Λίγο πριν τη live παρουσίαση του ολοκαίνουργιου του άλμπουμ «Midnight Rainbows» (Tiki στις 19/5), ο Συμεών Νικολαΐδης aka Simon Bloom μιλά για τον τρόπο διαμόρφωσης του ζεστού αναλογικού του ήχου, το μικρόκοσμο του στούντιο, τις επιρροές, το ρομαντο-κυνισμό και τον πατέρα του, δημιουργό της αιώνια γλυκιάς συμμορίας…
Έχω γίνει πατέρας και αυτό έχει αλλάξει πάρα πολλά. Παλιά ήμουν ρομαντικός και το έκρυβα μέσα από τον κυνισμό, τώρα είμαι κυνικός και το κρύβω μέσα από το ρομαντισμό. Ο τρόπος που ηχογραφώ, που γράφω μουσική, που επικοινωνώ με τους ανθρώπους, είναι πολύ πιο υγιής πια.
Ποιο θεωρείς το πιο σημαντικό μάθημα που πήρες από τον πατέρα σου;
Όσο μεγάλωνα, έβλεπα πόσο δύσκολο είναι να κάνεις κινηματογράφο στην Ελλάδα. Βίωνα την ταλαιπωρία που περνούσε ο πατέρας μου, αλλά συγχρόνως και την επιμονή του να βγάλει κάτι σωστό με οποιοδήποτε τίμημα. Το πόσο συγκεντρωμένος όμως ήταν όταν δούλευε, αυτό ήταν το σημαντικότερο μάθημα... ααα και το... «μη δίνεις σημασία».
Το «αμόλα - καλούμπα» από τη «Γλυκιά Συμμορία» μου έρχεται συχνά στο μυαλό!
Τι σε εμπνέει σήμερα;
Η κόρη μου, μια καλή ταινία, ένα τραγούδι που μου αρέσει...
Ποιες μουσικές συνόδεψαν την περίοδο δημιουργίας του «Midnight Rainbows»;
Την εποχή που ηχογραφούσα το άλμπουμ άκουγα πολύ το «Morning Phase» του Beck, όπως επίσης και το τελευταίο Pink Floyd, το «Endless River», που είναι instrumental.
Πώς αντιμετωπίζεις τη δύσκολη πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί γύρω μας; Ποια είναι η διαφυγή σου;
Την πραγματικότητα την αντιμετωπίζω με φαντασία! Η δημιουργία βοηθάει πολύ. Μια καλή ταινία, μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με ένα φίλο, η παρέα με την κόρη μου.
Συνεργάστηκες με μια εκλεκτή ομάδα μουσικών και τις φωνές-άρες της Τζένης Καπάδαη και της Melentini, δημιουργώντας ένα folk-americana ήχο που παραπέμπει σε μουσικούς τύπου Neil Young. Tι σε γοητεύει σε αυτό τον ήχο;
Ο ήχος που βγαίνει από τον J.J. Cale και τον Neil Young μου δίνει αίσθηση ελευθερίας. Και πέρα από αυτό, δημιουργεί στο μυαλό μου εικόνες από αχανή μέρη, γλυκά ηλιοβασιλέματα, τεμπέλικα μεσημέρια που χαλαρώνεις ψαρεύοντας – γενικά μου δίνει εικόνες αγάπης για τη φύση. Για να βγει αυτό το συναίσθημα, πρέπει να δώσεις χρόνο στη μουσική, χωρίς πολλές αλλαγές.
Πώς ήταν η συνεργασία με τους μουσικούς ώστε να βγει ακριβώς το αποτέλεσμα που είχες στο μυαλό σου;
Έψαχνα να βρω έναν τρόπο τα κομμάτια να ακούγονται γεμάτα και ζεστά, χωρίς να είναι φορτωμένα. Αυτό ήταν κάτι που σιγά-σιγά το καταλάβαμε όλοι μας και, έτσι, δώσαμε χώρο στην ατμόσφαιρα αντί σε περίπλοκα παιξίματα.
Είναι ένα άλμπουμ που ιδανικά απαιτεί μια συνολική ακρόαση χωρίς να δίνει έμφαση στη δημιουργία ενός μόνο single. Θα μπορούσε να αποτελεί ένα φανταστικό soundtrack ενός road movie των Κοέν. Πώς φαντάζεσαι την ιδανική του ακρόαση;
Σίγουρα του ταιριάζει να το ακούς μέσα σε ένα αυτοκίνητο ταξιδεύοντας, αλλά εγώ θα προτιμούσα να κάθομαι δίπλα σε ένα ποτάμι ή σε μια παραλία μια ανοιξιάτικη μέρα…
Για τη δημιουργία και τη δομή του «Midnight Rainbows» ο Συμεών λέει:
>>> Το άλμπουμ γράφτηκε το 2014-2015 στο δικό μου Shakti Studio. Ένα στούντιο που χρησιμοποιεί αναλογική κονσόλα και αναλογικά περιφερειακά ώστε να βγαίνει ένας ζεστός, όμορφος ήχος.
>>> Αρχίσαμε με τον Άλε να τζαμάρουμε το καλοκαίρι του 2014, αυτός κρουστά - κιθάρα και εγώ γιουκαλίλι - φωνή. Παίζαμε κάποια κομμάτια που είχα γράψει τον τελευταίο χρόνο. Μας άρεσε αυτό που έβγαινε και είπαμε να αρχίσουμε να το ηχογραφούμε. Παράλληλα άρχισαν να δημιουργούνται οι βάσεις των κομματιών. Κρουστά, μπάσο, γιουκαλίλι, ακουστικές κιθάρες.
>>> Την ίδια εποχή μπήκαν στο Shakti Studio οι Thee Holy Strangers για να γράψουν το δίσκο τους – και εκεί γνώρισα τον John Hardy. Ο John έπαιζε το όργανο που έψαχνα από τον πρώτο μου δίσκο, το pedal steel. Το pedal steel έχει τον ήχο που πάντα ήθελα να ακούω μέσα στα κομμάτια μου. Γλυκό σαν ένα αεράκι. Ένα άλλο όργανο που βοήθησε πολύ στη δημιουργία της laid back ατμόσφαιρας του άλμπουμ είναι το Fender Rhodes, που ο ήχος του βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο πιάνο και το βιμπράφωνο. Είχε τη χροιά του lullaby, του «νανουρίσματος», που έψαχνα για τα τραγούδια μου. Ήμουν τυχερός γιατί έτυχε να γουστάρει το project ο Κωστής Ζουλιάτης – ο οποίος και έπαιξε με αυτό τον τόσο ιδιαίτερο τρόπο το Fender Rhodes. Εκείνες τις μέρες γνώρισα και τον Μάρκο Δεληβοριά. Από την πρώτη στιγμή που έπιασε την dobro κιθάρα και έπαιξε ένα slide, είπα ότι αυτός ο ήχος και η μελωδία έπρεπε να υπάρχει μέσα στις συνθέσεις μου. Έπαιξε σε τρία κομμάτια.
>>> Τέλος, η Τζένη Καπάδαη έκανε τα φανταστικά backing vocals – κάτι που ίσως ακούγεται απλό, αλλά η ίδια έχει προσδώσει ιδιαίτερη λεπτομέρεια. Ενώ η Melentini τραγούδησε με το δικό της τρόπο δύο τραγούδια, ντουέτο μαζί μου, και έκανε lead vocals σε ένα τραγούδι.
