Rammstein: Το άλμπουμ που χρειάστηκαν 10 χρόνια για να ακούσουμε

Το καλλιτεχνικό φορτίο των Rammstein μάλλον ζυγίζει περισσότερο από το γλυπτό σπίρτο βάρους 1,5 τόνου που μεταφέρει η νταλίκα της μπάντας στο πλαίσιο προώθησης του νέου, έβδομου και ομώνυμου, άλμπουμ της που θα περιοδεύσει σε πόλεις της Γερμανίας, της Πολωνίας, της Ολλανδίας, του Βελγίου και της Αυστρίας καλώντας τα εκατομμύρια των ακροατών τους να φωτογραφηθούν μαζί του με το hashtag #RammsteinStreichholz διεκδικώντας ιδιαίτερα δώρα.

Θα το φανταζόταν άραγε ο κιθαρίστας τους Richard Ζ. Kruspe, πριν 30 χρόνια, το 1989, όταν άφηνε πίσω του την Ανατολική Γερμανία κι έμελλε να συναντήσει τον τραγουδιστή Till Lindemann, τον αθλητή ελεύθερης κολύμβησης, που πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας εκπροσωπώντας τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας;

Οι Rammstein δεν ήταν ποτέ η συνηθισμένη rock μπάντα. To σεξτέτο των Till Lindemann, Richard Z. Kruspe, Oliver Riedel, Paul H. Landers, Christian Lorenz και Christoph Schneider, που προέκυψε ουσιαστικά από ένα talent show το 1994 στο Βερολίνο, δεν άλλαξε ποτέ σύνθεση μέχρι σήμερα.

Η άτυπη συμφωνία τους θρυλείται πως περιλαμβάνει ότι όταν κάποιος από το συγκρότημα δεν έχει όρεξη να συνεισφέρει στη μουσική τότε όλοι οφείλουν να τον περιμένουν. Καθόλου τυχαίο που το ομώνυμο άλμπουμ τους χρειάστηκε δέκα ολόκληρα χρόνια για να δημιουργηθεί.

Οι Rammstein ήταν στην τοποθεσία αγνοείται, δεν είχαν προσωπικά προφίλ στο Instagram για να μοιράζονται τις διακοπές τους, κι έσκασαν ξαφνικά ανακοινώνοντας την επιστροφή τους με μια περιοδεία που έγινε sold out σε ελάχιστες μέρες. Με ένα άτιτλο άλμπουμ, στο εξώφυλλο του οποίου δεν φιγουράρει μια προκλητική εικόνα, όπως συνέβη το 2009 με εκείνο του «Liebe ist für alle da» που άνοιξε ένα μεγάλο διάλογο για τα όρια της λογοκρισίας και της καλλιτεχνικής έκφρασης οδηγώντας τους στα δικαστήρια. Με ένα σπίρτο. Τι έχει ανάψει;

Το «Deutschland» έδωσε την πρώτη σπίθα δημοσιότητας με ένα βίντεο κλιπ που σημείωσε 20 εκατομμύρια προβολές σε 96 ώρες και αναθέρμανε το ενδιαφέρον των μίντια για τον τρόπο που επικοινωνούν την τέχνη τους. Οι Rammstein δεν ήταν ποτέ απλά μουσικοί. Έγιναν ηθοποιοί με τα διαρκώς εξελισσόμενα βίντεο κλιπ τους, τις εύφλεκτες ταινίες μικρού μήκους στις οποίες πρωταγωνιστούν, τη σόκιν θεατρικότητά τους. Προχώρησαν την υπόθεση πυροτεχνικό σόου σε μια καθηλωτική χοροθεατρική εμπειρία αποδεικνύοντας πως δεν ήταν ένα γκρουπ-πυροτέχνημα των 90s. Πειραματίστηκαν ενδυματολογικά λειτουργώντας ως μοντέλα για τους φαν των industrial, electro, gothic ακουσμάτων. Μετεξελίχθηκαν σε έναν εικαστικό οργανισμό που υποστηρίζει πολύ μεγάλες συναυλιακές παραγωγές και κεφαλαιοποιεί την επιτυχία τους με τον τρόπο ενός διεθνούς brand.

