Την τελευταία Κυριακή του Ιουνίου, 790 δρομείς, ανάμεσά τους 92 ξένοι από 34 χώρες, θα τρέξουν 44 χιλιόμετρα στον Όλυμπο σε υψόμετρο 2.900 μέτρων. Ο ορεινός μαραθώνιος στο μυθικό «βουνό των θεών» πραγματοποιείται για 13η χρονιά, διατηρώντας τις συμβολικές βασικές αρχές του: Η διαδρομή ακολουθεί την ιερή πορεία των πιστών της αρχαιότητας, οι οποίοι ανέβαιναν από τη λατρευτική πόλη του Δίου στις κορυφές του Ολύμπου στην αρχή του καλοκαιριού για να θυσιάσουν και να αποθέσουν τα αφιερώματά τους στον Δία.
Ομοίως, οι σύγχρονοι αθλητές ξεκινούν από τον αρχαιολογικό χώρο του Δίου και καλύπτουν 44 χιλιόμετρα ως τον τερματισμό στην πόλη του Λιτοχώρου, πραγματοποιώντας έναν άθλο κατάλληλο μόνο για τύπους με πολύ γερά κότσια και ισχυρά αποθέματα αδρεναλίνης. Στο παλμαρέ των αγωνιζόμενων βρίσκεται για τρίτη συνεχή χρονιά και ο Κωνσταντίνος Σταμέλος, παλιόφιλος, αθλητής της Βέροιας και πρώην πανελληνιονίκης του βάδην στα 50.000 μέτρα, ο οποίος επιδίδεται με όλο και μεγαλύτερο ζήλο στο ορεινό τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Θελήσαμε να μάθουμε περισσότερα για τον Olympus Marathon, τον σκληρό αυτό αγώνα που προκαλεί δέος. Ο Κωνσταντίνος Σταμέλος μας περιγράφει πώς είναι να τρέχεις 44 χιλιόμετρα σε υψόμετρο 2.900 στον Όλυμπο.
Χρειάζεται ένα πολύ ιδιαίτερο είδος τρέλας για να τρέξει κανείς τον μαραθώνιο του Ολύμπου. Τι σε παθιάζει τόσο πολύ στη συγκεκριμένη κούρσα;
Η ιδέα. Υπάρχει κάτι στο να τρέχεις στο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας, στο «βουνό των θεών», με την ιστορία που κουβαλάει. Ακόμη και η όψη του, ατενίζοντάς το από την εθνική οδό, προκαλεί δέος. Αναλογίσου τώρα τον συγκινησιακό πολλαπλασιαστή όταν ο στόχος είναι να το ανεβείς ολόκληρο τρέχοντας, με εκκίνηση από σχεδόν μηδενικό υψόμετρο, και μετά να το κατέβεις. Είναι επίσης και οι πλούσιες εναλλαγές που προσφέρει ο συγκεκριμένος αγώνας, εναλλαγές εδαφικές που κυμαίνονται από ατέλειωτες ανηφόρες μέχρι σαθρά, πετρώδη μονοπάτια ή τις διακυμάνσεις του Ενιπέα, οι καιρικές συνθήκες, υπό τις οποίες μπορεί να αντιμετωπίσεις βροχή ή και χιόνι στο οροπέδιο των Μουσών και να ολοκληρώσεις τον αγώνα στους 30 βαθμούς με τον τόπο να βράζει, και βέβαια, υπάρχει και η διαδοχή στη γκάμα των συναισθημάτων: Από την αγανάκτηση της ανηφόρας στην υπερένταση της κατηφόρας, έως την ανακούφιση καθώς πλησιάζεις στο Λιτόχωρο με τα τραγούδια να αντηχούν από τα μεγάφωνα.
