Ένα ταξίδι αναζήτησης στην πατρίδα του, το Μπαγκλαντές, είναι το «Desh» που παρουσιάζει ο Άκραμ Καν στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Αδιαμφισβήτητα ο βασιλιάς του χορού σήμερα, κουβαλάει πάντα μαζί του τους ήρωές του.
Αν έπαιζε ποδόσφαιρο θα ήταν ο Γουέιν Ρούνεϊ (σύμφωνα με το BBC). Χορεύοντας, κάθε του κίνηση και βλέμμα φέρει ταυτόχρονα την εικόνα του οκτάχρονου θύματος bullying στο σχολείο που σκεφτόταν τον Μάικλ Τζάκσον για να πάρει δύναμη, του αγοριού που ακόμη εμπνέεται από τον Μπρους Λι, του δημιουργού που κάνει τη Ζιλιέτ Μπινός να αφήσει «τους γοφούς της ελεύθερους» και που βάζει τον Ανίς Καπούρ να χορέψει σε στιλ Gangnam.
Στην Αθήνα μας φέρνει το λυρικό, υπνωτιστικό «Desh». Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι είναι υποψήφιο για τα Critics’ Circle National Dance Awards, τόσο το ίδιο το «Desh» στην κατηγορία «Καλύτερη μοντέρνα χορογραφία» όσο και ο Άκραμ ως «Καλύτερος χορευτής» (η ανακοίνωση θα γίνει στις 28/1). Το κοινό της πόλης θα δει αυτή τη συγκλονιστική σωματική αφήγηση της σπαρακτικής ιστορίας του Μπαγκλαντές, της πατρίδας του – αφού «desh» στη βεγγαλική γλώσσα σημαίνει πατρίδα. Διότι, αν και μεγάλωσε στη Βρετανία, ήταν μέχρι την εφηβεία του ο μικρός από το Μπανγκλαντές, το εύκολο θύμα, ο παρίας, ο στόχος. Μαζί με τον Άκραμ, θα δούμε να «χορεύουν» και όσοι τον καθόρισαν ανεπιστρεπτί – οι ήρωες του.
Ο πατέρας του
Kάθε πρωί εξακολουθεί να του πηγαίνει ζεστό τσάι για πρωινό. Μένουν λίγα τετράγωνα μακριά – του είναι αδιανόητο να ζήσει μακριά από την οικογένειά του, άλλωστε έφυγε από το πατρικό του σπίτι πριν από λίγα χρόνια, όταν παντρεύτηκε. Γι’ αυτό εξακολουθεί να κατοικεί στο Νότιο Λονδίνο, εκεί όπου μεγάλωσε. Ο πατέρας του είναι ένας άνθρωπος που ταπεινώθηκε βαθιά από τους λευκούς Άγγλους όλα τα χρόνια που δούλευε ως βοηθός ή υπάλληλος, κυρίως σε εστιατόρια. Σήμερα κρατάει κάθε απόκομμα, συνέντευξη, σχόλιο που αφορά το γιο του. Τα διαβάζει ξανά και ξανά. Κάθε εβδομάδα τηλεφωνεί σε φίλους ή «γνωστούς» και τους ενημερώνει για την απίστευτη, μετεωρική επιτυχία του γιου του.
Ήταν πάντα περήφανη για αυτόν. Όταν οι συνομήλικοί του τον ωθούσαν στην κατάθλιψη αυτή τον στήριζε, τον έστειλε να μάθει χορό. Μαγειρεύει κάθε βράδυ το δείπνο του γιου της και της οικογένειάς του. Ο ίδιος παραδέχεται ότι δεν έχουν ανάψει ποτέ το φούρνο στο διαμέρισμά του.
Ο Μάικλ Τζάκσον
«Αν δεν υπήρχε ο Μάικλ Τζάκσον δεν θα ήμουν χορευτής» έχει γράψει ο ίδιος. Έκανε χορό από 3 ετών, κυρίως τον αρχαίο ινδικό χορό kathak (από τη σανσκριτική λέξη kathaka, που έχει τη ρίζα της στη λέξη ραψωδία), αλλά πάντα τον κορόιδευαν: ένα αγόρι, γιος μετανάστη, να ασχολείται με το χορό; Ανεπίτρεπτο... Το «Θρίλερ» του Μάικλ Τζάκσον, αν και του έκοψε τα πόδια από την τρομάρα, τον έκανε να απελευθερωθεί. Στον επόμενο χορό του σχολείου δεν καθόταν στην άκρη με τα γνωστά αγόρια να τον τρομοκρατούν, αλλά ανέβηκε στη σκηνή και δεν σταμάτησε να χορεύει. Στα 14 χρόνια του η μητέρα του τού αγόρασε ένα κόκκινο μπουφάν παρόμοιο με αυτό που φορούσε ο Τζάκσον στο «Θρίλερ» και έγινε το πιο πολύτιμο αντικείμενό του. «Ήταν σαν ένα φως, ένα αστέρι στον ουρανό για μένα» έγραψε ο ίδιος στον «Guardian».
Ο Άκραμ τον έβαλε να χορέψει σε Gangnam στιλ, μαζί με σημαντικούς Βρετανούς εικαστικούς, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την καταπίεση του Ai Weiwei από το καθεστώς της Κίνας. Το video έκανε το γύρο του κόσμου αποκτώντας απίστευτο virality. Ο Άκραμ και ο Ανίς μελετούν μαζί την ινδική μυθολογία, ενώ ενθουσιάζεται και εμπνέεται από την ικανότητα του κορυφαίου εικαστικού να μεταμορφώνεται σε παιδί όταν βρίσκεται στο στούντιο.
Η Ζιλιέτ Μπινός
«Αν οι Έλληνες είχαν 14 λέξεις για να περιγράψουν διαφορετικούς τρόπους να αγαπάς, πόσους αντέχουμε να βιώσουμε;» Το ερώτημα αυτό χαρακτηρίζει την παράσταση «Ιn-i» του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, όπου ο Άκραμ Καν σκηνοθέτησε και χορογράφησε τη Ζιλιέτ Μπινός. H ίδια τού είπε: «Ας μη μάθουμε ο ένας από την εμπειρία του άλλου. Ας δημιουργήσουμε μαζί μια καινούργια». Και στη συνέχεια έμαθε να αφήνει τους γοφούς της ελεύθερους στο ρυθμό της μουσικής.
Η Σιλβί Γκιγιέμ
Τους έχουμε δει να χορεύουν μαζί στο Ηρώδειο, που τον τρόμαξε με τη δύναμή του και την ενέργειά του. Η συνύπαρξή τους στη σκηνή είναι μυθική, αν και τα σώματά τους μοιάζουν ασύμβατα – «η μόνη μας ομοιότητα είναι ότι είμαστε εντελώς διαφορετικοί» λέει ο ίδιος. «Ο Άκραμ με κάνει να γελάω» λέει αυτή. «Οι σωματικές και πολιτιστικές διαφορές μας είναι αυτές που μας κάνουν τόσο ίδιους».
22°
