The Hellacopters: Με αφορμή την πρώτη τους συναυλία στην Ελλάδα, στο Release Athens 2022, ο Χρήστος Κισατζεκιάν θυμάται τι έζησε στο Dynamo Open Air το 1998.
Έχοντας τιμήσει υπέρ το δέον τους Clutch στα τέλη του προηγούμενου Μαρτίου, η στήλη δεν θα μπορούσε να αφήσει στην απ’ έξω τους μοναδικούς σουηδούς γκαραζοροκάδες Hellacopters!
Άλλωστε είναι κοινό μυστικό της πιάτσας πως, από την 1η Ιουνίου που ανακοινώθηκε το όνομά τους παρέα με κείνο των προσφιλέστατων Blues Pills, η προπώληση εισιτηρίων για την Τρίτη 19 Ιουλίου στο πλαίσιο του φεστιβάλ Release Athens 2022 αναζωπυρώθηκε αισθητά. Βλέπεις είναι η πρώτη τους φορά στα μέρη τα δικά μας και οι πιστοί θαυμαστές τους ουκ ολίγοι στη χώρα μας. Μιλάμε για χοντρό απωθημένο.
Όμως δεν είναι μονάχα η ευθυτενέστατη στάση του κουϊντέτου απαρχής σε ό,τι μα ό,τι αφορά τα έργα και τις ημέρες τους που τους θέλει τόσο αγαπητούς έως και βραβευμένους ολούθε. Είναι και αυτός καθαυτός ο γενεαλογικός τους χάρτης! Όσοι τους ακολουθούν πιστά γνωρίζουν πως ο φλογοβόλος ηγέτης Nicke Anderson διετέλεσε καταρχάς τυμπανιστής των βδελυρών death metallers Entombed, ενώ ο Andreas Tyrone Dregen Svensson ήταν συνιδρυτής και κιθαρίστας των ξακουστών Backyard Babies.
Όντας ένα από τα διάσημα σχήματα της Σουηδικής Εισβολής (New Wave of Swedish Heavy Metal) στα παγκόσμια χωράφια του σκληρού ήχου που ξεκίνησε δειλά δειλά στις απαρχές των 80s για να αποτελέσει με το έμπα της νέας χιλιετίας μια από τις μεγαλύτερες εξαγώγιμες σκηνές του hard & heavy rock στον πλανήτη Γη, οι Hellacopters είναι ένα από τα επιδραστικότερα παρεάκια που γέννησε η σκανδιναβική χώρα, και τούτο παρακαλώ παρά τα οκτώ χρόνια απραξίας που τους ήθελαν στον πάγο μεταξύ 2008 και 2016. Μπάντες θρυλικές όπως οι Rolling Stones, οι Black Sabbath, οι Kiss, οι ZZ Top μα και οι Foo Fighters άλλωστε τους έχουν επιλέξει ως σύμμαχους για παγκόσμιες περιοδείες τους. Αυτοί, ξέρουν (παραπομπή στη γνωστή τηλεοπτική διαφήμιση).
Όμως παρότι η σύμπραξή τους με τους Clutch θα αποτελέσει την πρώτη τους φορά σε χώμα ελληνικό, ο υπογράφων κάλυψε για πρώτη φορά το ετήσιο φεστιβάλ Dynamo Open Air στο Αϊντχόφεν, το Μάη του 1998, με παρέα ιδανική: τον φίλτατο και χαρισματικό Χάρη Καραολίδη, κάποτε διευθυντή σύνταξης του περιοδικού Metal Hammer. Μια από τις πιο απολαυστικές πένες που πέρασαν ποτέ από αυτό το έντυπο. Και μας άρεσε τόσο πολύ που πήγαμε ξανά μαζί και την επόμενη χρονιά, το 1999.
Να σου θυμίζω λιγάκι μονάχα τα βαρβάτα ονόματα του χορταστικότατου τριημέρου; Βλέπεις όλα μαζί ήταν εβδομήντα οκτώ, θα μας πάρει μια μέρα... Headliners την Παρασκευή λοιπόν στις δυο σκηνές ήταν οι Atrocity και οι Pro-Pain. Το Σάββατο λειτούργησε και η τρίτη σκηνή και έτσι πρωταγωνιστές ήταν οι Rammstein, οι The Factory και οι Brotherhood Foundation. Την Κυριακή τέλος χορτάσαμε Pantera, Misfits και Power Pack. Ξέρω. Ζήλεια-ψώρα. Κι εγώ θα ζήλευα.
Τρέχοντας ολημερίς ώστε να φέρουμε πίσω και κάποιες ποθητές συνεντεύξεις συνοδευόμενες με φωτογραφικό υλικό -μια εκ των οποίων παρακαλώ και με τον αείμνηστο Dimebag Darrell- ήταν φύσει αδύνατον να δούμε και τα ογδόντα σχήματα.
Όμως οι Hellacopters άξιζαν της ιδιαίτερης προσοχής μας κατά τον Χάρη και έπρεπε να τους απαθανατίσω. Και όπως βλέπεις, τους πάγωσα κι αυτούς παντοτινά. Κι ας έκαιγε το έδαφος στα πόδια μας με το που βγήκαν στα σανίδια. Μιλάμε με πήρε και με σήκωσε. Μιλάμε για ένα ωμό, αδρό, ατόφιο και σαρωτικό rock’n’roll που ανασταίνει και νεκρούς.
Τέτοια αμεσότητα μονάχα οι Motorhead σερβίρανε αβίαστα ως τότε. Για δες όμως που ο Χάρης που με προέτρεψε αρχικά, μονάχα στη διασκευάρα του “Gimmie Shelter” των Rolling Stones δήλωσε ενθουσιασμένος... «Οι απόψεις των συντακτών δεν ταυτίζονται κατ’ ανάγκη μεταξύ τους» όμως όπως λέει το σοφό ρητό. Κι εγώ ακόμη τους θυμάμαι.
14°
