Η Έλενα Τοπαλίδου μιλάει για τη «Γιαννούλα την κουλουρού»

Η πραγματική ιστορία της Γιαννούλας της κουλουρούς, που γεννήθηκε το 1868 στην Άνω Πόλη της Πάτρας, γίνεται παράσταση σε σκηνοθεσία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Γιώργου Παπαγεωργίου, και παρουσιάζεται στην Πειραιώς 260 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου. Η Έλενα Τοπαλίδου, η πρωταγωνίστρια της παράστασης «Γιαννούλα η κουλουρού», μας μιλάει για την ηρωίδα που ενσαρκώνει.

Ποια ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν διαβάσατε το κείμενο;
H πρώτη σκέψη ήταν πως μοιάζει με μια αρχαία τραγωδία ή με ένα δημοτικό τραγούδι.

Πόσο δύσκολο είναι να ενσαρκώνετε ένα πραγματικό πρόσωπο;
Δεν έρχεται πλέον στη σκέψη μου ότι ενσαρκώνω ένα πρόσωπο που υπήρξε, γιατί η προσέγγισή μας σε σχέση με τη Γιαννούλα είναι ποιητική περισσότερο, παρά ρεαλιστική. Νιώθω πως είμαι ένα πλάσμα που πιστεύει τα πάντα και ονειρεύεται. Στέκεται ψηλά αλλά στο τέλος πέφτει.

Ποια σκηνή του έργου σας κάνει να ανατριχιάζετε;
Με ανατριχιάζουν πολύ τα βλέμματα του Κίμωνα, του Μιχάλη και της Αθανασίας όταν μου λένε πως αλήθεια θα με παντρέψουν! Είναι τρομερά πειστικοί και οι τρεις τους.

Το έργο ακροβατεί ανάμεσα στην τραγωδία και τις φάρσες, ανάμεσα στον πόνο και τη διαπόμπευση, με στόχο το γέλιο. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεστε αδύναμη να τιθασεύσετε τα συναισθήματά σας απέναντι στην ηρωίδα σας;
Είμαι άνθρωπος που μου είναι δύσκολο να τιθασεύσω τα συναισθήματά μου απέναντι στον εαυτό μου, γιατί έχω τρομερή παρόρμηση και βρίσκομαι συνέχεια σε ακραίες ψυχικές διακυμάνσεις, ενώ μοιάζω πολύ ήρεμη. Είναι δώρο να έχεις αληθινά αισθήματα και συναισθήματα πάνω στη σκηνή, και όχι ψεύτικα ή κατασκευασμένα. Όταν το πετυχαίνουμε είμαστε ήδη τυχεροί. Με κάποιες αντιστάσεις, προσπαθούμε να τα οργανώσουμε για την αφήγηση της εκάστοτε ιστορίας.

Τι μηνύματα κρύβει στον πυρήνα της αυτή η παράσταση;
Μηνύματα αγάπης, τρυφερότητας, ανθρωπιάς, θνητότητας, φόβου, απελπισίας, ζωής.

Στις μέρες μας, νέοι άνθρωποι γίνονται συχνά έρμαιο της περιπαικτικής διάθεσης των συνομηλίκων τους με σύμμαχο το διαδίκτυο, οδηγώντας τους σε ακραίες αποφάσεις για τη ζωή τους. Πώς μπορεί να σταματήσει αυτό το ζοφερό φαινόμενο κατά τη γνώμη σας;
Με συνειδητή φροντίδα μέσα από την οικογένεια αρχικά, επαγρύπνηση από τους γονείς και συζήτηση με τα παιδιά, πληροφόρηση στο σχολείο και ειδική προσοχή σε παιδιά που μπορεί να μοιάζουν μοναχικά ή «ιδιαίτερα», νοιάξιμο, επιμονή.

Τι είναι τελικά πιο εύκολο: η μοναξιά ή η συνύπαρξη;
Η μοναξιά, η μοναξιά, η μοναξιά. Η μοναξιά. Μπορεί να συνυπάρχεις με κάποιον και να νιώθεις πάλι μόνος. Όμως είναι άλλο να νιώθεις και άλλο να είσαι.

---

Δείτε περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση στο Guide της Athens Voice