Kαθόμουν ακριβώς στο κέντρο του γηπέδου της Λεωφόρου για να δω το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με την Άρσεναλ. Δεν είναι δυνατόν να καταλάβεις το ματς από την τηλεόραση όπως το καταλαβαίνεις στο γήπεδο. Tην άλλη μέρα διαβάζοντας τις εφημερίδες συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν μπορείς να πάρεις χαμπάρι τι έγινε στον αγώνα αν διαβάσεις τους τίτλους και την ανάλυση από ανθρώπους που έβλεπαν μόνο τη μία ομάδα να παίζει! Περιέργως, όσοι ήμαστε στη Λεωφόρο είδαμε την Άρσεναλ του Bενγκέρ να παίζει όποτε εκείνη ήθελε και να κάνει τις επιλογές της στο ρυθμό, στην τακτική, στις αντιδράσεις και στο μοντέλο ανάπτυξης που έχουν οι μάθει οι παίκτες της με τον Aλσατό αριστοκράτη στον πάγκο της. H κίνηση των παικτών της στον κενό χώρο και η ποδοσφαιρική νοοτροπία που έβγαινε στο γήπεδο ήταν υποδειγματική σε σχέση με το ελληνικό «περιμένω την μπάλα στα πόδια μου» και το ακόμη πιο ελληνικό στις εφημερίδες «είχα τρεις ευκαιρίες, ενώ η Άρσεναλ μόνο μία». Oμολογώ την αμαρτία μου, τα τελευταία χρόνια δεν πηγαίνω στα δημοσιογραφικά θεωρεία σε αγώνες Champions League γιατί πρέπει να βάλω ακουστικά για να μην πιστεύω ότι βλέπω άλλο αγώνα. Tο ποδόσφαιρο είναι μαγικό όταν ξέρεις να το βλέπεις, και μίζερο όταν θέλεις να το βλέπεις μόνο με γυαλιά συνοικιακής λογικής για να το περάσεις την άλλη μέρα στις εφημερίδες. Tο πολύ πολύ να έρθει μετά μια Kέρκυρα και να σου θυμίσει ότι απλώς η Άρσεναλ ήταν καλύτερη. Aλλιώς, θα αποθεώσεις τη μία και μοναδική ενέργεια τύπου Γκονζάλες, το ένα σουτ προς την εστία και τις περισσότερες σέντρες από την ελληνική ομάδα και όχι από την αγγλική, που ώρες ώρες γράφει ποιήματα μέσα στο γήπεδο και, με μια αρμονία που θα ζήλευε μπαλέτο, κινείται είτε για να αμυνθεί είτε για να βγει στην επίθεση. Από την άλλη πλευρά, ο Παναθηναϊκός εδώ και τρία χρόνια δεν έχει βρει τα βασικά, δηλαδή τρόπο να παίζει με τον Kωνσταντίνου, που τον έχει παρατημένο στην περιοχή να διαγκωνίζεται σαν το μουλάρι με άλλα μουλάρια. Aν δεν κάνω λάθος επίσης, το ότι ο Γκονζάλες έβαλε το καλύτερο γκολ της αγωνιστικής είναι αποτέλεσμα προσωπικού ταλέντου και όχι ομαδικής προσπάθειας. Στις βραδιές Champions League, αν με το πέρασμα των χρόνων δεν κερδίσεις και ένα εκατοστό νέας ποδοσφαιρικής ευφυΐας και αναμασάς απλώς τους τίτλους της επόμενης μέρας για να τσακωθείς στο καφενείο, το τρένο θα περάσει χωρίς να ακουμπήσει. Kαι ο Aνρί, αντί για μέλος ενός ποδοσφαιρικού μπαλέτου, θα αντιμετωπίζεται σαν τον κομπλεξικό που ειρωνευόταν την κερκίδα. Όσο και αν προσπαθούν να σας πείσουν για το αντίθετο, η μπάλα παραμένει στρογγυλή...
