Πάντα κάπου στην Αθήνα ανακαλύπτεις ωραίο θόρυβο. Ο αστικός θολός θόρυβος της πόλης μπλέκεται με μικρούς ηχητικούς θησαυρούς που συμβαίνουν σε δωμάτια, σε ταράτσες, σε σκηνές, σε στούντιο χωμένα μέσα στη soundproof ησυχία τους. Είναι μεγάλη χαρά να ανακαλύπτεις αυτές τις νέες πηγές ήχου που δημιουργούνται ασταμάτητα – όσο πιο πολλές τόσο πιο καλά.
Αυτή τη φορά ανακαλύψαμε 3 κορίτσια που παίζουν με τους ηλεκτρονικούς και άλλους ήχους, η μία και οι άλλες δύο μαζί, με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο. Η μία είναι η Anna Vs June και οι άλλες δύο είναι οι Venus Volcanism & In Atlas που έρχονται μαζί σε ένα Skrow Concert στη σκηνή του αγαπημένου θεάτρου στο Παγκράτι.
(Τα Skrow Concerts συμβαίνουν μία φορά το μήνα. Είναι μοναδικές βραδιές στις οποίες ένας καλλιτέχνης της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής κάθε φορά, δημιουργεί ένα δικό του, μικρό κονσέρτο. Οι μουσικές ποικίλουν, οι ρυθμοί αλλάζουν, η μορφή κάθε βραδιάς είναι διαφορετική από τις άλλες.)
Girlz make noiz. Αυτός είναι ο τίτλος της βραδιάς στο Skrow όπου θα εμφανιστούν τα τρία κορίτσια. Ολοκαίνουργια ονόματα στο χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής, συνάντηση ψηφιακού, αναλογικού ήχου με μυστικούς ψιθύρους και αιθέρια φωνητικά με punk ψυχή. Μέσα στο θέατρο, μία compact βιομηχανική πρόταση. Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να χορέψετε στο σκοτάδι.
Λίγο πριν ανέβουν στη σκηνή του θεάτρου, γνωρίσαμε τα Girlz making noise…
Με αυτό το όνομα εμφανίζεται η Άννα Παπαϊωάννου. Ένα κορίτσι που έχει ταξιδέψει κι έχει «μιλήσει» με τη γη, που συνθέτει ψηφιακούς και αναλογικούς ήχους με εκείνους της φύσης, ας πούμε φλοίσβο κυμάτων και άνεμο. Τα τελευταία δύο χρόνια η Άννα ετοιμάζει ένα πρότζεκτ που βασίζεται στα ελληνικά παραδοσιακά ιδιώματα και μάλιστα χωρίς τη χρήση υπολογιστή. Χαρακτηριστικό δείγμα της δουλειάς, ο τρόπος που αποδόμησε και ξανασυνέθεσε με αγάπη και χιούμορ τον «Ικαριώτικο».
Ένα μικρό στόρι για το Anna Vs June. Ποια ιστορία σε συνδέει με τον Ιούνιο; Πώς βρέθηκες μέσα στη μουσική;
Έχω γεννηθεί τον Ιούνιο και συμπτωματικά ο Ιούνιος ήταν ο μήνας που χρειάστηκε να αποφασίσω πώς θα συστηθώ μουσικά σε ένα κοινό. Προηγουμένως ήμουν σε ένα μουσικό σχήμα και όταν ήρθε η ώρα να κάνω κάτι μόνη μου είχα διφορούμενα συναισθήματα, εξ’ου και το Versus (εναντίον). Η μουσική υπήρχε από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου σαν η μεγάλη απόδραση - ο χώρος και ο χρόνος που δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι τι πρέπει να κάνω.
Τι είναι αυτό που σε συνδέει με τη μουσική παράδοση του τόπου; Πώς την έχεις βιώσει;
Πιστεύω ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ταυτόχρονα μια οικεία και μυστήρια αίσθηση για το παραδοσιακό άκουσμα, και αυτό κέντρισε και το δικό μου ενδιαφέρον. Στη συνέχεια, επειδή η παραδοσιακή μουσική ζει κοντά στη φύση, ήθελα πολύ να καταλάβω πώς και αν μπορώ να την φέρω μαζί μου στην πόλη. Για να μάθω να τραγουδάω παραδοσιακά πήγαινα στον Λυκαβηττό.
