Viva! Viva! Viva! Τι; Να γράψω τη στήλη της Θεσσαλονίκης; Ίου ίου ίου! Θα το κάνω απαίσια, το ίδιο άτεχνα και στραβά με τον ανταποκριτή σας, Στέφανο Τσιτσόπουλο, όταν τραγουδάμε σε κάθε live των Xaxakes το “Walk On The Wild Side”. Επίσης, κατά βάθος, δεν γουστάρω καθόλου τη Θεσσαλονίκη όπως κατάντησε σήμερα. Όλα τελείωσαν εκεί στα μέσα του 2000. Ο ρομαντισμός του Ζουμπούλη, οι ωραίες νύχτες στα μπαρ της Χαριλάου, με τα κρασιά στο χέρι. Τέλειωσαν οι νύχτες που με μια κόκκινη Alpha Romeo Spider ουρλιάζαμε τρέχοντας στο δρόμο για την Περαία. Βγαίναμε, γουστάραμε, χορεύαμε, ερωτευόμασταν και την άλλη μέρα, στα προβάδικα, γράφαμε τραγούδια. Τελείωσαν.
Η πόλη παραδόθηκε σε μια καινούργια φυλή, άχρωμη, άοσμη, ακαλλιέργητη, άκομψη. Κάγκουρες. Γι’ αυτό δεν βγαίνω, κούκλε μου, έξω. Κι αν ξεμυτίσω, τραβιέμαι κάπου για φαγητό, σκέτα, χωρίς μουσικές και τσιριτσάντζουλες.
Τα νέα κορίτσια ούτε φλερτάρουν ούτε ντύνονται νεράιδες. Παλιά οι Θεσσαλονικιές ήταν «τζάγκουαρ», τα φιλιά τους δάγκωναν. Έψαχναν συντρόφους με προδιαγραφή Μπράιαν Φέρι, με κοστούμια και νουάρ ατάκες. Πού να τους βρουν σήμερα; Στα μπουζούκια; Εκεί την κατάντησαν τη Θεσσαλονίκη, ένα σπασμένο πιάτο.
Τους λυπάμαι τους πιτσιρικάδες. Πέντε ευρώ ένας κωλοκαφές, όταν παλιά με 100 δραχμές βάζαμε βενζίνη, αγοράζαμε πακέτο τσιγάρα και μας περίσσευαν και για δυο μπίρες! Κυνηγούσαμε καλτ παραμύθια και ζωή στα όρια. Αν τα ζητήσεις σήμερα όλα αυτά, θα σε κοιτάξουν περίεργα, θα σε πουν μαλάκα. Άλλη αρρώστια αυτή στη Θεσσαλονίκη. Δεν σέβεται τους δημιουργούς, δεν τριπάρει με τα παραμύθια, όλους τους θεωρεί μαλάκες. Γι’ αυτό έπαψα πια να ασχολούμαι με την πόλη. Δεν έχει ήρωες, μόνο γκρίνια και μιζέρια. Με δυο-τρεις ανθρώπους νιώθω οικογένεια, δυο-τρεις άνθρωποι με συγκινούν και θέλω να τους χαρίσω τις μουσικές μου.
Στην τελευταία μου συναυλία, βέβαια, στο “Block 33”, είχε μια χιλιάδα κόσμου, από την παλιά Θεσσαλονίκη, που με συγκινεί. Ίσως κάτι να αλλάζει και να μην το έχω πάρει ακόμα χαμπάρι, ίσως δεν είναι όλα τόσο άσχημα σε αυτήν την πόλη, ίσως οι ωραίες μέρες επιστρέψουν. Για καλό και για κακό πάντως, το καλοκαίρι αγόρασα τροχόσπιτο για να πετάγομαι στο Παρίσι και να κοιμάμαι κάτω από τον Πύργο του Άιφελ. Au revoir, παλιές μου αγάπες, κι αν χρειαστεί να ξαναχορέψουμε το «Βαλς των ελαφιών», εδώ είμαι, σας περιμένω.
11°
