Κόλλησα τη μούρη μου στην τηλεόραση, όπως τα πιτσιρίκια στη βιτρίνα με τα δώρα. Αν και ένα από τα δώρα του χρόνου είναι η πρεσβυωπία, δεν με εμπόδιζε να διακρίνω τους ποδοσφαιρικούς «ήρωες» των παιδικών μου χρόνων να καθρεφτίζονται στη μικρή οθόνη. Δεν πίστευα στα μάτια μου... Το ιταλικό κρατικό κανάλι Rai Sport2 μετέδιδε το παιχνίδι ανάμεσα στην Αγγλία και την Ιταλία, που διεξήχθη την 14η του Νοέμβρη το σωτήριο έτος 1973! Και μάλιστα έγχρωμο! Ένα ματς φιλικό, αλλά ιστορικό ως προς το αποτέλεσμά του. Γιατί; Χμ, καλή ερώτηση! Σ’αυτό το ματς καταγράφεται η πρώτη νίκη της Σκουάντρα Ατζούρα επί αγγλικού εδάφους! Στις 22 συνολικά αναμετρήσεις –φιλικές και επίσημες– ανάμεσα στις δύο δημοφιλείς εθνικές ομάδες, η Ιταλία μέχρι σήμερα μετράει μόλις δύο εκτός έδρας νίκες. Η μία ήταν εκείνο το κρύο βράδυ στο Λονδίνο και η δεύτερη σημειώθηκε την 27η Μαρτίου του 2002 στο Λίντς, με σκορ 1-2!
Αλλά εκείνο το βράδυ στοίχειωσε για τα καλά στις μνήμες των Ιταλών φιλάθλων. Τρία λεπτά πριν ο Πορτογάλος διαιτητής Λόμπο σφυρίξει τη λήξη του παιχνιδιού, ο σέντερ φορ της Σκουάντρα Ατζούρα Τζιόρτζιο Κινάλια ξεχύθηκε από τα δεξιά, πάτησε περιοχή και σούταρε με όλη του τη δύναμη. Ο Σίλτον, τερματοφύλακας των Άγγλων, δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την μπάλα στο βρεγμένο τερέν, του ξέφυγε, και ο Καπέλο χάρισε την πρώτη μεγάλη εκτός έδρας νίκη στην ομάδα του. Τι είναι η μοίρα; Ο Καπέλο! Ο πρώτος που γκρέμισε το αήττητο των Άγγλων από το 1933 στην έδρα τους, με αντίπαλο την Ιταλία, μετά από χρόνια θα κάθεται στον πάγκο της Εθνικής Αγγλίας.
Χάζευα το Γουέμπλεϊ, όπως ήταν τα χρόνια εκείνα. Ξαφνικά πέταξα τα πρεσβυωπικά γυαλιά και έγινα πάλι δέκα χρονών. Παρατηρούσα έναν-έναν τους ποδοσφαιριστές της Εθνικής Αγγλίας. Πού να βρίσκονται τώρα αυτές οι χάρτινες φιγούρες; Πού χάθηκε το ποδόσφαιρο που μάζευα σε σακούλες και ντοσιέ; Ποδοσφαιριστές που μου έμαθαν ότι το ποδόσφαιρο είναι το ωραιότερο άθλημα στον κόσμο. Κάτω από τα δοκάρια ο Πίτερ Σίλτον της Λέστερ, πλαισιωμένος από τον Πολ Μάντλεϊ της Λιντς και το ίνδαλμά μου, τον Έμλιν Χιουζ της Λίβερπουλ! Χωρίς υπερβολή, όλοι μαζί οι Άγγλοι ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην Πρέμιερ Λιγκ δεν έχουν, ούτε πλησιάζουν την τεχνική κατάρτιση του Χιουζ! Ακολουθεί ο Κόλιν Μπελ, άλλος παικταράς