Άμα σου ξεφύγουν οι Σπανιόλοι στην αρχή του παιχνιδιού, άντε να τους πιάσεις. Από ένα σημείο και μετά έχεις την εντύπωση ότι αυτοί τρέχουν σε κατηφόρα και εσύ σε ανηφόρα. Έτσι την έπαθε ο Ολυμπιακός στον τελικό. Αντί να ξεκινήσει με τους «τελωνειακούς» στην αρχική πεντάδα, αυτούς δηλαδή που σου μπλοκάρουν την πρώτη κίνηση, όπως ο Μπέβερλι ή ο Πεν, γρήγοροι στα μαρκαρίσματα, προτίμησε το σχήμα με τους «φιλόξενους» στην άμυνα και η ζημιά δεν άργησε να γίνει. Όχι ότι δεν θα κέρδιζε πάλι η Μπαρτσελόνα. Η λογική αυτό λέει. Σαν σύνολο είναι πλήρης, συμπαγής με αυτοματισμούς στο παιχνίδι της, αθλητική ομάδα με παίκτες που όλοι τους τρέχουν, πηδάνε ψηλά, μαρκάρουν και ξεμαρκάρονται με ευκολία, αλλά να, αν τους μπλόκαρες λίγο στην αρχή, ίσως να τους αποσυντόνιζες, γιατί τα νεύρα και η υπερένταση έχουν πάντα θέση σε έναν τελικό, και διόλου απίθανο τότε η συνέχεια να ήταν διαφορετική για τον Ολυμπιακό.
Πήρανε φωτιά μετά το τζάμπολ; Άντε να τους σταματήσεις! Μετά σου σπάνε τα νεύρα. Στα κάνουν σερπαντίνες. Ό,τι τους περάσει από το μυαλό το επιχειρούν και αυτό βγαίνει. Σουτάρουν από τα 7 ή τα 8 μέτρα, λες και φοράνε γυαλιά 3D που σου φέρνουν το καλάθι σε απόσταση αναπνοής, και τα κολλάνε όλα. Έχουν μάθει να παίζουν και άμυνα, οι μπαγάσες. Δύσκολα πλέον περνάς παίκτη και μπάλα μέσα στη ρακέτα τους.
Τις πιο ηχηρές σφαλιάρες με εφέ, σαν αυτές που έριχναν μια εποχή στον κινηματογράφο ο Τέρενς Χιλ και ο Μπατ Σπένσερ, από τους Σπανιόλους τις έχουμε φάει, σε συλλογικό αλλά και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Αυτές είναι που μας έχουν πονέσει πιο πολύ. Τώρα είναι ο Γκασόλ και ο Ναβάρο, παλιότερα ο Βιγιακάμπα, οι αδελφοί Γιοφρέσα, ο Σολοθάμπαλ, ο Χιμένεθ, ο Σαν Επιφάνιο, ο Μαρτίν.
Όχι ότι δεν τους έχουμε κάνει κι εμείς κηδείες. Ποιος δεν θυμάται τον τελικό στη Ρώμη, στο Παλαέουρ, το 1997; Οι ίδιες ομάδες που έπαιξαν και φέτος στο Παρίσι βρέθηκαν στο παρκέ εκείνο το βράδυ. Ο Ολυμπιακός με προπονητή το «σοφό» Ίβκοβιτς και οι «Μπλαουγκράνα» με τον Ρενέσες στον πάγκο. Δεν είχε προηγηθεί η περίοδος Σημίτη και τότε ο μόνος που μονοπωλούσε στην επικράτεια τον τίτλο του «σοφού» ήταν ο Σέρβος κόουτς. Το πρώτο και μοναδικό ευρωπαϊκό των ερυθρολεύκων. Τότε που ο Σιγάλας, ο αρχηγός, κουβαλούσε κούπες και τα μισά κιλά από αυτά που κουβαλάει σήμερα, τότε που ο Τόμιτς σιχαινόταν τα κοστούμια και τις γραβάτες και δύσκολα τον έβλεπες στον πάγκο όπως τώρα, με τον Ρίβερς να μη σταματά να σουτάρει ούτε και στα ντους και τον Φασούλα πριν αναλάβει δήμαρχος Πειραιά και αρχίσουν να του κάνουν πλάκα οι υπάλληλοι στα απορριμματοφόρα ανακοινώνοντας κάθε τρεις και λίγο απεργία.
Χρονολογικά τη δεύτερη μεγάλη πλάκα τούς την έκανε ο Παναθηναϊκός. Τι είναι η μοίρα; Και τότε ο τελικός, το 1996, ήταν πάλι στο Παρίσι στο Παλέ ντε Μπερσί. Ο κόσμος μιλούσε τα χρόνια εκείνα με θαυμασμό για τον Ντομινίκ! Ευτυχώς όχι για τον Ντομινίκ Στρος Καν, αλλά για τον Ουίλκινς, τον παικταρά που είχαν φέρει οι Πράσινοι από το ΝΒΑ. Ένας πόντος διαφορά, ένας πόντος-δηλητήριο έκρινε το παιχνίδι. Με τους Ισπανούς να φωνάζουν και να διαμαρτύρονται ότι το κόψιμο του Βράνκοβιτς στα τελευταία δευτερόλεπτα έπρεπε να μετρήσει καλάθι, αφού η μπάλα είχε ακουμπήσει στο ταμπλό. Ταμπλό-ξεταμπλό, το κύπελλο το σήκωσε ο Αλβέρτης. Και ενώ ο Καρνισόβας, ο Φερνάντεθ, ο Γκαλιλέα και ο Χιμένεθ χτυπιόντουσαν στο παρκέ, ο Βουρτζούμης συμπλήρωνε το δεύτερο ευρωπαϊκό τρόπαιο στην προσωπική του συλλογή.
Θα ακολουθήσουν άλλες τέσσερις «οικολογικές» κούπες, αφού η πράσινη ανάπτυξη είχε μόλις αρχίσει. Και είμαι απόλυτα σίγουρος ότι θα ακολουθήσουν και άλλες στο μέλλον. Στο μπάσκετ είμαστε πλέον δύναμη. Είναι από τα αθλήματα που, αποδεδειγμένα πλέον, μας ταιριάζουν. Δεν είναι τυχαίοι οι τίτλοι, ούτε οι τόσες διακρίσεις σε επίπεδο Εθνικής αλλά και συλλόγων. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, Μουντομπάσκετ, Ευρωμπάσκετ, Φάιναλ φορ και άλλες Λίγκες, δεν συμμετέχουμε απλά, αλλά πρωταγωνιστούμε. Μας αντιμετωπίζουν σαν δύναμη, μας εκτιμούν και μας σέβονται. Το μπάσκετ και το πόλο (το αδικημένο παιδί του ελληνικού αθλητισμού) είναι τα συλλογικά αθλήματα στα οποία αξίζει να επενδύσουμε. Να φτιάξουμε βαριά βιομηχανία που θα μας ανταμείψει. Ιδιαίτερα τώρα, που η μεγάλη οικονομική κρίση σκεπάζει την Ευρώπη σαν το νέφος της ηφαιστειακής στάχτης, είναι ευκαιρία να ρίξουμε στο παρκέ περισσότερα δικά μας παιδιά, ταλεντάκια, γερά κορμιά, αθλητικά, που θα κρατήσουν τον πήχη ψηλά. Έτσι ίσως απαλλαγούμε οριστικά ή πάψουμε να ασχολούμαστε με τα λαμόγια του ποδοσφαίρου, τους σύγχρονους ντίλιγκερ του πάθους μας για την μπάλα. A
10°
