Το ραντεβού μου με τον Γιώργο Μαργαρίτη είναι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Τον πετυχαίνω την ώρα της πρόβας με τους μουσικούς του. Τραγουδάει «Tο καλύτερο μπεγλέρι είναι τα κλειδιά στο χέρι», με ενημερώνουν ότι θα αργήσει λίγο. Θέλω να αργήσει πολύ. Κάθομαι στο άδειο κέντρο και απολαμβάνω τις υποδείξεις του, τα αστεία που λέει με τους μουσικούς του και το πόσο πολύ τον απασχολεί «να περάσει ο κόσμος καλά», κάτι που επαναλαμβάνει αρκετές φορές όσο συζητάμε.
Χωρίς αμφιβολία, η πιο γνήσια λαϊκή φωνή και μορφή στο ελληνικό τραγούδι. Στους δημοσιογραφικούς χώρους λένε ότι είναι «δύσκολος» και προσπαθώ να καταλάβω γιατί. Με υποδέχεται με ένα εγκάρδιο χαμόγελο, μου απευθύνεται με το υποκοριστικό μου και όσο συζητάμε γελάει δυνατά και αυθόρμητα.
Μου λέει πως είναι πολύ ευχαριστημένος με το πρόγραμμα που έχουν ετοιμάσει και πως έχει προσθέσει σε αυτό τραγούδια που έχει να πει πολλά χρόνια Διαισθάνεται πως αυτό το πρόγραμμα θα έχει διάρκεια στο χρόνο και ότι θα αρέσει πολύ.
Μιας και λέμε για το νέο πρόγραμμα, θα τελειώνετε πάλι στις 5 και στις 6 το πρωί, όπως σε όλα τα προηγούμενα που έχω δει;
Κοίτα να δεις, είμαι ένας τραγουδιστής που δύσκολα κατεβαίνω από την πίστα. Μου είναι πιο εύκολο να κάτσω για ώρες στην πίστα παρά να πάω κάπου και να πω ένα τραγούδι. Είναι να μην πάρει μπρος η μηχανή.
Το κοινό σάς τη δίνει αυτή την ενέργεια;
Ο κόσμος που με ακούει χρόνια και με στηρίζει, ξέρει να μου δίνει αυτή τη δύναμη. Εγώ τους χειροκροτώ, όπως με χειροκροτούν κι εκείνοι, και τους ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου. Ξέρουν πάρα πολύ καλά τι θα τους τραγουδήσει ο Γιώργος, πόση σημασία έχει για αυτόν και πόσο μάλλον από δω και πέρα. Ανήκω στους μερακλήδες τραγουδιστές και έτσι μερακλήδικο είναι και το κοινό μου.
Ε, ναι, για να ακούς Μαργαρίτη πρέπει να είσαι μερακλής...
Βέβαια, εδώ μπορείς να μου πεις και ποιος δεν θέλει όταν βγαίνει να μπει σε μεράκι και να περάσει όμορφα; Οι Έλληνες είναι λαός που γλεντάει. Εντάξει, είπαμε, να βλέπουμε και κανένα όνειρο καλό, αλλά όχι να μας παίρνει ο ύπνος όταν βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε!
Να σας ρωτήσω λίγο για παλιά; Για τότε που ήρθατε από τη Θεσσαλία στην Αθήνα. Είχατε στο μυαλό σας αυτή τη σημερινή σας εικόνα σαν όνειρο ή ήρθατε για βιοποριστικούς και μόνο λόγους;
Ο καημός μου υπήρχε μέσα μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί. Νομίζω ότι ήρθα στην Αθήνα για να βγάλω τον καημό μου.
Η αποδοχή του κόσμου ήρθε γρήγορα; Κάνατε αυτό που λέμε «δυνατή είσοδο»;
Καλέ τι λες; Πέρασαν χρόνια και μάλιστα πολλά. Μη σου πω καμιά δεκαριά. Υπηρέτησα το λαϊκό τραγούδι με πολλή αγάπη, και το υπηρετώ ακόμα. Τα τραγούδια που έμαθα κι έλεγα τότε δεν τα ξεχνάω, περνάνε τα χρόνια, αλλά εκείνα θέλω να τα λέω ακόμα.
Σας συγκινούν τα παλιά σας τραγούδια;
Χωρίς αυτά νομίζω ότι δεν μπορεί να περάσει η βραδιά. Σαν να μη βγήκα στην πίστα.
Τώρα παρατηρώ πρώτη φορά ότι έχετε γαλανά μάτια. (γελάει) Ε, εντάξει, ναι. Δεν φαίνονται στα εξώφυλλα, δεν φαίνονται και από την πίστα. Κλείνω και τα μάτια μου καμιά φορά, όταν με φωτογραφίζουν.
Ζημιές, όμως, έχουν κάνει;
Να ρωτήσεις τους παθόντες και γράψε ό,τι σου πουν.
Τώρα που λέτε να γράψω ό,τι μου πουν, ξέρετε τι μου είπαν κάποιοι άνθρωποι του χώρου; Ότι είστε «τραγουδιστής παλαιάς κοπής». Εσείς τι λέτε για αυτόν τον χαρακτηρισμό;
Τον αποδέχομαι και με τιμάει.
