Ο Ελληνοαυστραλός τενίστας Νικ Κύργιος έχει γίνει γνωστός περισσότερο για την ιδιορρυθμία του και τις ακραίες αντιδράσεις του την ώρα του αγώνα.
Κι όμως κρύβει έναν άλλο ευαίσθητο εαυτό που τον έβγαλε τις προάλλες με μια συγκινητική επιστολή με την οποία βάζει σκοπό της ζωής του την δημιουργία και συντήρηση ενός αθλητικού "Παιδικού Χωριού SOS" για τα απροστάτευτα παιδιά. Αξίζει τον κόπο να διαβάσετε τα κύρια σημεία από το γράμμα του όπως δημοσιεύτηκε στο playersvoice.com.au.
«Υπάρχει ένας σκοπός που υποκινεί τα πάντα. Μια ανώτερη αποστολή από το να παίρνεις τον μισθό σου. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχα και ανέκαθεν ζήλευα όσους το απολάμβαναν. Πιστεύω ότι βρήκα τον σκοπό μου τους τελευταίους μήνες. Φτιάχνω κάτι που θα είναι "τρελό".
Πριν δύο χρόνια είχα ένα όραμα: να χτίσω εγκαταστάσεις για άπορα, μη προνομιούχα παιδιά που θα μπορούν να πηγαίνουν, κάπου και να περνούν καλά και με ασφάλεια.
Κάπου όπου θα νοιώθουν σα να είναι μέρος μιας οικογένειας. θα υπάρχουν γήπεδα τένις και γυμναστήριο όπως και ένας χώρος για κλωτσάνε μπάλα. θα υπάρχει φαγητό και κρεβάτια για να κοιμούνται. Πριν λίγους μήνες το συζήτησα με την μητέρα μου Norlaila και τον αδερφό μου Χρήστο. Είναι το μόνο που έχω στο μυαλό μου πέρα από το τένις. Οταν δεν παίζω και δεν ταξιδεύω, ασχολούμαι μ αυτό το πρότζεκτ. Στην παρούσα φάση είμαστε στην προσπάθεια να βρούμε στην Μελβούρνη το οικόπεδο όπου θα οικοδομηθεί το όνειρό μου. Ψάχνουμε οργανισμούς, αλλά και επιχειρήσεις με τις οποίες θα συνεργαστούμε. Είναι ένα όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα.
Το τένις μού έδωσε μια καλή ζωή -παίρνουμε καλά λεφτά και όλα τα παρελκόμενα είναι εξαιρετικά- αλλά νοιώθω άδειος αν το κάνω μόνο για τα χρήματα. Ξέρω πως όλα αυτά τα χρόνια με έχετε ακούσει πολλές φορές να λέω ότι δεν καίγομαι γα το τένις. Οταν όμως δουλεύω για το NK Foudation και τις εγκαταστάσεις μας στην Μελβούρνη επικεντρώνομαι σε όλα τα μη προνομιούχα παιδιά που σκοπεύω να βοηθήσω. Παίζω πλέον για εκείνα.
Αγαπώ τα παιδιά και αντλώ μεγαλύτερη χαρά από το να τα βοηθώ και να τα βλέπω να πετυχαίνουν στόχους απ ό,τι όταν νικώ σε τουρνουά. Πάντα αυτή ήταν η επιδίωξή μου. Θυμάμαι τον Piotr με χαρμολύπη. Ήταν ένα μικρό παιδί με καρκίνο στον εγκέφαλο στο τελικό στάδιο. Η οργάνωση "We The People" μας έφερε σε επαφή. Πέρυσι, πριν το Australian Open, αντί να πάω για προπόνηση πήγα να δω τον Piotr. Μου είπε πως ήταν μια από τις πιο χαρούμενες μέρες της ζωής του. Ειλικρινά όμως δεν είμαι σίγουρος ποιος από τους δυο μας έζησε την καλύτερή του μέρα. Ηταν απίστευτο. Πέθανε πριν λίγους μήνες. Δεν θα τον ξεχάσω ποτέ».
8°