Τι σου κίνησε το ενδιαφέρον σε πρώτη φάση στον Olympus Marathon;
Γνώρισα τυχαία κάποια στιγμή σε έναν αγώνα ασφάλτου τον Πλάτωνα Αρώνη, έναν από τους καλύτερους ορεινούς δρομείς της Ελλάδας. Γρήγορα αντιλήφθηκα ότι μοιραζόμαστε την ίδια τρέλα και πάθος για το τρέξιμο, μόνο που στην περίπτωσή του επρόκειτο για το ορεινό. Οπότε θέλησα να δω τι στο καλό ωθεί όλους αυτούς τους ωραίους τρελούς να ανεβοκατεβαίνουν βουνά. Ίσως παράλληλα ήθελα να επιδοθώ σε κάτι εξίσου όμορφο και δύσκολο με τα 50 χιλιόμετρα βάδην, που έκανα μέχρι τότε.
Πόσες εβδομάδες προπόνησης χρειάζονται για να προετοιμαστεί κανείς κατάλληλα για τον αγώνα; Και ποιες οι ιδιαιτερότητες σε σχέση με τη στάνταρ προπόνηση του δρομέα μεγάλων αποστάσεων;
Πιστεύω πως αν διαθέτεις ένα καλό υπόβαθρο στο τρέξιμο, 6 μήνες αρκούν για να πραγματοποιηθεί ένας αξιοπρεπής χρόνος. Στο συγκεκριμένο τομέα μπορώ να δηλώσω τυχερός, καθώς μετά το πέρασμά μου από τον στίβο και το βάδην, όπου με είχε αναλάβει ο Νίκος Κελεπούρης, ένας από τους καλύτερους προπονητές, ο καλύτερος βασικά, στάθηκα εξίσου τυχερός ώστε να προετοιμάζομαι υπό τις οδηγίες του Σταύρου Μπαλιώτη, προπονητή της ομάδας Baliotis Nature Trail. Ένα στοιχείο που με δυσκολεύει ακόμη και προσπαθώ να διορθώσω μέχρι σήμερα είναι το είδος της προπονητικής ρουτίνας. Στο βάδην, και κατ’ επέκταση στον μαραθώνιο, εργάζεσαι με πολύ συγκεκριμένους όρους: συγκεκριμένες προπονήσεις, συγκεκριμένος αγωνιστικός ρυθμός που προσπαθείς να κρατήσεις, ή έστω να μείνεις όσο πιο κοντά μπορείς. Ενώ αντίθετα στο βουνό τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Δεν υπάρχει σταθερός ρυθμός, υπάρχουν ανηφόρες, υπάρχουν μεγαλύτερες ανηφόρες και ατέλειωτες ανηφόρες, θα περπατήσεις πολύ, θα τρέξεις σαν σφαίρα ορισμένες κατηφόρες, οι εναλλαγές είναι συνεχείς και απαιτείται μεγάλη εμπειρία ώστε να καταλάβεις το σώμα σου και να το προσαρμόσεις στις συνθήκες. Επίσης, μια μεγάλη διαφορά με την προπόνηση μεγάλων αποστάσεων είναι ότι δεν παίζει ρόλο μόνο ο όγκος των χιλιομέτρων που καλύπτει κανείς, αλλά κυρίως η υψομετρική διαφορά, το σύνολο της ανηφόρας που εκπαιδεύεσαι να ανεβαίνεις, πιο απλά. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα εμπλουτίζεται με διαδρομές σε βουνό και μονοπάτια, σε μια προσπάθεια να απομακρυνθείς από το στάδιο και τις συγκεκριμένες προδιαγραφές του.