Μίλησέ μου για τη μουσική σου, τεχνικά. Πώς την «κατασκευάζεις»; Και γιατί έχεις απαρνηθεί τον υπολογιστή;
Σε καμία περίπτωση δεν μπορώ να απαρνηθώ τον υπολογιστή, αν είμαι έστω και λίγο οργανωτική σε αυτόν το οφείλω. Επειδή μου αρέσει όμως ο αναλογικός ήχος και ήθελα να νιώσω ότι φτιάχνω μουσική παίζοντας, δοκίμασα να τον αποχωριστώ για λίγο. Με ή χωρίς αυτόν κυρίως αυτό που κάνω είναι να προετοιμάζω την ατμόσφαιρα γύρω από μια μελωδία, χρησιμοποιώντας ήχους που έχω ηχογραφήσει
Στα κομμάτια σου υπάρχει μία αιθέρια, «παγανιστική» θα έλεγα διάθεση. Ακόμα και σε κομμάτια με τίτλο όπως το «Gun» και το «The Heart Of The Monster» φαίνεται να ξορκίζεις κάτι μέσα από ψιθύρους και φωνητικά. Είναι ο τρόπος αντιμετώπισης της σκληρής πραγματικότητας;
Σίγουρα είναι αποφυγή της πραγματικότητας μιας και βρίσκω ένα χώρο που μπορώ να εκφραστώ πολύ ευκολότερα. Η διάθεση που περιγράφεις μάλλον οφείλεται στο γεγονός ότι μου αρέσει να μεταμορφώνω την ανθρώπινη φωνή από μελωδική σε ρυθμική, από ενεργητική σε παθητική.
Το «Ικαριώτικος (σχεδόν)» είναι ένα κομμάτι που θα έπρεπε να ονομάζεται «Anticipation». Κρατάς τον ακροατή σε αγωνία περιμένοντας να ξεσπάσει το θέμα αλλά σταματάς τη λούπα μόλις πριν. Μίλησέ μου για αυτό το «βασανιστήριο».
Ευθύνονται τα πανηγύρια της Ικαρίας για αυτό. Η εξάντληση στη ζέστη και το μεθύσι του χορού περιέχουν την αναμονή μιας εκστατικής κατάστασης. Η αίσθηση ότι ‘τώρα θα μπει’ ή όπως έχουν πει καλύτερα οι Στέρεο Νόβα ‘μα η χαρά δεν είναι άλλο από μια προσμονή’.
Μουσικοί (και άλλοι) επηρεασμοί σου.
Για το πρότζεκτ με τα παραδοσιακά θα αναφέρω ενδεικτικά ένα κομμάτι μουσικής που με επηρέασε πολύ, το Masked Ball της Jocelyn Pook, ένα βιβλίο ‘ Τα διηγήματα της Ανατολής’ της Marguerite Yoursenar και μια ταινία, το ‘Kaos’ των αδελφών Taviani. Επίσης, είδα φέτος τις τρεις σεζόν του Twin Peaks και όπως είπε και ένας γνωστός για αυτή τη σειρά, ίσως είναι ότι καλύτερο έχει φτιάξει ο άνθρωπος.
Πώς ενυπάρχει η έννοια του «girlz make noiz» σε αυτό που κάνεις;
Θέλω να είμαι ένα κορίτσι που παίζει, κάνει φασαρία και ακούει δυνατά μουσική. Το να κοπανιέμαι μόνη μου στο σπίτι, είναι κάτι που έκανα από πολύ μικρή και θέλω να το κάνω και στη δουλειά μου.
Στα βίντεο που γυρίζεις υπάρχει μία ταράτσα όπου εκεί παίζεις τη μουσική σου. Σου αρέσει η θέα της πόλης; Σε επηρεάζει η Αθήνα στη μουσική σου; Και με ποιο τρόπο;
Μου αρέσει πολύ η πόλη από μακριά, να την κοιτάζω και να νιώθω ότι μπορώ να αναπνεύσω. Δουλεύω σε έναν χώρο που ηχητικά δεν είναι ο καλύτερος αλλά η θέα της πόλης το αποζημιώνει. Η Αθήνα με επηρεάζει γιατί είναι το σπίτι μου αλλά τη βιώνω και σαν μια σκληρή πόλη που αν αφεθώ μπορεί να με ρουφήξει.
Πού συχνάζεις στην Αθήνα; Ποια είναι η γειτονιά σου και ποια τα στέκια σου;
Μένω και δουλεύω στο Παγκράτι και περπατάω συχνά στο πάρκο των Ιλισίων που φτάνει μέχρι την Καισαριανή, είναι ένας κρυμμένος θησαυρός. Για ποτό μου αρέσει η Red Lion και αν φύγω από την γειτονιά, μάλλον θα πάω στο Kazu.
Επόμενο βήμα;
Θα παίζω μουσική στην παράσταση «Νησί του Πάσχα» σε σκηνοθεσία Λ.Σπετσιέρη στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννη από αρχές Φλεβάρη και θα προσπαθήσω να κάνω ότι κάνω ήδη, καλύτερα.
Οι Venus Volcanism & In Atlas είναι το μουσικό σχήμα της Ελληνίδας Venus Volcanism και της Δανής In Atlas. Συναντήθηκαν στην Αθήνα πριν από δύο χρόνια. Κινούνται ανάμεσα στο post-punk, το dark wave και το lo-fi, παίζουν με το τόσο «γυναικείο» θέρεμιν, με samples και φωνητικά. Ένα ταξίδι στον πλανήτη Αφροδίτη μέσα από έντονα συναισθήματα που αναβλύζουνε σαν λάβα. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν επίσημα το πρώτο τους κομμάτι «Reconstruction» το οποίο συμπεριλαμβάνεται στο δεύτερο Phormix Tape.
