Ο Αλεξάντερ ζει στη Λιόν με τη γυναίκα και τα παιδιά του. Μια ημέρα μαθαίνει τυχαία ότι ο ιερέας που τον κακοποίησε, όταν ήταν πρόσκοπος, εξακολουθεί να δουλεύει με παιδιά. Αποφασίζει να σπάσει τη σιωπή του και να βρει κι άλλα θύματα του ιερέα από εκείνη την εποχή παρά τις αντιδράσεις μελών της οικογένειάς του. Συγκεκριμένα η μητέρα του προσπαθεί να τον εμποδίσει να ολοκληρώσει τη δράση του, λέγοντας «από μικρός έτσι ήσουν και σου άρεσε να προκαλείς τις φασαρίες».
Το 2016 ο ιερέας της καθολικής εκκλησίας Μπερνάρ Πεϊνά κατηγορήθηκε για τη σεξουαλική κακοποίηση δεκάδων αγοριών στη Λυών. Ο Φρανσουά Οζόν, με αφορμή το συγκεκριμένο γεγονός, καταπιάνεται με τις λεπτομέρειες της αυθεντικής ιστορίας. Η κάμερά του εστιάζει στην προσωπική ζωή τριών ενήλικων αντρών που έχουν φτιάξει τις ζωές τους, αλλά οι πληγές από την παιδική ηλικία τους παραμένουν ανοιχτές. Παρακολουθούμε μέσω μιας ηθελημένα ψυχρής γραφής, η οποία θυμίζει ντοκιμαντέρ, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις των θυμάτων που αποφασίζουν να μιλήσουν. Το κρίσιμο σημείο για να αποκαλυφθεί η αλήθεια είναι όταν διαπιστώνουν ότι ο εν λόγω ιερέας (ο Οζόν δεν χρησιμοποιεί ψευδώνυμο αλλά αποκαλύπτει την ταυτότητα του ιερέα, κάτι που ενόχλησε αρκετούς αφού η δίκη δεν είχε ολοκληρωθεί ακόμη μέχρι τη στιγμή που η ταινία προβλήθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο στο Βερολίνο κερδίζοντας μάλιστα την Αργυρή Αρκτο) παραμένει όχι απλώς ζωντανός –«νόμιζα ότι είχε πεθάνει» λέει ένας από τους χαρακτήρες– αλλά ενεργός και μάλιστα εξασκεί ακόμη τα ιερά καθήκοντά του δίπλα σε παιδιά. Παρά την ξεκάθαρη μυθοπλαστική αφήγησή της η ταινία ενόχλησε αρκετά και σύμφωνα με τον Οζόν υπήρξαν προσπάθειες λογοκρισίας της, ενώ κάποια στιγμή ήταν αμφίβολο αν θα έβγαινε καν στις αίθουσες. Ο λόγος έχει να κάνει με την κριτική που ασκεί ο σκηνοθέτης στη στάση και κυρίως τη σιωπή της επίσημης Εκκλησίας απέναντι στο θέμα της παιδοφιλίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: όταν η οικογένεια ενός παιδιού καταλαβαίνει γύρω στις αρχές των 90s ότι κάτι δεν πάει καλά με τον συγκεκριμένο ιερέα, ζητά την απομάκρυνσή του από τα παιδιά με κόσμιο τρόπο (η παροιμιώδης γαλλική ευγένεια γίνεται σκόνη από τον Οζόν) που εκδηλώνεται κυρίως μέσω επιστολών τόσο στον ίδιο όσο και στην αρχιεπισκοπή της Λιόν. Η τελευταία διαβεβαιώνει την οικογένεια ότι θα ικανοποιηθεί το αίτημά της, κάτι που δεν έγινε ποτέ. Για 20 και πλέον χρόνια ο ιερέας συνέχισε τη δράση του και ήρθε σε επαφή με εκατοντάδες αγόρια. Χωρίς να γίνεται στιγμή μελό, αλλά με ολοφάνερο πάθος για το «δίκιο που πνίγει» τους ήρωες (σε ένα δεύτερο επίπεδο το φιλμ μιλά για τον εύθραυστο συναισθηματικό κόσμο των αντρών και τη δυσκολία έκφρασής του), ο Οζόν υπογράφει την πιο τίμια, άρτια, τολμηρή και πολιτική ταινία του εδώ και αρκετό καιρό.
