Το κυριότερο θέμα που πραγματεύεται το έργο είναι η καλοσύνη. Ότι όσο απολυταρχικό, ολοκληρωτικό, σκληρό κι αν είναι ένα σύστημα εξουσίας, δεν μπορεί τελικά να ελέγξει απόλυτα τις σκέψεις και την ψυχή των ανθρώπων. Άλλο ένα βασικό θέμα είναι η προδοσία του φίλου, του συντρόφου, της ιδεολογίας. Παίζω τη Κρίστα-Μαρία Ζίλαντ, την ηθοποιό. Οχυρώνεται πίσω από αυτή την ταυτότητα, μια γυναίκα-θύμα, χτίζει ένα τείχος γύρω της για να επιβιώσει.
Το σύστημα, όμως, είναι πανίσχυρο· την ανακαλύπτει, την εξευτελίζει, την εξουθενώνει και, τελικά, την εξοντώνει. Το έργο είναι φοβερά επίκαιρο. Η δημοκρατία στην Ελλάδα περνάει μια σκληρή δοκιμασία. Η ελευθερία του λόγου, της έκφρασης, το να μπορείς να ονειρεύεσαι μια καλύτερη ζωή, να δέχεσαι τη διαφορετικότητα, να ζεις με αξιοπρέπεια, δεν είναι ζητούμενα μόνο σε μια δικτατορία όπως εκείνη της Ανατολικής Γερμανίας. Είναι ζητούμενα και σε μια καταπιεσμένη “δημοκρατική” κοινωνία, όπως η δική μας τώρα, στην Ελλάδα του 2012.
Info:Το έργο του Α. Όστερμάιερ διασκεύασε και σκηνοθέτησε η Αλίκη Δανέζη-Knutsen. Mε τους Άν. Μάσχα, Μ. Μαυροματάκης, Φ. Μουρατίδης κ.ά. Θησείον, Τουρναβίτου 7, Θησείο, 210 3255.444
Μη χάσεις, Ο παππούς έχει πίεση
Ο παππούς, παρά την πίεση, κρατάει γερά 15 χρόνια τώρα και συνεχώς ανανεώνεται από τη δημιουργό του Δήμητρα Παπαδοπούλου, που προκειμένου να αφουγκραστεί τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας ξαναφρεσκάρει το κείμενο. Στο κέντρο της κωμωδίας ένας 80χρονος ολίγον σοφός και με ολίγη άνοια (Κ. Βουτσάς), που περιτριγυρίζεται από τις τρεις τρελές εγγονές (Ελ. Κωνσταντινίδου, Θ. Ανδρούτσου, Σ. Παυλίδου), έναν Αγανακτισμένο (Π. Λαγούτης) κι ένα αστυνομικό (Κ. Αποστολάκης). Προσθέστε στο σουρεαλισμό της υπόθεσης και τη δημιουργία του κόμματος «Ψάξου» με πρόεδρο τον παππού.
23°
