Αν μπορούσαμε να μετατρέψουμε σε ενέργεια όλο το φάσμα της «πολιτικής κουβέντας» της εποχής μας, από τη Βουλή και την τηλεόραση μέχρι το διαδίκτυο και τα καφενεία, θα λύναμε το ενεργειακό μας πρόβλημα χωρίς να έχουμε ανάγκη τα «ελπιδοφόρα κοιτάσματα» που περικυκλώνουν την Ελλάδα. Κι όμως μέσα σε αυτό το τερατώδες (από κάθε άποψη) μπλα-μπλα απουσιάζει επιδεικτικά ο πολιτισμός. Άκρα του τάφου σιωπή από όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως. Το θέμα απλώς δεν υπάρχει στην ατζέντα κανενός, παρότι είναι προφανές πως το πρόβλημά μας εκτός από οικονομικό είναι σαφώς θέμα πολιτισμού, είναι αισθητικό, είναι θέμα κουλτούρας και παιδείας.
Κι όμως από όλα τα «ιερά τέρατα» της πολιτικής μας ατζέντας, από πολιτικούς μέχρι δημοσιογράφους, κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να μιλήσει γι’ αυτό το θέμα. Ίσως γιατί «όταν ο κόσμος πεινάει, η τέχνη είναι περιττή». Όμως θέλω να τους πληροφορήσω πως υπάρχει και μια άλλη Ελλάδα, εκτός από αυτή που οι ίδιοι πιστεύουν πως είναι η μόνη που υπάρχει. Εκεί που οι κάτοικοι κρίνουν και ψηφίζουν και με αισθητικά κριτήρια, που επιλέγουν πολιτικούς όχι με βάση τους παλιομοδίτικους δίφραγκους λόγους τους αλλά την αισθητική τους, το στιλ τους, το επίπεδό τους, τη μόρφωση και την κουλτούρα που εκπέμπουν. Γι’ αυτό κι όλοι αυτοί οι πολίτες και ψηφοφόροι συνήθως απέχουν, καθώς αισθάνονται πως το πολιτικό προσωπικό έχει πάρει διαζύγιο απ’ όλα αυτά και άρα και μαζί τους.
Όμως στην Ελλάδα που εγώ κατοικώ, υπάρχουν σπουδαίοι καλλιτέχνες, ευαίσθητοι άνθρωποι που κάνουν καλά τη δουλειά τους, που ζουν χωρίς να κάνουν εφέ, που έχουν ήθος, αξιοπρέπεια και τιμιότητα, που κάνουν τη διαφορά και γι’ αυτό είναι πάντα μειοψηφία σε μια χώρα χωρίς θεσμούς. Υπάρχει μια εκρηκτική νέα γενιά στη μουσική, στο θέατρο, στο σινεμά που κάνει σπουδαία δουλειά αλλά κανείς δεν τους δίνει σημασία. Πόσο θα ήθελα να έβλεπα να ξοδεύονται γι’ αυτούς τα 250 εκατομμύρια που θα ξοδευτούν για να σωθεί το Μέγαρο. Όμως αυτό είναι μια πολιτική απόφαση ή, καλύτερα, μια απόφαση πολιτικών…
Vassilis Tsabropoulos - Υou
Ρομαντική διάθεση, παίξιμο σαν πίνακας ζωγραφικής, πλήθος συναισθημάτων, λυρικές εικόνες, αδιόρατη μελαγχολία, μελωδίες που θα ζηλέψει κάθε συνθέτης κι αυτός ο ήχος του πιάνου που σε σφάζει με το βαμβάκι. Παρέα υψηλού επιπέδου.
Μια παρέα μουσικών που κεντάει, η κιθάρα του Τάκη Μπαρμπέρη πιο ώριμη από ποτέ, η τζαζ ανακατεύεται (χωρίς να μπερδεύεται) με την Ελλάδα, τα Βαλκάνια, την Ανατολή, το φλαμένγκο κι αυτά τα απλά και όμορφα μουσικά θέματα που στολίζουν τον πρώτο του δίσκο εδώ και μια δεκαετία.
Lia Hide - Home
Ένα λειτουργικό χαρμάνι από progressive και pop, ερμηνεία για σεμινάριο, αγάπη και μεράκι παντού, στίχοι που αφηγούνται σκοτεινές ιστορίες παιδικού φόβου και ενήλικης ζωής, ένα άλμπουμ κεντημένο με πραγματικό μεράκι έτοιμο για διεθνή αποδοχή.
Η νεανική, indie, αθώα, πρωτόλεια (και γι’ αυτό τόσο γοητευτική) λιτανεία του πρώτου δίσκου παίρνει εδώ τη μορφή ενός ογκώδους και progressive έργου που θυμίζει γρηγοριανό μέλος ή Enigma. O Alan Parsons στην παραγωγή «καπελώνει» (όπως είναι φυσικό) τις προθέσεις των Electric Litany και τους οδηγεί σε άλλα μονοπάτια.
13°
