To νεοψυχεδελικό γκρουπ από το Σαν Φρανσίσκο επιστρέφει στις 17 Μαρτίου στην Αθήνα στο πλαίσιο του Plisskën Festival με τιςkraut και psych rock εμμονές που χαρακτηρίζουν τον ήχο τους.
Ο μπασίστας του γκρουπ Dusty Jermier μιλά για το καλειδοσκοπικό ταξίδι των Wooden Shjips, το νέο τους άλμπουμ «V.», τo προηγούμενο του punk γκρουπ, θυμάται ιστορίες από την Αθήνα και αρνείται να αφήσει τον αλγόριθμο να επιλέγει τη μουσική που ακούει...
Τι διαμόρφωσε το μουσικό κόσμο του «V.»;
O Ripley (Johnson) έγραψε όλα τα κομμάτια, αυτό που έκανα εγώ είναι να προσθέσω το μπάσο και ελπίζω να έβαλα και κάτι παραπάνω. Κάποια αξιοσημείωτα γεγονότα το διάστημα αυτό ήταν οι κοινωνικοπολιτικές συγκρούσεις, οι μεγάλες καταστροφικές πυρκαγιές, η ολική έκλειψη ηλίου. Αυτά τα γεγονότα μας επηρέασαν όλους.
Τι κρατάτε από τη σκηνή του Σαν Φρανσίσκo της δεκαετίας του 60;
Με ενδιαφέρουν ονόματα όπως οι San Francisco Mime Troupe. Είναι ακόμη ενεργοί και χαίρομαι σε κάθε τους συναυλία που μπορώ να παρακολουθήσω.
Από πού ξεκινάτε όταν γράφετε;
Παίζοντας αρχικά απλές μουσικές φράσεις με το μπάσο. Τζαμάρουμε τα τραγούδια και προσπαθώ να συντονιστώ με τον ντράμερ Omar (Ahsanuddin). Κάποιες φορές του δίνω χώρο, άλλες παίζουμε μαζί. Για παράδειγμα άλλοτε προτιμώ να ακούω τα στακάτα χτυπήματα του Omar και άλλοτε να συντονίζομαι μαζί τους, εξαρτάται κάθε φορά από το mood του τραγουδιού.
Πώς βλέπετε τη σχέση μουσικής και πολιτικής;
Αυτή την περίοδο έχω κολλήσει με το «Art-I-Ficial» των X-Ray Spex. Η μουσική μπορεί να σε χαλαρώσει, να σε παρηγορήσει, να σου δώσει κίνητρο, να σε εμπνεύσει, να σε ταράξει, να σου ξυπνήσει πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Εκτιμώ πολύ γκρουπ όπως οι X-Ray Spex για τα σημαντικά κοινωνικά ζητήματα που θέτουν.
Για το νέο ψηφιακό τρόπο ακρόασης και διάθεσης της μουσικής;
Είναι εύκολο σήμερα να στριμάρεις και να αφήνεις τον αλγόριθμο να επιλέγει τη μουσική. Οι αλγόριθμοι θα παίξουν αυτό που θέλεις να ακούσεις, αλλά θα μπορούσα να πετύχω το ίδιο, βάζοντας το «Eat A Peach» των Allman Brothers σε auto-repeat. Έτσι όμως δεν θα άκουγα τίποτε ενδιαφέρον, τίποτε καινούργιο. Αυτό είναι ένα πράγμα που εκτιμώ σε έναν καλό ραδιοφωνικό παραγωγό, να επιλέγει τραγούδια που έχουν νόημα στην συγκεκριμένη στιγμή, που συνδέονται μεταξύ τους και στη ροή μπορεί να σε ξαφνιάσουν. Δεν θέλω να αφήσω έναν υπολογιστή να διαλέξει τη μουσική που θα ακούω. Ελπίζω ότι η μουσική θα αντισταθεί στη λογική των αλγόριθμων.
Πώς είναι η οικονομική πραγματικότητα ενός μουσικού και πόσο σημαντικές είναι οι περιοδείες για ένα γκρουπ σε σχέση με τις κυκλοφορίες;
Έχω παίξει σε πολλά γκρουπ που μας έβαζαν διαρκώς μέσα. Όταν ζούσα στην Iowa έπαιζα σε ένα punk γκρουπ και πληρώναμε για τις ηχογραφήσεις και τις κυκλοφορίες. Οι συναυλιακοί χώροι μας έδιναν ένα ποσοστό από την πόρτα. Συνήθως παίρναμε λίγα δολάρια. Στις περιοδείες τα λεφτά δεν έφταναν ούτε για βενζίνη πόσο μάλλον για διαμονή και φαγητό. Συνήθως κοιμόμασταν στο πάτωμα και σε καναπέδες. Δεν είχε νόημα από οικονομικής άποψης αλλά ήταν αυτό ακριβώς που θέλαμε να κάνουμε.
Με τους Wooden Shjips είναι διαφορετικά με τις περιοδείες και τις κυκλοφορίες να αλληλοκαλύπτονται οικονομικά. Ακόμη έχω μια πρωινή δουλειά αλλά όταν σταματάω για να μπω στο στούντιο ή για να βγω σε περιοδεία είναι περισσότερο σαν να κάνω διακοπές (vacation) ή μάλλον rock-cation…
Τι θυμάστε πιο έντονα από τα προηγούμενα live στην Αθήνα αλλά και την ίδια την πόλη;
Την ξενάγηση των promoters, του Γιάννη και της Άννας, στην πόλη, χωρίς να λείπει η επίσκεψη στην Ακρόπολη. Έναν οδηγό λεωφορείου να καπνίζει τσιγάρο ενώ οδηγεί. Τον συναυλιακό χώρο με άπειρα πόστερ στους τοίχους από πολλές δεκαετίες πίσω μέχρι το σήμερα. Τα παιδιά που μετά τη συναυλία ήρθαν να πουν ένα γεια.
Tι έχει αλλάξει για τους Shjips από την πρώτη μέρα;
Aς πούμε λίγο παραπάνω γκρι χρώμα.
18°
