Από τον Ιούνιο του 1996, όταν ο Μπάγεβιτς στέγνωσε την ψυχή του, φόρεσε τα κόκκινα και πήγε να χτίσει το μόνιμο πρωταθλητή Ολυμπιακό του Κόκκαλη μέχρι σήμερα, ένας από τους ελάχιστους ΑΕΚτζήδες που δεν χάλασαν τη σχέση τους μαζί του αλλά κατάφερε να ριζώσει μια ακόμη μεγαλύτερη φιλία ήταν ο Μελισσανίδης. Κοντά του από την εποχή που τον είδε με πόνο ψυχής να μπαίνει στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας μέσα σε βροχή από πεντοχίλιαρα και «Ντούσαν προδότη, Ιούδα, Ισκαριώτη», μέχρι που η ομάδα έπεσε στην Γ΄ Εθνική. Το όνειρό του ήταν πάντα να τον ξαναφέρει «πάνω σε άσπρο άλογο».
Και τα κατάφερε χωρίς να ανοίξει μύτη. Μεγάλο κατόρθωμα, αν σκεφτεί κανείς το μίσος με το οποίο τον αντιμετώπιζε η συντριπτική πλειονότητα των οπαδών όλα εκείνα τα «καταραμένα» χρόνια και εκδηλωνόταν με χίλιους δυο τρόπους και στην παραμικρή αφορμή.
Όμως ο Μελισσανίδης ξαναγύρισε στην ΑΕΚ με τους δικούς του όρους. Πρώτος και σπουδαιότερος, για να βάλει τα ωραία του λεφτά, ήταν να πάρει δίπλα του τον Ντούσκο ρίχνοντας νερό κι αλάτι σε όσα είχαν γίνει στο παρελθόν. Αυτόν ξέρει, αυτόν εμπιστεύεται, και τα σκυλιά δεμένα! Οι Χατζηχρήστοι της Original που ήθελαν πάντα να διοικούν στηριγμένοι στην ιδεολογία του «αντιμπαγεβιτσισμού», εξαφανίστηκαν. Ο «θεός» Ντέμης, που χρεοκόπησε και διέλυσε το κλαμπ με τη σπάταλη και καλαμοκαβαλάρικη πολιτική του, πέρασε από την απόλυτη αποθέωση στο κέντρο του περιθωρίου. Κι ο Μπάγεβιτς όχι μόνο ξανακάθισε στο θρόνο του αλλά από τότε σχεδιάζει μόνος του τα πλάνα της ΑΕΚ, έχοντας κρατήσει για τον εαυτό του τον πρώτο ρόλο ανεξάρτητα από το ποιος παίζει κάθε φορά ρόλο προπονητή.
Στην ουσία είναι ο άνθρωπος που διαλέγει τον κόουτς στη λογική να μην είναι κάποιος που θα μπορεί να του κλέψει ένα κομμάτι από τη δόξα. Κι από κει ξεκινούν τα προβλήματα.
Εδώ και τέσσερα χρόνια, στο διάστημα της δεύτερης βασιλείας του, πέρασαν από τον πάγκο ο Βαγγέλης Βλάχος, ο Μανώλης Παπαδόπουλος, ο Έβαλντ Λίνεν, ο Τραϊανός Δέλλας, ο Γουστάβο Πογιέτ, ο Στέλιος Μανωλάς και τελευταία ο Τιμούρ Κετσπάγια, πριν απολυθεί για να έρθει ο Μοράις με μηδέν προϋπηρεσία και μοναδικό του προσόν ότι ήταν κάποτε βοηθός του Μουρίνιο. Σύνολο, οκτώ!
Κοινός παρονομαστής σε όλες τούτες τις αλλαγές η λέξη «αναλώσιμος». Εκείνος που και να φύγει δεν κοστίζει τίποτα, αλλά είναι έτοιμος να πληρώσει ανά πάσα στιγμή το μάρμαρο στην οποιαδήποτε στραβή, έχοντας μόνιμα λυμένα τα χέρια του Μπάγεβιτς, ώστε να μπορεί να καθοδηγεί κατά τα γούστα του πράγματα, για τα οποία ο ίδιος έχει το μεγαλύτερο μέρος των επιλογών – άρα και της ευθύνης.
Η εξέλιξη της περίπτωσης του Κετσπάγια δεν κρύβει καμία έκπληξη. Καλώς ή κακώς τον διάλεξαν το καλοκαίρι σαν τον «καταλληλότερο» για να χτίσει ομάδα που θα μπορούσε να αμφισβητήσει τα πρωτεία του Ολυμπιακού. Όμως δεν τον άφησαν να δουλέψει ούτε τρεις μήνες ήσυχο. Μόλις έφαγε την τριάρα με ένα ρόστερ που δεν μπορούσε να σταθεί με τίποτα στο Καραϊσκάκη, τον ξήλωσαν αναθέτοντας στο... επόμενο θύμα το βάρος να ξελασπώσει τα πράγματα και... να πάρει πρωτάθλημα.
Έτσι διοικείται η ΑΕΚ του Τίγρη: ο ιδιοκτήτης υπογραμμίζει καθημερινά την κυριαρχία του έχοντας εγκαταστήσει κυρίαρχο τον Μπάγεβιτς στο καθαρά ποδοσφαιρικό κομμάτι. Είναι κάτι που δεν αλλάζει, είτε η ομάδα βρίσκεται στο ζενίθ είτε στο ναδίρ. Κι αυτό ακούγεται σαν το μόνο καλό της ιστορίας. Ένας σταθερός τρόπος λειτουργίας, με τα αποτελέσματα να αναμένονται. Προσεχώς...
