Συνέντευξη με τον Ερμή, αυτοδίδακτο μουσικό και δημιουργό πίσω από πολλές γνωστές μελωδίες διαφημίσεων.
Το πρώτο πράγμα που είδα όταν μπήκα στο χώρο ήταν το πιάνο. Γαλάζιο. Είναι απόγευμα, είμαι στη Βούλα και έχω έρθει να συναντήσω τον Ερμή, έναν ιδιαίτερο καλλιτέχνη, στο studio του. Εδώ είναι το μέρος που μεγάλωσε με τον παππού του και ο χώρος έμπνευσής του. Παρατηρώ ότι είναι εξαιρετικά μελετημένα διακοσμημένο αλλά, όπως κατάλαβα στην πορεία, δεν ήταν «διακόσμηση» αλλά οι αναμνήσεις του, όλα αυτά που τον καθόρισαν και που συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στη σύνθεση του «soundtrack» της ζωής του. Ήδη προτού ξεκινήσουμε να μιλάμε η θετική αύρα που αποπνέει το μέρος και ο ίδιος με κάνουν να θέλω να μάθω όλο και περισσότερα για τη ζωή του.
Ήταν την προηγούμενη εβδομάδα όταν μου ήρθε η ιδέα «να πάρω συνέντευξη από έναν νέο μουσικό» που ανακάλυψα στο Instagram, όπου η μουσική του και η αισθητική του με μάγεψε ακαριαία. Ένα προφίλ όπου οι μελωδίες δεν συμπληρώνουν μόνο μια εικόνα, αλλά ντύνουν μια στιγμή και αναβιώνουν μια ανάμνηση. Φύση, πόλεις, ομορφιά, Ελλάδα... Αυτά υμνεί με τη μουσική του ο Ερμής και ταξιδεύει όποιον την ακούει στον κόσμο και στον κόσμο του. Το ίδιο έγινε και σε αυτή τη συνέντευξη. Δεν θα σας κρύψω πως με εντυπωσίασε αυτός ο 25χρονος καλλιτέχνης που έχει ζήσει σε διαφορετικές πόλεις του πλανήτη και είναι σίγουρα υπερταλαντούχος.
Ερμή, πού γεννήθηκες και πού μεγάλωσες; Σε ένα σπίτι στη Μαλαισία, με πρώτη γλώσσα τα αγγλικά. Μετακόμισα στην Ελλάδα στην ηλικία των 2 ετών και εμένα με τον παππού μου στη Βούλα, όπου και μεγάλωσα. Έτσι, επειδή δεν μπορούσα να επικοινωνήσω, έγινα πολύ ντροπαλός και εσωστρεφής και έμεινα έτσι μέχρι και σήμερα. Τώρα το πού έχω ζήσει είναι μεγάλη ιστορία…
Θέλεις να μας τη διηγηθείς; Σπούδασα Οικονομικά στο Εδιμβούργο γιατί ήθελα μια σταθερή δουλειά, χρήματα, οικογένεια... Όταν ήμουν 18 χρονών νόμιζα ότι ήξερα ακριβώς τι θέλω να κάνω αλλά ευτυχώς τίποτα δεν έγινε έτσι. Έζησα επίσης έναν χρόνο στο Όρεγκον των ΗΠΑ με ένα πρόγραμμα ανταλλαγής μαθητών. Μετά έκανα πρακτική στη Μόσχα, στην Coca Cola, στον τομέα του marketing, και δεύτερη πρακτική στο Μακάο, αφού τελείωσα το μεταπτυχιακό μου σε συμπεριφορικά οικονομικά. Μετά από όλες αυτές τις περιπλανήσεις γύρισα στην Ελλάδα όμως…
Πώς πήρες αυτή την απόφαση να επιστρέψεις και πώς κατέληξες από οικονομολόγος, μουσικός; Αρχικά ήθελα να πάω στην Αμερική, αλλά δεν κατάφερα να πάρω την πράσινη κάρτα και έτσι βρήκα δουλειά εδώ, στην Johnson and Johnson. Όλα αυτά δύο χρόνια πριν ξεκινήσει επίσημα η μουσική μου καριέρα.
Η μουσική ως τότε ήταν απλώς ένα χόμπι; Ένα όνειρο, μια ανάγκη πιο πολύ. Για να καταλάβεις, είχα γράψει ένα κομμάτι στο πιάνο και οι φίλοι μου, επειδή τους ακουγόταν κατάλληλο για διαφήμιση ούζου, με παρότρυναν να το στείλω στο visitGreece όπου και το χρησιμοποίησαν. Αλλά ο λόγος που παράτησα τη δουλειά μου και ασχολήθηκα μόνο με τη μουσική ήταν ότι ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι μου το βράδυ, να γράψω μουσική κι ας μου έπαιρνε όλη τη νύχτα. Όμως, όταν γύρισα πίσω στην Ελλάδα, ήταν η πρώτη φορά που δεν ήθελα να φύγω, αισθανόμουν οικεία. Στο παρελθόν είχα τάσεις φυγής. Επειδή είχα αλλάξει τόσες χώρες, πολιτισμούς και ηπείρους σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα, αισθανόμουν «διάτρητος». Αυτή η νομαδική ζωή σίγουρα με σημάδεψε.
