Τέσσερις μεγάλες ντίβες του βρετανικού κινηματογράφου, οι Μάγκι Σμιθ, Aϊλίν Άτκινς, Τζούντι Ντεντς και Τζόαν Πλοουράιτ, ξεφυλλίζουν το άλμπουμ των προσωπικών αναμνήσεων και μας προσφέρουν ένα απολαυστικό tea time διάρκειας σχεδόν μιάμισης ώρας, που είναι γεμάτο με πικάντικες και συγκινητικές λεπτομέρειες.
Μια στιβαρή φιλία χτισμένη σε γερά θεμέλια που φανερώνει ότι άμα υπάρχει ανθρωπιά και ειλικρίνεια, οι αμαρτίες του επαγγέλματος (μεγαλύτερες όλων ο αδυσώπητος ανταγωνισμός και η καριέρα που φτιάχνεται πατώντας σε πτώματα) όχι μόνο ξεπερνιούνται αλλά και συγχωρούνται. Το ντοκιμαντέρ του Μίτσελ (ο σκηνοθέτης του «Μια Βραδιά στο Νότινγκ Χιλ» καλύπτει ένα μεγάλο κενό με τη δημιουργία του εν λόγω φιλμ καθώς ποτέ του δεν δούλεψε με κάποια από αυτές τις ηθοποιούς) ξεκινά γλυκά και ανάλαφρα – δείτε την έκπληξη των πρωταγωνιστριών όταν ανακαλύπτουν ότι ο φωτογράφος τους αναλαμβάνει πρώτη φορά τέτοια αποστολή-, εξελίσσεται σε μια τρυφερή αναφορά στο παρελθόν και σταδιακά θεριεύει όταν στη μνήμη των διάσημων κυριών επανέρχονται σκληρές εικόνες. Τα πρώτα βήματα στο επάγγελμα, οι αντιδράσεις των γονιών, τα νεανικά φλερτ, η τιτάνια προσπάθεια να αποδείξουν την αξία τους σε μια κοινωνία που η θέση της γυναίκας ήταν συνεχώς υπό αμφισβήτηση, το δέος απέναντι σε ιερά τέρατα τύπου Λόρενς Ολίβιε – ο σύζυγος της Πλοουράιτ- που σε κάποιες περιπτώσεις γρήγορα μετατράπηκε σε σκόνη και θρύψαλα, οι δύσκολοι ρόλοι, οι μεγάλοι έρωτες, οι καταστροφικές επιλογές, τα γυρίσματα της τύχης κ.α. Ένας χείμαρρος ιδεών, συναισθημάτων, εμπειριών που δεν χορταίνεις να παρακολουθείς χάρη στην απλόχερη γενναιοδωρία, το πηγαίο χιούμορ και την ανεπιτήδευτη σοφία αυτών των ιερών τεράτων. Άλλοτε τρυφερές, μερικές φορές τρομερά αστείες και γενναίες μέσα από τον αυτοσαρκασμό τους («αγαπητέ μου αντί για βασίλισσα εσύ θες νάνο σε εμμηνόπαυση» είπε η αθεόφοβη Ντεντς όταν ο Χολ της πρότεινε να υποδυθεί την Κλεοπάτρα), αυτές οι Dames είναι τόσο αξιολάτρευτες που δύσκολα μπορεί να τους αντισταθεί ο οποιοσδήποτε.
Η ρομαντική και μοναχική ιδιοκτήτρια εκδοτικού οίκου που ειδικεύεται στα ροζ μυθιστορήματα δέχεται επίθεση φιλίας από την ηλικιωμένη γειτόνισσα της. Μόνο που η μαντάμ Μιλς όπως της συστήνεται, στην πραγματικότητα είναι ένας κομπιναδόρος ο οποίος ειδικεύεται στις μεταμφιέσεις και έχει βάλει στόχο να της αποσπάσει το σπάνιο έργο τέχνης που έχει κληρονομήσει από τη γιαγιά της.
Μετά από μια δωδεκαετία η σταρ Σοφί Μαρσό ξανακάθεται στην σκηνοθετική καρέκλα. Η τρίτη της φορά (το άνισο ντεμπούτο της από το 2002, ένα αισθηματικό δράμα με τίτλο «Parlez-moi d'amour» είχε διαδεχτεί το δυσκίνητο και σοβαροφανές φιλμ μυστηρίου («Trivial» το 2007) είναι και η πιο πετυχημένη. Η εύστοχη απόφαση της να διηγηθεί μια ανάλαφρη κωμική ιστορία ανταμείφθηκε με μια ηχηρή εμπορική επιτυχία στα γαλλικά ταμεία αφού ο κωμικός οίστρος της γαλλίδας σταρ πηγαινοέρχεται με άνεση από την παλιομοδίτικη φάρσα στον σαρκαστικό ρομαντισμό και ενισχύεται από την ακομπλεξάριστη παρουσία του Ρισάρ που δεν κωλώνει να αλλάζει διαρκώς γυναικεία εσώρουχα και περούκες, μέχρι να πετύχει το τέλειο σύνολο. Φυσικά δεν μπορούμε να πάρουμε στα σοβαρά μια τέτοια υπόθεση αλλά το ίδιο πράττουν και οι συντελεστές του φιλμ. Αρκούνται στην διαμόρφωση μιας γουστόζικης ατμόσφαιρας που υποδέχεται φιλικά τις όποιες παλαβομάρες περιγράφει το σενάριο (κι αυτό γραμμένο από την Μαρσό) που έχει ξεκάθαρο στόχο: το χρήμα πολλοί εμίσησαν αλλά τον καλώς εννοούμενο ρομαντισμό ουδείς!