Υπάρχουν στιγμές στη διάρκεια του αγώνα που σε κάνουν να βλαστημάς τον εαυτό σου που έμπλεξες σε τέτοια δοκιμασία; Πώς τις αντιμετωπίζεις ψυχολογικά; Ποιο είναι το σημείο της διαδρομής που σε κάνει να σιχαίνεσαι το πετσί σου; Και ποιο είναι εκείνο που σου προσφέρει τη μεγαλύτερη χαρά;
Το πρώτο περίπου μισό του αγώνα είναι ανηφορικό, αλλά καθώς είσαι σχετικά ξεκούραστος, το προσπερνάς με καλή διαχείριση. Προσωπικά θεωρώ δυσκολότερο το ύστατο κομμάτι του αγώνα, όταν έχουν απομείνει 1-2 μεγάλες ανηφόρες, το τέλος πλησιάζει και διακρίνονται οι φωνές του πλήθους, αλλά εσύ λες από μέσα σου: δεν γίνεται να έχει κι άλλη ανηφόρα! Τις προηγούμενες δύο φορές ήταν δύσκολα τα πράγματα σε εκείνο το σημείο. Φέτος ελπίζω όχι. Στις καλύτερες στιγμές συμπεριλαμβάνω την εκκίνηση, η οποία γίνεται με την ανατολή του ήλιου και προκαλεί ευχαρίστηση. Και ασφαλώς τον τερματισμό, που συνιστά άθλο, ανεξάρτητα από τη θέση ή τον χρόνο. Η πάλη δίνεται απέναντι στον εαυτό σου και το βουνό.
Λένε ότι στους μαραθωνίους οι προπονήσεις αποτελούν τη σκληρότερη δοκιμασία, ότι ο αγώνας είναι το πάρτι. Ισχύει το ίδιο και σε έναν αγώνα σαν το Olympus Marathon, με τις εκπλήξεις και τις αναπάντεχες δοκιμασίες που μπορεί να επιφυλάσσει;
Η εμπειρία μου στο βουνό είναι ακόμη μικρή, αλλά πιστεύω ότι είναι διαφορετικά τα πράγματα, πιο δύσκολα. Ο καιρός, για παράδειγμα. Ζέστη, βροχή και μπόρα είναι συχνά λίγα λεπτά μακριά.
Λιοπύρι ή βροχή; Ανηφόρα ή κατηφόρα; Δώσε μας μια γεύση από τους βαθμούς δυσκολίας.
Λατρεύω τη βροχή, σε σημείο που ακόμη και αν έχω κάνει τη βασική μου προπόνηση μπορεί και να ξαναβγώ για τρεξιματάκι αν δω την πρώτη στάλα. Οι ανηφόρες και οι κατηφόρες έχουν τα μυστικά τους, τα οποία εξακολουθώ να μαθαίνω. Η ανηφόρα απαιτεί μεγάλη προσπάθεια, η κατηφόρα καλή τεχνική. Μάλλον προτιμώ τις ανηφόρες, μια που τουλάχιστον ανεβαίνοντας δεν πέφτεις, ούτε τρως τα μούτρα σου!
Σε τι χρόνο προσβλέπεις φέτος;
Θέλω να κάτω από 6:30 ώρες. Ο κύριος Σταύρος πιστεύει ότι μπορούμε –αν δεν πέσω! Η διαφορά με τις προηγούμενες περιπτώσεις είναι ότι φέτος προσπάθησα να αφοσιωθώ μόνο στο βουνό, αφήνοντας στην άκρη για κάποιο διάστημα το βάδην. Όρεξη πάντως σαφώς υπάρχει, και από τη νέα χρονιά στοχεύω σε σοβαρότερες προπονήσεις, για να καταφέρω ό,τι παραπάνω μπορώ.
Τι γίνεται με τον περίγυρό σου; Βλέπουν με καλό μάτι οι οικείοι σου τη δημιουργική σου τρέλα;
Οι φίλοι και η οικογένειά μου με θεωρούσαν τρελό ήδη από τα χρόνια των 50 χιλιομέτρων βάδην. Πλέον δεν τρέφουν καμία αμφιβολία! Κάθε Κυριακή και αγώνας σε κάποιο βουνό, κάθε αργία και μια προπόνηση με τους υπόλοιπους τρελούς, όπως προσφωνούμαστε. Ίσως να είμαστε τρελοί τελικά. Μου αρκεί ότι περνάω καλά, όταν τρέχω στο βουνό αισθάνομαι άλλος άνθρωπος, είμαι ευτυχισμένος και δε με νοιάζει τίποτε άλλο.
11°