Άρα ένιωθες ότι δεν θα μπορούσες να ασχοληθείς με κάτι άλλο επαγγελματικά πέρα από τη μουσική; Ακριβώς… Στη δουλειά μου αισθανόμουν μικρός. Να φανταστείς ζήλευα απίστευτα την πιο δημιουργική πλευρά. Πήγαινα να κάνω τα voiceover στις διαφημίσεις και αυτό με γέμιζε ενέργεια. Ανήκω στη μουσική, την έχω ανάγκη. Παλαιότερα έγραφα κάθε μέρα ένα κομμάτι, σαν ημερολόγιο, και ακόμα και τώρα αν ακούσω αυτή τη μελωδία ξέρω ακριβώς τι έγινε τότε και πώς αισθανόμουν.
Το soundtrack της ζωής σου; Μοναδικό! Πώς επηρέασαν τη μουσική σου η ζωή σου στο εξωτερικό και οι εμπειρίες που απέκτησες; Οι σπουδές μου με έμαθαν να παρατηρώ. Θέλω να μαθαίνω για τη μουσική με την ίδια ευλάβεια. Τα ταξίδια με έχουν μάθει να δέχομαι διάφορα είδη μουσικής και ιστορίες, με έχουν κάνει πιο ανοιχτόμυαλο. Συγκεκριμένα όμως δύο συμβάντα έχουν επηρεάσει άμεσα τη μουσική μου αυτή καθαυτή. Το πρώτο ήταν σε ένα φεστιβάλ στο Όρεγκον, όπου σε κάθε stage υπήρχε μεταφραστής για κωφάλαλους. Εκεί κατάλαβα έμπρακτα πως η μουσική δεν είναι μόνο αυτό που ακούς αλλά και αυτό που μοιράζεσαι. Το δεύτερο, επειδή ήμουν μόνος στην αρχή σε μια ξένη χώρα, μάζευα ιστορίες σε καφέ από αγνώστους. Ήταν τόσο εύκολο και διασκεδαστικό.
Θεωρείς τα πάντα πηγή έμπνευσης; Τα πάντα που μου συμβαίνουν. Απλές καθημερινές στιγμές, εικόνες, η φύση... Μου αρέσει να παρατηρώ. Πολλές φορές έχω αισθανθεί κάπως για μια εμπειρία, αλλά δεν καταλάβαινα τι ακριβώς μου προκαλεί, ενώ το βράδυ που καθόμουν στο πιάνο μόνος μου μού τα εξηγούσε αυτό όλα. Όσο πομπώδες κι αν ακούγεται…
Πες μου μια παιδική εμπειρία που ήταν μεγάλο κομμάτι έμπνευσης για σένα. Δεν ήταν ακριβώς έμπνευση, πιο πολύ μια συναισθηματική διέξοδος. Με τη μαμά μου δεν μιλούσαμε πολύ μεγαλώνοντας, αλλά μου έλεγε πως καταλαβαίνει πώς νιώθω όταν παίζω πιάνο. Είχαμε αναπτύξει αυτόν τον τρόπο σύνδεσης πέρα από την επικοινωνία.
Η μουσική ήταν το χόμπι σου και έγινε καθημερινότητα, το επάγγελμά σου. Αυτό φαντάζει το όνειρο κάθε ανθρώπου. Είναι αλήθεια ή κουράζεσαι να ασχολείσαι ακόμα και με το πάθος σου κάποια στιγμή; Μετά από μια κουραστική μέρα μουσικής, θέλω να κάνω πάλι μουσική για να χαλαρώσω. Χωρίς κανένα ίχνος αμφιβολίας!
Φοβόσουν ποτέ την έκθεση ή σε εξιτάρει το συναίσθημα αυτό; Με τρομάζει η έκθεση γενικότερα, αλλά ποτέ στη μουσική. Νιώθω «σαν στο σπίτι μου». Με συναρπάζει γιατί είναι το μέσο της εξωστρέφειάς μου, παρόλο που είμαι ντροπαλός.
Για να κατακτήσει την αναγνωρισιμότητα ένας νέος μουσικός, εκτός από μουσική παιδεία και ταλέντο, τι άλλο χρειάζεται; Τι εννοείς μουσική παιδεία; Ξέρω τις νότες αλλά δεν ξέρω να διαβάζω ούτε να γράφω στο πεντάγραμμο. Είμαι αυτοδίδακτος. Παίζω και συνθέτω εμπειρικά. Γράφω όλα τα κομμάτια ακουστικά και έχω ένα πρόγραμμα που τα μετατρέπει σε παρτιτούρες.