της Μάντσεστερ Σίτι, και δίπλα του ο σκληρός Ρόι Μακ Φάρλαντ της Ντέρμπι. Πρώτος όμως και καλύτερος το Μυαλό, ο Επιστήμονας, ο Τζέντλεμαν, ο Μπόμπι Μουρ της Γουέστ Χαμ. Δεξί εξτρέμ πραγματικό και όχι γιαλαντζί, όπως τα σημερινά γατάκια που γρατζουνάνε αντί να ντριπλάρουν, ο Τόνι Κάρι της Σέφιλντ. Να δείτε ξεπέταγμα στη γραμμή, πλαγιοκόπηση, ντρίπλα και κοντρόλ στο βρεγμένο τερέν, να πάθετε εξάρθρωση άνω και κάτω γνάθου! Στο κέντρο ο Μικ Τσάνον της Σάουθαμπτον, και σέντερ φορ ο Πίτερ Όσγουντ, το θωρηκτό της Τσέλσι. Ο αέρινος Άλαν Κλαρκ της Λιντς και ο άλλος διάβολος, σε ρόλο αριστερού εξτρέμ, ο Μάρτιν Πίτερς της Τότεναμ. Τι σακούλες έριξε στον Σπινόζι, μέχρι που ανέλαβε ο Φακέτι για να διορθώσει την κατάσταση.
Απέναντί τους η αριστοκρατία του ποδοσφαίρου. Πραγματική αριστοκρατία! Κάτω από τα γκολπόστ ο Ντίνο Τζοφ. Τον παρατηρούσα με αυτό το αξεπέραστο στιλ του να μπλοκάρει την μπάλα σταθερά στο βρεγμένο γήπεδο, να αποκρούει βολίδες χωρίς γάντια και σε κάθε έξοδο να πιάνει την μπάλα όσα φάλτσα και αν είχε. Δεξιά, ο συμπαίκτης του στη Γιουβέντους Λουτσιάνο Σπινόζι και σαν το κοντάρι στην παρέλαση να ξεχωρίζει στην άμυνα ο Τζιατσίντο Φακέτι, ό,τι πιο ωραίο και στιλάτο σε αμυντικό στον κόσμο. Ένας δανδής στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Να και ο απροσπέλαστος Μάουρο Μπελούτζι της Ίντερ, η μορφή, ο Ταρκίσιο Μπούρνιτς ο σκληρός, επίσης της Ίντερ, και ο Ρομέο Μπενέτι της Μίλαν, η επιτομή του χαφ! Κίνηση, μυαλό, πάσα… όλα δέκα με τόνο. Στα δεξιά της επίθεσης ο Φράνκο Καούζιο της Γιούβε χωρίς μουστάκι τότε, εξτρέμ για χειροκρότημα, και μέσα δεξιά ο Φάμπιο Καπέλο να διδάσκει πώς αγωνίζεται ο επιθετικός μέσος. Στην κορυφή ο Τζιόρτζιο Κινάλια της Λάτσιο, σέντερ φορ που και σήμερα θα έπαιζε άνετα στο Καμπιονάτο, και τέλος οι δύο μυθικές μορφές: ο Τζίτζι Ρίβα, ο ποδοσφαιριστής που μόνο τερματοφύλακας δεν έπαιξε στην καριέρα του, ο πιο πλήρης Ιταλός ποδοσφαιριστής, και φυσικά ο ανεπανάληπτος Τζιάνι Ριβέρα, κοντρόλ με το στήθος, στοπάρισμα στη μύτη του παπουτσιού, περιστροφή και πέρασμα της μπάλας ανάμεσα από τα πόδια του αντιπάλου. Έμεινα να αναρωτιέμαι γιατί το ποδόσφαιρο του σήμερα θεωρείται ωραιότερο και θεαματικότερο. Γιατί είναι πιο γρήγορο; Έτσι λένε... Αλλά, πείτε μου, να ξέρω ειλικρινά: Ποιος βιάζεται στην απόλαυση;
7°