Το «Radio» που ακολούθησε ήταν ο ευχαριστήριος ύμνος τους στο ραδιόφωνο και το δεύτερο κατά σειρά από τα δώδεκα τραγούδια του «Rammstein». Η αντίστροφη μέτρηση για την αναπαραγωγή του άλμπουμ στο Spotify Premiere, στο ψηφιακό ρολόι της ιστοσελίδας τους, έδειχνε μεσάνυχτα 17ης Μαΐου. Μέσα σε μια δεκαετία, η συνήθεια οι άνθρωποι να περιμένουν έξω από τα δισκοπωλεία, αντικαταστάθηκε ακόμα περισσότερο από την τάση να αναμένουν το streaming στις οθόνες.    

Φέρνοντας αυτή τη φορά τον Christian «Flake» Lorenz και τα keyboards του στο προσκήνιο περισσότερο από ποτέ, οι Rammstein επέστρεψαν με το γνώριμο θριαμβευτικό τους τρόπο: μουσική που αν σε αγγίξει δύσκολα αποχωρίζεσαι, λέξεις που θα σε βάλουν σε προβλήματα, ιστορίες που θυμίζουν μία έπαυλη με πολλά δωμάτια όπου σε κάθε ένα σε περιμένει μια παράδοξη, αλλόκοτη, αφήγηση για το ανθρώπινο είδος. Αυτό δεν παρατηρούν για αιώνες οι αληθινοί καλλιτέχνες;

Πολυδιάστατο, εκρηκτικό, ηχηρό ακόμα και στα χαμηλόφωνα μέρη του, το «Rammstein» θα ακουστεί εκκωφαντικά σε μεγάλες πόλεις του κόσμου με χιλιάδες ανθρώπους να χορεύουν και να κοπανιούνται τραγουδώντας ή να παρακολουθούν άφωνοι τους πρεσβευτές του Neue Deutsche Härte ήχου να μεταφέρουν τα διαβήματά τους: Χορωδιακές φωνές με λατινικές αντηχήσεις στην οπερατική εισαγωγή του «Zeig Dich». Europop και EDM ρυθμούς στο «Ausländer» με τον Till Lindemann να άδει σαρκαστικά «Mi amor, mon chéri», «Ciao, ragazza» και «C'est la vie». Disco παιανίσματα και ηλεκτροφόρα σόλο στο «Sex» που οι Depeche Mode ίσως έκαναν like, με στίχους που δεν είναι έκπληξη να γράφουν οι άνθρωποι που ανεβάζουν στη σκηνή ένα κανόνι-φαλλό. Μεταφράζοντας με κραυγές την ψυχολογική κατάρρευση σε μια θλιβερή, σκοτεινή ιστορία για τη σωματεμπορία στο «Puppe». Με το μελαγχολικό beat που οδηγεί στο ατελείωτο ρεφρέν του «Was Ich Liebe». Την απαγγελτική διάθεση ενός ανθρώπου που όταν δεν τραγουδά, γράφει ποίηση στο «Diamant». Τις 80s new wave παλινδρομήσεις του φουτουριστικού «Weit Weig» που τέμνονται με παραμοφωμένες κιθάρες. Τη νοσταλγική διάθεση για τον πρώιμο industrial metal ήχο τους με τύμπανα που χτυπούν σαν μοτεράκι στο «Tattoo» κι ένα ανεξίτηλο riff. Κι ένα επικό αντίο στο «Hallomann» για ένα άλμπουμ που κανείς δεν αποκλείει πως μπορεί να είναι και το τελευταίο τους.

Το «Rammstein» δεν θα λατρευτεί από τους metalheads που θα προτιμούσαν λιγότερες dance στιγμές αλλά έχει την ενέργεια που μπορεί να μεταφέρει την μπάντα εκεί που της αξίζει: σε περισσότερα αυτιά. Έτσι συμβαίνει με τα περισσότερα άλμπουμ της δεκαετίας.