Έτοιμος για όλα (I Feel Good) (**) Σκηνοθεσία: Μπενουά Ντελεπάν, Γκουστάβ Κερβέρν
Πρωταγωνιστούν: Ζαν Ντιζαρντέν, Γιολάντ Μορό, Ζοζέφ Νταχάν
Η Μονίκ διευθύνει πρότυπο ξενώνα για αστέγους σε μια γαλλική κωμόπολη. Αναπάντεχα μια μέρα σκάει μύτη ο αδερφός της Ζακ που είχε εξαφανιστεί για χρόνια και τώρα επιστρέφει στη γενέτειρα του με μία και μόνη φιλοδοξία: να γίνει πλούσιος.
Ο Ζαν Ντιζαρντέν γνώρισε την επιτυχία – μαζί και το Όσκαρ που κέρδισε στην κατηγορία Α ρόλου- με το «Artist» του Μισέλ Χαζαναβίσιους σε ηλικία 40 ετών αλλά ποτέ δεν αποκόπηκε από τις ρίζες του. Ιδρυτικό μέλος του κωμικού θιάσου "Nous C Nous" μαζί με τους Μπρουνό Σαλομόν, Ερίκ Κολαντό, Εμανουέλ Ζικλά και Ερίκ Μασό, ο Ντιζαρντέν πάντα λάτρευε τους εκκεντρικούς, φευγάτους χαρακτήρες σαν τον ξεκαρδιστικό κατάσκοπο του «OSS 117- Αποστολή στο Κάιρο» (και πάλι σε σκηνοθεσία του Μισέλ Χαζαναβίσιους). Ο Ζακ με το άσπρο μπουρνούζι και τα μυαλά πάνω από το κεφάλι του είναι ένας από αυτούς. Πολλά από όσα λέει ή πράττει καταργούν κάθε έννοια λογικής αλλά χάρη στην σοβαρότητα που εκπέμπει (για όσους δεν τον γνωρίζουν) και κυρίως το ακαταμάχητο στυλ του καταφέρνει σχεδόν πάντα να την βγάζει καθαρή. Αν και οι κωμικές διαστάσεις αυτού του αδύναμου σεναριακά φιλμ είναι περιορισμένες, καταφέρνει εντέλει να μας ψυχαγωγήσει χάρη στην μεγάλη ψυχή και το ζεστό χαμόγελο του πρωταγωνιστή.
»»» Το «Πολύ αργά για να πεθάνουν νέοι» (Too late to die young) (-) της χιλιανής Ντομίνγκα Σοτομαγιόρ Καστίγιο περιγράφει την ενηλικίωση μιας νεαρής κοπέλας στις Άνδεις του 1990. Βραβείο σκηνοθεσίας (το πρώτο που δίνεται σε γυναίκα) στο φεστιβάλ του Λονάρνο.
»»» Ο «Πρίγκιπας του καρτέλ» (Driven) (-) του Νικ Χαμ φέρνει τον Τζέισον Σουντέικις στα όρια μιας θεοπάλαβης ιστορίας που πάντως είναι βασισμένη σε αυθεντικά γεγονότα.
»»» Από το μακρινό 1956 μας έρχεται το «Καρουζέλ» (Korhinta/ Merry-Go-Round)(***1/2)του ούγγρου Ζόλταν Φάμπρι με πρωταγωνίστρια την εντυπωσιακή Μάρι Τέρετσικ που αποτελεί μια τολμηρή και πολιτικοποιημένη εκδοχή του “Ρωμαίος και Ιουλιέτα”.
»»» Στο φιλμ του Τέρενς Γιανγκ «Μονομαχία στον κόκκινο ήλιο» (Red Sun) (***) ο ιάπωνας σαμουράι του Τοσίρο Μιφούνε κάνει τη διαφορά σε ένα παλιομοδίτικο γουέστερν όπου ο Τσαρλς Μπρόνσον μονομαχεί με τον Αλέν Ντελόν για τα μάτια της Ούρσουλα Άντρες.
23°
