Τα τρία καμπανάκια προειδοποίησαν το φιλοθεάμον κοινό ότι σε λίγο το θέαμα ξεκινά. Η αυλαία σηκώθηκε και ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι της πρεμιέρας με τη Μαρσέιγ εμφανίστηκε στη σκηνή αμήχανος και σαστισμένος. Το αποτέλεσμα, αναμενόμενο. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, οι ερυθρόλευκοι δεν είχαν ούτε ένα επίσημο ματς στα πόδια τους. Άνοιξαν την ντουλάπα, ταίριαξαν δυο ρούχα και έτρεξαν να εμφανιστούν συνεπείς στο ραντεβού. Και την πάτησαν! Απέναντί τους βρήκαν μια ομάδα ντυμένη στην τρίχα, όπως επιβάλλει το πρωτόκολλο των ευρωπαϊκών αγώνων. Η Μαρσέιγ, έχοντας στη σύνθεσή της παίκτες εκατομμυρίων –μόνο ο Λούτσο Γκοντζάλες στοιχίζει όσο όλος ο Ολυμπιακός–, δεν δυσκολεύτηκε να ξεδιπλώσει τις αρετές της και να επιβάλει το παιχνίδι της. Η πρώτη ήττα, και μάλιστα εντός έδρας, καταγράφηκε στα πρακτικά της διοργάνωσης. Όχι ότι έλλειψε η φλόγα, το πείσμα και η θέληση από τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού. Αυτά τα στοιχεία μπορεί να φτάνουν και να περισσεύουν σ’ έναν αγώνα πρωταθλήματος, αλλά σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ υπογραμμίζουν μόνο μια φιλότιμη και αξιοπρεπή προσπάθεια.
Ακολούθησε η αναμέτρηση στο Εmirates με αντίπαλο την Άρσεναλ. Τα πρόωρα είκοσι εφιαλτικά λεπτά που βρήκαν τους ερυθρόλευκους ξαπλωμένους στο πάτωμα σε ημιλιπόθυμη κατάσταση με δύο γκολ στο παθητικό τους, προμήνυαν συντριβή. Το σκηνικό, όμως, άλλαξε άρδην. Ο Ολυμπιακός αντέδρασε όχι σπασμωδικά, αλλά οργανωμένα, και απέδειξε μέσα σε λίγα λεπτά ότι έχει σχέδιο και αγωνιστική ταυτότητα. Πριν το παιχνίδι φτάσει στου δρόμου τα μισά, ο Φουστέρ με κεφαλιά ψαλίδισε τη διαφορά.
Στο δεύτερο μέρος, όπως θα τόνιζε και ο τηλεοπτικός «πρόεδρος» Σπυριδάκης, η ομάδα ήταν μια όαση! Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε απέναντι σε μια Άρσεναλ που μπορεί να μην είχε πρώτα ονόματα στη σύνθεσή της (το ντέρμπι με την Τότεναμ ανάγκασε τον Βενγκέρ να κρατήσει τις φίρμες στην εφεδρεία), αλλά αυτό δεν την εμπόδιζε να τρέχει δαιμονισμένα, όπως η μπάλα στο φλιπεράκι.
Ένας Ολυμπιακός γρήγορος στα πόδια και στο μυαλό, ώριμος και δημιουργικός. Ήταν η πρώτη φορά που με αντίπαλο ένα σύνολο καταξιωμένο, μια ομάδα πρωταγωνίστρια για χρόνια στο Τσάμπιονς Λιγκ, οι ερυθρόλευκοι καταφέρνουν να κερδίσουν τις εντυπώσεις και τα χειροκροτήματα. Είχαν την κατοχή, επέβαλαν το ρυθμό τους, έπαιξαν ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου, δημιούργησαν φάσεις, κι αν η μπάλα στο σουτ του Τοροσίδη δεν πήγαινε στο οριζόντιο δοκάρι αλλά λίγα εκατοστά πιο χαμηλά, ο Ολυμπιακός θα έφευγε με το βαθμό της ισοπαλίας από το Λονδίνο.
