Ξέρω αρκετούς που ανακάλυψαν μόλις την περασμένη Τετάρτη και Πέμπτη το χάος που χωρίζει τις ομάδες μας από τη μπάλα που παίζουν η Τσέλσι, ο Άγιαξ ή η Μπέτις. Επειδή ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ πέρασαν από τα προκριματικά, είχαν αρχίσει ορισμένοι να πιστεύουν, πως έτσι θα πάει ως το τέλος. Αφού παλιότερα, κυρίως ο Παναθηναϊκός και κατά δεύτερο λόγο ο Ολυμπιακός κατάφεραν να σταθούν, θα μπορούσαν και τώρα κάποιοι να πετύχουν ανάλογες μεγάλες πορείες.
Ελάχιστοι κάθονται να αναρωτηθούν γιατί έχουμε πρωτάθλημα για φτύσιμο με το οποίο κάποιοι «φτιάχνονται» κιόλας. Μάλιστα κάθονται να δουν ματς με το ενδιαφέρον τους στραμμένο αποκλειστικά στο ποιος είναι ο διαιτητής, τι σφυρίζει, ποιον αδίκησε, ποιον ευνόησε και από ποιον τα παίρνει. Άλλοι ηδονίζονται με τα κατορθώματα των προέδρων, τους καυγάδες τους, τις ανακοινώσεις τους και κυρίως τον τρόπο με τον οποίο προσπαθούν να κλέψουν το πρωτάθλημα ο ένας από τον άλλο, βρίζοντας φυσικά όποιον «ανίκανο» δεν θέλει να βουτηχτεί στην ίδια λάσπη και φορώντας του τη στάμπα του «αποτυχημένου». Άλλοι φτάνουν σε σημείο να τους θαυμάζουν. Μιμούνται τις γηπεδικές τους συμπεριφορές και πιστεύουν πως δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ασχοληθεί κανείς με τη μπάλα. Πρώτο ρόλο παίζουν όχι οι παίκτες αλλά οι διαιτητές, οι αθλητικοί δικαστές, οι παράγοντες της Λίγκας και της ΕΠΟ -ακόμη και ο υφυπουργός Αθλητισμού που αιώνες τώρα προσπαθεί να... εξυγιάνει το σύστημα για λίγα ψηφαλάκια.
Μετά έρχεται «απότομα» η προσγείωση. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Το ποδόσφαιρο προχώρησε, οι αποστάσεις όχι απλά μεγάλωσαν αλλά έγιναν δυσθεώρητες, το πρωτάθλημά μας το προτιμάνε όσοι δεν βρίσκουν αλλού ή έρχονται να ξεκουραστούν και να βγάλουν εύκολα λεφτά, αλλά εμείς... χαμπάρι! . Κοτζάμ Παναθηναϊκός δεν βρίσκει έναν σοβαρό επενδυτή να ασχοληθεί μαζί του. Τυχάρπαστοι και ύποπτοι γίνονται «ηγέτες» και «ήρωες». Ένας μικρόκοσμος που νομίζει πως βρίσκεται στο επίκεντρο, τσαλαβουτάει σε θολά νερά επειδή βρίσκει και τα κάνει -όταν δεν καθορίζει ο ίδιος τους όρους του παιχνιδιού.
Ασορτί και η παρουσίαση των αγώνων από το συνδρομητικό κανάλι που έχει τα δικαιώματα μετάδοσης. Με εξαίρεση την περιγραφή του Χρήστου Σωτηρακόπουλου στο ματς του Άγιαξ με την ΑΕΚ που κράτησε κάποιες ισορροπίες και κινήθηκε σε ποδοσφαιρική λογική, οι άλλες δύο ήταν ένα μείγμα άναρθρων κραυγών και αφελών επισημάνσεων, πασπαλισμένες με μπόλικη φουστανέλα, φούντα και φέσι, επειδή «αυτό θέλει ο κόσμος»! Ραδιοφωνικές προσεγγίσεις βγαλμένες από την δεκαετία του '60, όταν ο άλλος δεν έβλεπε τι γινόταν στο γήπεδο και ο κάθε σπορτκάστερ προσπαθούσε να τον πείσει πως... όπου να ’ναι κερδάμε, ακόμη κι όταν η όποια Τσέλσι είχε 22 βαρβάτες τελικές προσπάθειες έναντι τριών της δικής μας ομάδας με κατοχή μπάλας που κάποια στιγμή άγγιξε τα όρια της αιχμαλωσίας, στο 82-18!
Αλλά αυτό το ποδόσφαιρο θέλουμε και κυρίως αυτό γεμίζει τα κενά μιας μεγάλης μερίδας διπλανών μας...
10°