Σπανίζουν οι τραγουδιστές «παλαιάς κοπής», ενώ υπάρχει πληθώρα μοντέρνων, με εντυπωσιακή σκηνική παρουσία, αλλά χωρίς «στιβαρότητα» στη σκηνή;
Είναι αλλιώς τα πράγματα σήμερα για τους καινούργιους τραγουδιστές. Σήμερα χορεύεις; Ε τότε περνάς. Είναι διαφορετικά από τότε που ξεκινούσαμε εμείς.
Από τα τραγούδια σας το αγαπημένο μου μάλλον είναι το «Πεθαίνω για σένα».
Ε, καλά, δεν είσαι η μόνη. Όλος ο κόσμος για αυτό λέει. Δεν μου είπε και κανείς ότι δεν του αρέσει αυτό το τραγούδι. Δηλαδή, συγνώμη, σε αυτή την πατρίδα που λέγεται Ελλάδα δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο; Μόνο η καψούρα και ο έρωτας; Υπέροχο τραγούδι είναι, αλλά δεν βρέθηκε ένας να μη μου πει για αυτό. Πεθαίνει κόσμος δίπλα μας, τρώει από τα σκουπίδια κι εμείς εκεί. Στην καψούρα.
Μα τα δικά σας τα τραγούδια πραγματεύονται την καψούρα. Κακό είναι αυτό; Για αυτό σας αγαπάμε.
Έχω πει και τραγούδια για την καψούρα, αλλά έχω πει κι άλλα. Με κοινωνικό στίχο. Δεν είναι όλα καψουροτράγουδα. Έχω πει το «Εσύ μου μιλάς στην καρδιά μου», έχω πει και το «Στο κελί 33».
Όταν τραγουδάτε αυτά τα τραγούδια που πραγματεύονται την καψούρα δεν τα ταυτίζετε με πράγματα που έχετε ζήσει;
Ναι, βέβαια. Συμβαίνει και αυτό. Και το «Εμείς οι ναυτικοί», όταν το λέω, το νιώθω. Ο στίχος «χρόνια στα καράβια» δεν σημαίνει απαραίτητα τα καράβια στη θάλασσα. Μιλάει για τα βάσανα του καθενός. Όποιος άνθρωπος έχει περάσει δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί.
Έχετε περάσει δύσκολα χρόνια και δύσκολες καταστάσεις;
Ούτε θέλω να θυμάμαι. Ούτε να μιλάω για αυτά. Τόσο δύσκολα.
Εντάξει, ας συνεχίσουμε τότε να λέμε για τραγούδια. Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο;
Νομίζω πως το «Στο κελί 33» έχει επισκιάσει όλη τη δισκογραφία μου, αλλά εγώ δεν θα σταθώ σε αυτό. Έχω πει πολλά καλά τραγούδια, δεν είναι ένα και δυο. Θα σου πω ένα του μεγάλου Άκη Πάνου –γιατί είμαι ο τελευταίος τραγουδιστής που τραγούδησα Άκη Πάνου με την άδειά του όσο ήταν εν ζωή–, λέγεται «Ο τελευταίος πυρετός». Ξέρεις τι λέει ο στίχος;
Ανυπομονώ να μου πείτε.
«Λένε πως είναι μια γυναίκα της δεκάρας ή της δραχμής, όταν κάποιος γελαστεί / Μα εγώ της είπα της καρδιάς της φουκαριάρας / να τη φωλιάσει στη γωνιά την πιο ζεστή».
Να σας ρωτήσω κάτι δύσκολο που έχω δει να γίνεται και, αν δεν θέλετε, να μου πείτε «Μαρία, δεν θα σου απαντήσω, προχώρα σε άλλη ερώτηση»;
Ρώτα με, ναι.
Σας φλερτάρουν λίγο οι γυναίκες όταν τραγουδάτε;
Τι με κάνουν;
Σας φλερτάρουν.
Πώς δηλαδή;
Εσείς θα μου πείτε.
Κοίτα να δεις, ο άνθρωπος θέλει από τη φύση του να περνάει καλά, να ακούει ωραία πράγματα, να τρώει ωραία φαγητά, να ντύνεται καλά, να έχει ωραίες παρέες. Το μάτι του λοιπόν τι θα θέλει να κοιτάξει; Το μάτι ψάχνει το ωραίο. Τώρα αυτό που λες για το φλερτ, δεν ξέρω. Αν με κοιτάνε έντονα, για παράδειγμα, την ώρα που τραγουδάω, με κοιτάνε επειδή είμαι στην πίστα. Πού θα κοιτάνε; Στον τοίχο; Κι εγώ αν πάω σε ένα κέντρο τον τραγουδιστή κοιτάζω.
Εντάξει... Σεμνά το περιγράψατε.
