Η εισβολή των γερμανικών στρατευμάτων στην Αθήνα, στις 27 Απριλίου 1941
Έχετε ακούσει ποτέ το βουβό κλάμα μιας πόλης; Το σιωπηλό της θρήνο; Γιατί ο μεγαλύτερος πόνος είναι βουβός. Είναι σιωπή. Μια τέτοια σιωπή απλώθηκε στην Αθήνα, στις 27 Απριλίου του 1941. Χιλιάδες Έλληνες ξαγρυπνούν. Λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα, παντού σκοτάδι βαθύ... Ακόμα και στις ψυχές που βρίσκονται πίσω από τα παντζούρια και τις μανταλωμένες πόρτες. Ανθρώπινες μορφές, που έχασαν τα χρώματα τους και έγιναν σκιές. Σαν τη θηριώδη σκιά που απλώθηκε πάνω από την Αθήνα. Κυριακή του Θωμά. Η φωνή του Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου διαπερνά τα ραδιόφωνο και τρυπάει τις καρδιές, σπέρνοντας ρίγη συγκίνησης.
«Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι! Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι! Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών! Ψηλά τις καρδιές!» Γύρω σιωπή. Μια σιωπή που μεταβάλει τους ήχους. Τα «τύμπανα» του πολέμου γίνονται ένα με τους χτύπους της καρδιάς. Και έρχονται... Έρχονται... Τα πρώτα οχήματα που εισβάλουν στην Αθήνα ανήκουν στη 2η τεθωρακισμένη Μεραρχία. Μια αγωνιώδης νύχτα που κυνηγά να προλάβει το πιο τραγικό ξημέρωμα. Μόλις αρχίζει να χαράζει, ξεκινούν να πετούν γερμανικά αεροσκάφη στον αθηναϊκό ουρανό. Πάνω από τα πάρκα, πάνω από τους δρόμους, τις πλατείες. Γκρίζο παντού. Ο καιρός μουντός, συννεφιασμένος. Η πόλη άδεια. Ή τουλάχιστον έτσι μοιάζει. Γιατί πίσω από τις γρίλιες και τα κλειστά παράθυρα, οι άνθρωποι περιμένουν την άγρια θύελλα. Και στους δρόμους δεν κυκλοφορεί κάνεις. Αυτή ήταν μεταξύ άλλων και η διαταγή της μόνης κυβερνητικής αρχής που έχει απομείνει στην πρωτεύουσα. Να σταματήσει κάθε κίνηση στην Αθήνα, τον Πειραιά και τα προάστια, τα καταστήματα να είναι κλειστά και οι πολίτες να μείνουν στα σπίτια τους. Παντού σιωπή. Μια σιωπή εκκωφαντική. Ένας πόνος βουβός, που δεν τον ακούς, μόνο τον νιώθεις. Οι Αθηναίοι προτίμησαν με τη σιωπή να δείξουν πως εκείνοι που πλησιάζουν την πόλη τους δεν είναι ευπρόσδεκτοι. Πίσω από τους τοίχους των κτιρίων, ξεχείλιζε η αξιοπρέπεια και η περηφάνια. Οι κατακτητές έφτασαν σε μια έρημη πόλη.
«Εδώ ελεύθεραι ακόμα Αθήναι! Έλληνες! Οι Γερμανοί εισβολείς ευρίσκονται εις τα πρόθυρα των Αθηνών! Αδέρφια! Κρατήστε καλά μέσα στην ψυχή σας το πνεύμα του μετώπου! Ο εισβολεύς εισέρχεται με όλας τας προφυλάξεις εις την έρημον πόλιν με τα κατάκλειστα σπίτια! Έλληνες ψηλά τις καρδιές!» Ο εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού Αθηνών συνεχίζει να δίνει κουράγιο. Λίγο μετά τις 8.00 τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα φτάνουν στην πόλη των Αθηνών. Γκρίζες στρατιωτικές μοτοσυκλέτες και τεθωρακισμένα περνούν την Κηφισίας, κάποια οχήματα φτάνουν στην Ομόνοια, τη Σταδίου, την Ακαδημίας. Η παράδοση της πόλης, γίνεται σε ένα καφενείο στους Αμπελόκηπους.
Στις 8.45 η σημαία του κατακτητή υψώνεται στην Ακρόπολη και το Δημαρχείο της πόλης. Σιγά σιγά και σε άλλα κτίρια. Το θέαμα από τα αθηναϊκά μπαλκόνια παγώνει το βλέμμα. Στην πλατεία Κάνιγγος ακούγεται μόνο ο ήχος από τις μηχανές των στρατιωτικών οχημάτων. Τον ήχο που καμιά πόλη δεν θέλει να ακούσει ποτέ. Λίγο αργότερα, καταλαμβάνονται οι ραδιοθάλαμοι του Ζαππείου και η γλώσσα που μεταδίδεται είναι η γερμανική. Η παράδοση της πόλης ολοκληρώνεται. Μια πόλη ταυτισμένη στο βάθος της ιστορίας της, με τον πολιτισμό, τις αρχές της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Οι πόλεις όμως είναι οι άνθρωποί τους. Την ίδια μέρα που έκλεισαν τα μάτια της Αθήνας από το σκοτάδι που απλώθηκε τριγύρω, τη μέρα που η πόλη σιώπησε και η φωνή της έσβησε, αφήνοντας την έρημο τόπο, μια ξεχωριστή προσωπικότητα ακολούθησε την ίδια μοίρα. Η σπουδαία συγγραφέας Πηνελόπη Δέλτα αποφάσισε εκείνο το πρωινό να φύγει για πάντα. Άφησε το δηλητήριο να κυλήσει στις φλέβες της, και έκλεισε τα μάτια της, δίνοντας φωνή μόνο στην ιστορία πια, να μιλάει για εκείνη. Μία και μοναδική λέξη, θα γραφόταν στην ταφόπλακα που την σκέπασε για πάντα. Σιωπή. Εκείνο το πρωινό του Απριλίου ξημέρωσε μια άλλη Αθήνα. Με άλλους κατοίκους. Βλέμματα κενά. Βλέμματα άδεια, σαν την ελπίδα που χάνεται σε κάθε πόλεμο. Και τότε σκέφτεσαι πόσο δίκιο έχουν εκείνοι που λένε πως υπάρχουν δύο σιωπές. Αυτή που προηγείται και αυτή που ακολουθεί...
13°