Τέλος κακό, όλα κακά; Όχι, οι ερυθρόλευκοι μπορεί να ζημιώθηκαν βαθμολογικά από την εμφάνισή τους στο Emirates, αφού δεν πήραν ούτε ένα βαθμό, αλλά από άποψη παρουσίας βγήκαν κερδισμένοι. Αρκεί η εμφάνιση αυτή να μην αποδεικνυόταν ένας διάττοντας αστέρας από τους τόσους που κατά καιρούς εμφανίζονται στον ουράνιο θόλο, αλλά η πρώτη λάμψη ενός αυτόφωτου αστεριού.
Το ματς που ακολουθούσε με την Ντόρτμουντ στο Καραϊσκάκη όφειλε να ξεδιαλύνει κάθε αμφιβολία και να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Ο Ολυμπιακός, με μηδέν βαθμούς στο ενεργητικό του, στην κυριολεξία με την πλάτη στο τοίχο, αντιμετώπιζε την πρωταθλήτρια Γερμανίας, μια ομάδα σοβαρή, μεθοδική και πειθαρχημένη. Έπρεπε όχι μόνο να επαναλάβει μια εμφάνιση επιπέδου Άρσεναλ, αλλά αυτή τη φορά να τη συνοδεύσει και με νίκη. Έτσι κι έγινε. Οι ερυθρόλευκοι, παρόλο που μετρούσαν απουσίες στη σύνθεσή τους, κέρδισαν κατά κράτος τους Γερμανούς. Τρία γκολ στη Ντόρτμουντ δεν είναι εύκολη υπόθεση!
Τι είναι αυτό που κάνει το φετινό Ολυμπιακό να διαφέρει από τις προηγούμενες χρονιές στις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις; Που τον έχει μεταμορφώσει προς το καλύτερο, του δίνει λάμψη και προσωπικότητα στο παιχνίδι του; Σίγουρα, ο αγωνιστικός του προσανατολισμός. Η ομάδα έχει στο μυαλό της ένα σύστημα επιθετικό και γνωρίζει σε απόλυτο βαθμό πώς να το υλοποιήσει. Κατεβαίνει στο γήπεδο ανεξάρτητα από τον αντίπαλο, με την πυξίδα προσανατολισμένη στη νίκη.
Σημαντικό επίσης είναι το γεγονός ότι τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού, και μάλιστα τους πρωτοκλασάτους, τους ιντριγκάρει η υπόθεση Ευρώπη. Τον Ιμπαγάσα, τον Φέισα, τον Μοντέστο, τον Φουστέρ, τον Μιραλάς, τον Μέλμπεργκ, τον Ορμπάιθ, φυσικά τον Μακούν, ακόμα και το δικό μας πια Τζιμπούρ, τα ευρωπαϊκά τούς εμπνέουν και τους κάνουν να βρίσκονται στο στοιχείο τους. Μεγάλοι παίκτες, αντιμέτωποι με την πρόκληση. Για όλους αυτούς η κατάκτηση ενός ακόμα εγχώριου πρωταθλήματος δεν αποτελεί κάτι το εξαιρετικό, ούτε ανανεώνει τα κύτταρά τους. Το θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό και καθημερινό. Οι διακρίσεις στην Ευρώπη, το «ψήλωμα» της ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, η αναρρίχηση των ερυθρολεύκων στα ρετιρέ του Τσάμπιονς Λιγκ, αποτελεί γι’ αυτούς το ελιξίριο ζωής που τους κρατά ποδοσφαιρικά ενεργούς και ζωντανούς.
Αλλά και η στάση της διοίκησης έχει παίξει φέτος σημαντικό ρόλο. Μια διοίκηση που δεν θεωρεί την υπόθεση Ευρώπη μια τυπική διαδικασία, αλλά το βήμα μπροστά που οφείλει να πραγματοποιήσει ο Ολυμπιακός σύμφωνα με τις επενδύσεις που έχουν γίνει στην ομάδα, αλλά και το όνειρο που τόσα χρόνια χρωστούν στους οπαδούς του συλλόγου.
12°
