα παιδιά, τελείωσα το μάθημα νωρίτερα, ραντεβού στην Κορβιζάρ, πεινάω άντε έλα να φάμε, έχω έξτρα βάρδια άκυρη η βόλτα.
Τα άλλα, τα σημαντικά, δεν χρειαζόταν να τα πούμε μέσω τηλεφώνου: άσε που να στα λέω τι έγινε στη δουλειά τα λέμε σε 10 από κοντά, απόψε από κοντά, αύριο από κοντά, το Σάββατο από κοντά.
Τώρα όμως δεν παίζει αυτό. Διότι θα ήταν παρανοϊκό κάποιος να λέει «άσε τι έγινε στη δουλειά, θα στα πω τα Χριστούγεννα από κοντά».
Μπαίνεις σε ένα αεροπλάνο ή αποχαιρετάς κάποιον στο αεροδρόμιο με τον οποίο μέχρι χτες μοιραζόσουν μια ζωή κανονική, τη μάζωξη με τα κορίτσια κάθε Πέμπτη, τον καφέ μετά τη δουλειά, κανονικά πράγματα. Και είσαι σίγουρος ότι η απόσταση δεν θα τ’αλλάξει αυτά, έλα μωρέ παιδιά της τεχνολογίας είμαστε.
Μόνο που στο μεταξύ η ζωή τρέχει με χίλια και η ψηφιακή φιλία δεν είναι τόσο εύκολη, πως να το κάνουμε.
Τώρα το μήνυμα γράφει: άσ’το τι να σου λέω θα στα πω στο Skype απόψε, αύριο, το Σ/Κ. Το Skype είναι το νέο «από κοντά» και τα μηνύματα έχουν αλλάξει περιεχόμενο.
Όμως το ιντερνετικό ραντεβού είναι το πιο εύκολα ακυρώσιμο ραντεβού στον κόσμο. Διότι δυνητικά μπορεί να γίνει οποιαδήποτε στιγμή. Κάποιο βράδυ θα’μαι σπίτι, θα ‘σαι και εσύ, θα συνδεθούμε πατήσουμε το μαγικό κουμπάκι του Skype και θα τα πούμε. Δεν χρειάζεται να κλείσουμε και ραντεβού. Γι’αυτό και το αφήνουμε κάθε μέρα για αύριο.
Και με έναν άνθρωπο που μέχρι χτες ήξερες μέχρι και πόσο αλάτι έβαλε στα φασολάκια και τι ταινία είδε το βράδυ, περνάνε βδομάδες που δεν έχεις ακούσει τη φωνή του, παρά έχεις ανταλλάξει τρία ιμότικονς και δυο-πέντε μηνύματα.
Και κάπως έτσι τα θεωρητικά ασήμαντα μηνυματάκια,ένα στικεράκι με power rangers, ένα αναπάντητο “είδα αυτό και σε θυμήθηκα” στο οποίο κάποια στιγμή θα απαντήσουμε, είναι η νέα μορφή επικοινωνίας με τους ανθρώπους που κάποτε μοιραζόμασταν την καθημερινότητα μας.
Οι μισοί νέοι Έλληνες έχουν φύγει στο εξωτερικό και οι άλλοι μισοί τους στέλνουν στικεράκια και inbox και όλοι μαζί προσπαθούν να εναρμονιστούν στην «φιλία εξ αποστάσεως». Σκεφτόμαστε τους φίλους μας και μας λείπουν, τους στέλνουμε φωτογραφίες από τον καφέ που πίνουμε και τα ζωάκια μας και το τι μαγειρέψαμε σε μια προσπάθεια να τους κρατήσουμε μέσα στη ζωή μας, να συνεχίσουμε να τη μοιραζόμαστε μαζί τους.
Το inbox στο facebook, το whatsapp, το viber, δεν είναι πια μέσο για να κλείσεις ραντεβού. Είναι το ίδιο το ραντεβού με τις φιλίες που δεν θέλουμε να χάσουμε.
15°