Προωθείς τον εαυτό σου μέσω social media; Υπάρχουν δύο τρόποι, η έκφρασή μου και η τέχνη μου, που τα παρουσιάζω μέσω του Instagram, και οι γνωριμίες. Εγώ συνεργάζομαι με εταιρείες παραγωγής και μου προτείνουν νέες δουλειές όταν είναι ευχαριστημένοι από μένα. Το Instagram είναι ένας τρομερά αποδοτικός χώρος προώθησης. Έτσι γνωρίζω πολλούς ανθρώπους της τέχνης και άτομα που με τιμούν, ενώ μπορώ να είμαι απλώς ο εαυτός μου.
Η δουλειά ενός καλλιτέχνη δεν έχει συνήθως σταθερό μισθό. Το να μην ξέρεις αν μπορείς να ανταπεξέλθεις οικονομικά στις υποχρεώσεις σου δεν τρομάζει κάθε νέο μουσικό; Η δουλειά πίσω από τη μουσική τρομάζει περισσότερο, γιατί η καλλιτεχνία δεν είναι μόνο να εκφράζεις τα συναισθήματα και τις σκέψεις σου. Σίγουρα όλοι θα περάσουν από δουλειές που δεν τους εκφράζουν επακριβώς, αλλά δεν παύουν να είναι αξιόλογες. Όσον αφορά στο μισθό, το μεγαλύτερο κομμάτι του βιοπορισμού μου είναι μέσω της διαφήμισης. Επίσης γράφω μουσική για ταινίες, μουσεία και διάφορα πρότζεκτ. Η δισκογραφία είναι επίσης ένα μέσο εσόδων αλλά πολύ λιγότερο.
Θεωρείς ότι το ποιοτικό και το εμπορικό δεν μπορούν να συναντηθούν; Σίγουρα κάτι εμπορικό μπορεί να είναι και ποιοτικό. Επίσης σίγουρα επιλέγω το ποιοτικό γιατί έχω την ελπίδα πως αργά ή γρήγορα θα αναγνωριστεί, γιατί αν και δεν απευθύνεται σε τόσο μεγάλο κοινό όπως το εμπορικό, έχει μια ειλικρίνεια. Ας πούμε ότι κάτι εμπορικό ακολουθεί την τάση και κάτι ποιοτικό δημιουργεί καινούργιες τάσεις.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια; Σε φοβίζει η αβεβαιότητα στην περίοδο του κορωνοϊού;
Σέβομαι το γεγονός ότι η κατάσταση αυτή τη στιγμή είναι δύσκολη, αλλά για μένα ήταν μια μεγάλη πηγή έμπνευσης. Θεωρώ πως θα βγει πολλή τέχνη μέσα από την πρωτόγνωρη αυτή εμπειρία. Επίσης δεν είναι μόνο τα live τρόπος να καταναλώνει κάποιος μουσική, είναι κάτι πολύ πιο προσωπικό που θεωρώ πως βοήθησε σε πολλές καταστάσεις στην περίοδο του εγκλεισμού. Νιώθω πως συνδέθηκα με τον κόσμο, σαν να με καλούσαν να τους φτιάξω τη μέρα.
Ποια αισθητική θεωρείς ότι σε περιγράφει; Στο Instagram που, όπως σου είπα είναι ο κύριος τρόπος που προωθώ τη δουλειά μου, έχω ένα συγκεκριμένο μοτίβο με Polaroid. Γιατί για μένα η μουσική είναι ένας τρόπος να καρφιτσώσω στιγμές όπως σε μια φωτογραφία. Έχω έναν κανόνα στη ζωή μου, θέλω να περιτριγυρίζομαι από αντικείμενα που έχουν μια ιστορία, έτσι έχω διακοσμήσει και το στούντιό μου.
Σε ενδιαφέρει η γνώμη των άλλων και μέχρι ποιο επίπεδο το θεωρείς υγιές; Θεωρώ το feedback ένα δώρο. Η κριτική δεν με αγχώνει, τη θεωρώ πάντα εποικοδομητική και είμαι ευγνώμων για κάθε σχόλιο, θετικό ή αρνητικό, γιατί ο άλλος οφείλει είτε να με δεχτεί είτε να με απορρίψει.
Αν μπορούσες να ζήσεις με μια χώρα και μια άλλη εποχή, παρόν ή μέλλον, τι θα διάλεγες; Εδώ και τώρα. Μου αρέσει η πραγματικότητα αυτή, αισθάνομαι οικεία. Αν όμως έπρεπε να διαλέξω κάτι άλλο, θα πήγαινα πίσω στην ποτοαπαγόρευση του '20 στην Αμερική. Ήθελα να δω τότε πώς διασκέδαζαν οι άνθρωποι με τζαζ και εκτονώνονταν τόσο, ενώ πλέον ακούμε τζαζ όταν διαβάζουμε...
Αν έπρεπε να διαλέξεις έναν καλλιτέχνη που θαυμάζεις περισσότερο ποιον θα διάλεγες; Σίγουρα τον Μάνο Χατζιδάκι. Θεωρώ πως έδωσε στην Ελλάδα τον ήχο της. Είναι ο ήχος που μου θυμίζει αυτή την ανεμελιά που έχω ανάγκη.
24°