Αυτή είναι η πραγματικότητα. Κι εγώ από τη σκηνή παίρνω δύναμη από κάτι που μπορεί να δω στο κοινό. Να μου φτιάξει τη διάθεση την ώρα που τραγουδάω. Είναι ψιλά γράμματα αυτά. Το τραγούδι είναι μεγάλο σχολείο. Μπορεί τον άλλο να τον ταξιδέψεις. Να τον ταξιδέψεις όμως, όχι να τον στείλεις σε κανένα στενάκι.
Θέλω να μου πείτε και κάτι ακόμα. Βγαίνει ραντεβού ένας άνδρας και μια γυναίκα. Ποιος πληρώνει;
Έλα τώρα που με ρωτάς! Ξέρω, τα έχετε τώρα ρεφενέ αυτά. Έχουν μπει οι γυναίκες δυναμικά. Τι να σου πω... Αν θέλετε να πληρώνετε, πληρώστε. Εμένα μου αρέσει να κερνάω, είμαι άλλης εποχής.
Να φύγουμε τώρα και από αυτά τα ψιλά γράμματα και να μου πείτε για τους μουσικούς πειραματισμούς σας, όπως «Οι δρόμοι του πουθενά»;
Γιατί είναι πειραματισμός; Τι το διαφορετικό έχει;
Είναι σαν τα υπόλοιπα λαϊκά τραγούδια σας;
Λαϊκότατο είναι, ναι. Παίζουν διαφορετικά τα όργανα με κάποιες παραμορφώσεις, αλλά τίποτα άλλο δεν αλλάζει παρά μόνο οι ονομασίες. Λαϊκό, ροκ κ.λπ. Η φωνή μου είναι ίδια και ιδιαίτερη. Το ακούς αυτό το τραγούδι από τη δική μου φωνή. Μια χαρά λαϊκό είναι. Εμένα μου αρέσει να ρισκάρω, να λέω κι ένα τραγούδι διαφορετικό μέσα στο δίσκο μου. Ένα κοινωνικό ή κάτι άλλο κι ας μην έχει την τάση να γίνει σουξέ.
Τώρα που λέτε για σουξέ, όμως, σκέφτομαι ότι τα έχετε χορτάσει. Πόσα σουξέ πια να κάνει ένας τραγουδιστής; Υπάρχει κάποια συνταγή και την ξέρετε;
Υπάρχει και συνταγή, ναι. Τι; Ακούς που λένε κάποιοι τραγουδιστές «δεν το ξέραμε ότι θα γίνει επιτυχία»; Ε, πώς δεν το ξέραμε; Πείρα δεν έχουμε; Δεν καταλαβαίνουμε πότε ένα τραγούδι θα γίνει σουξέ; Δεν ήξερα εγώ ότι το «Μα τι λέω» θα γίνει επιτυχία;
Αυτό είναι τελικά το αγαπημένο μου τραγούδι από τα δικά σας.
Αυτό το τραγουδούσα στο Playboy, εδώ στη Συγγρού, πριν από 35 χρόνια, και άναβαν τους αναπτήρες. Το Playboy ήταν ένα μαγαζί σαν κουρείο μέσα, με ασβέστες στους τοίχους. Τραγουδούσε εκεί η μεγάλη Τζένη Βάνου, ο Γιάννης Βογιατζής, η Νέλλη Γκίνη, ο Δημήτρης Ψαριανός κι εγώ καινούργιος τότε τραγουδιστής, με αυτό το τραγούδι που φαινόταν ότι τόσα χρόνια μετά ακόμα θα το αγαπάει ο κόσμος. Κι όμως, εγώ θέλω να λέω κι άλλα τραγούδια και ξέρω ότι μπορώ να τα περάσω στον κόσμο. Σκέψου το «Στο κελί 33». Κοινωνικό τραγούδι, καθόλου σουξεδιάρικο και δες πόσο το αγάπησε ο κόσμος. Εγώ συμβουλεύω τους νέους τραγουδιστές να ρισκάρουν. Να λένε τραγούδια που πιστεύουν, να τα παίρνουν πάνω τους. Θέλει κότσια αυτό, όμως, και μπορεί να έχει και κόστος.
Εσείς τώρα που έχετε και το δικό σας κοινό που σας αγαπάει και τις μεγάλες επιτυχίες σας, τι άλλο θέλετε επαγγελματικά; Τι ονειρεύεστε;
Τώρα είναι πιο μεγάλος ο καημός μου. Βλέπω πράγματα τα οποία δεν τα έβλεπα, και αυτά που δεν έβλεπα αυτά τελικά είναι τα πιο σπουδαία. Βλέπω με πολύ καλύτερο μάτι το συνάνθρωπό μου. Δεν τις θέλω τις κακίες. Έχω φάει κι εγώ τρικλοποδιές, αυτά υπάρχουν σε όλα τα επαγγέλματα και δεν μας χρειάζονται. Χρειάζεται ο σεβασμός, η καλοσύνη. Αφού θα φύγουμε από εδώ όλοι. Ανθρωπιά και καλοσύνη. Όλα τ’ άλλα είναι σε δεύτερη μοίρα.
Info: Ο Γιώργος Μαργαρίτης θα βρίσκεται με την ορχήστρα του στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, τα Σάββατα στις 24 & 31 Μαρτίου
20°