Ένα μικρό στόρι για την σύμπραξη Venus Volcanism& In Atlas. Ποιες είστε και πώς βρεθήκατε μαζί.
Η Ιn Atlas βρέθηκε στην Αθήνα για σπουδές πριν 2 χρόνια. Εγώ έψαχνα για συγκάτοικο και εκείνη ένα μέρος να μείνει. Ένας κοινός φίλος μας έφερε σε επαφή και it was love at first sight!
Τι είναι αυτό που συνδέει σαν μουσική/ηχητική επιρροή την Ελλάδα με τη Δανία;
Πραγματικά, δεν έχουμε σκεφτεί τη σύμπραξή μας μέσα από το πρίσμα κοινών μουσικών επιρροών Ελλάδας- Δανίας. Η αγάπη μας για τη μουσική και η ανάγκη μας για έκφραση και επικοινωνία ήταν ο λόγος αυτής της “σύνδεσης”. Music goes beyond borders!
Μιλήστε μου για τη μουσική σας, τεχνικά. Πώς την «κατασκευάζετε»;
Τη μουσική μας την “κατασκευάζουμε” στο σαλόνι του σπιτιού μας. Παίρνουμε μπύρες από το περίπτερο και περνάμε όλη την νύχτα γράφοντας μουσική και χοροπηδώντας στο σαλόνι. Είναι σαν τελετουργικό για μας. Τεχνικά χρησιμοποιούμε samples, synthesaizers, theremin, effect pedals και τις φωνές μας.
Στα κομμάτια σας υπάρχει ένας τεχνολογικός ήχος του «ανέκφραστου» αλλά βαθιά στην καρδιά τους (όπως στο My torture is my passion) υπάρχει λυρισμός και συναίσθημα. Πώς τα διαχειρίζεστε αυτά τα δύο άκρα;
Η αντίθεση είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Η σύμπραξή μας βασίζεται εν μέρει στις αντιθέσεις. Από το φυζίκ μας μέχρι τις χροιές των φωνών μας. Απ’την άλλη δεν πιστεύουμε ότι ο τεχνολογικός ήχος είναι “ανέκφραστος”.
Μουσικοί (και άλλοι) επηρεασμοί σας.
Έχουμε πολλές επιρροές. Από την techno, dark wave, synth pop, post punk, punk κ.α. Τα βιώματα μας, οι ρυθμοί και οι πραγματικότητες του σύγχρονου κόσμου, τα αισθήματά μας και οι συμπτώσεις που δημιουργούνται μέσα από συναντήσεις και σχέσεις.
Πού αποδίδετε αυτή την αγάπη για το lo-fi τα τελευταία 10-15 χρόνια;
Νομίζουμε πως η αγάπη για το lo-fi συνδέεται με την εξέλιξη και την εξάπλωση του διαδυκτίου, της τεχνολογίας και κατ’επέκταση με την αποδυνάμωση των μεγάλων δισκογραφικών εταιριών. Έχει δημιουργηθεί πλέον μία νέα πραγματικότητα στην οποία μπορείς να παράξεις μόνος σου μουσική και να την παρουσιάσεις μέσα από τα σόσιαλ μίντια. Επιπρόσθετα είναι πολύ ανακουφιστικό τη στιγμή που θέλεις να δημιουργήσεις και να εκφραστείς να μπορείς να το κάνεις άμεσα γιατί μετά χάνεται η αγωνία!
Θα έμπαιναν αγόρια στο σχήμα; Ή είναι αυστηρά girlz;
Προς το παρόν, νιώθουμε πλήρεις με τη δυάδα. Το φύλο δεν είναι καθοριστικός παράγοντας. Αυτό που βρίσκουμε σημαντικό σε μία συνεργασία είναι ο σεβασμός που έχει ένας προς τον άλλο και να υπάρχει ένας “κοινός τόπος συνάντήσης” μουσικών ιδεών.
Η Αθήνα πώς σας επηρεάζει ηχητικά; Υπάρχει η πόλη μέσα στη μουσική σας;
Ναι μας επηρεάζει ηχητικά. Φυσικά. Υπάρχει η ωμότητα της πόλης. Επίσης μπορείς να διακρίνεις το στοιχείο της ατέλειας στα κομμάτια μας και η Αθήνα για μας είναι μία ατελής και κατά κάποιο τρόπο χαοτική πόλη.
Πού συχνάζετε στην Αθήνα; Ποια είναι η γειτονιά σας και ποια τα στέκια σας;
Η γειτονιά μας είναι το Παγκράτι! Εκτός από ‘κει, θα μας βρεις στα Εξάρχεια, στου Ψυρρή, στον Κεραμεικό και για καμιά βόλτα στο λόφο του Φιλοπάππου. Στέκια, Αstron Bar, Bad Tooth, Μπρίκι και See You (στο Παγκράτι) ή στο δρόμο με μπύρες από το περίπτερο.
Επόμενο βήμα;
Περισσότερη μουσική, περισσότερα λάιβ και η κυκλοφορία ενός Ep!
13°