Ο Ρένος είναι ένας μοναχικός σερβιτόρος και σχολαστικός παρατηρητής με ιδιαίτερη αδυναμία στα φυτά, βλέπει τη ζωή του να αλλάζει όταν αρχίζει να σκαλίζει την εξαφάνιση του γείτονά του.
Στο συμπαθές ντεμπούτο του Στηβ Κρικρή η εμμονή κινεί τα νήματα της νεο-νουάρ ιστορίας του. Μοναχικοί αντιήρωες, υπόγειες διαδρομές σε μια σκοτεινή Αθήνα, καταστάσεις που διαδραματίζονται σε οριακές συνθήκες. Ο σερβιτόρος του Σερβετάλη είναι μια γνωστή φιγούρα του νεοελληνικού κινηματογράφου. Εσωστρεφής, εμμονικός και φαινομενικά ανίκανος για οποιαδήποτε σχέση. Η περίπτωση της εξαφάνισης του γείτονα είναι η αφορμή για να ξεδιπλωθεί ένα θρίλερ που θα οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός μακάβριου φονικού (το οποίο από την αρχή υποψιαζεται ο Ρένος) και μαζί του αληθινού χαρακτήρα του ήρωα. Στιλιζαρισμένη σκηνοθεσία, μελέτη χαρακτήρων, ατμόσφαιρα αμφισημίας αλλά και αδυναμία να μπει πιο βαθιά στα υπαρξιακά ζητήματα (ένα τυχαίο συμβάν μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα όχι μόνο για αλλαγή πλεύσης αλλά χαρακτήρα ενός ατόμου;) που θέτει το σενάριο.
Ο 14χρονος Μπίλι χάρη στη βοήθεια ενός μάγου, κάθε φορά που φωνάζει τη λέξη «Shazam» μεταμορφώνεται σε ενήλικα υπερήρωα. Ωστόσο, παρά το θεόρατο και γεροδεμένο σώμα του, παραμένει μέσα του ένα παιδί.
Το μικρό καλάθι (ή καλύτερα η μικρή σχολική τσάντα) που κρατάει ο νέος ήρωας της DC Comics ίσως τελικά να χωρέσει πολλά περισσότερα από όσα αρχικά προσδοκούν οι εμπνευστές του. Η πλακίτσα του ήρωα και του κολλητού του δίνει το στίγμα μιας αλλιώτικης, διασκεδαστικής περιπέτειας βασισμένης σε κόμικ, η οποία στόχο κυρίως έχει το χαβαλέ και το χιούμορ κι όχι το θέαμα ή τις εξαντλημένες χορογραφίες δράσης και μονομαχίες μεταξύ σούπερ ηρώων. Όλοι κρύβουμε έναν υπερήρωα μέσα μας, λέει το tagline του φιλμ, που φαίνεται να απεχθάνεται κάθε έννοια σοβαροφάνειας και κυρίως ξεχωρίζει για την παιδικότητα και την αθωότητά του. Το να τα βάλει με ένα επικίνδυνο αντίπαλο (όπως ο «κακός» του Μαρκ Στρονγκ με τα τρομακτικά επτά θανάσιμα αμαρτήματα στο πλάι του) είναι εξίσου σημαντικό για τον αφελή Μπίλι - Shazam με το να τα βάλει με τους νταήδες του σχολείου που φοβερίζουν τον κολλητό του. Σωστός από κάθε άποψη!
Ένας 30άρης αστυνομικός αδυνατεί να βάλει τάξη στο χάος της προσωπικής του ζωής όταν τον εγκαταλείπει η γυναίκα του. Εύθραυστος ψυχολογικά ο Τζιμ, ψάχνει να βρει τις λύσεις για το μεγάλωμα της μικρής κόρης του αλλά η πραγματικότητα δείχνει να τον ξεπερνάει.
Το δυναμικό ντεμπούτο του Τζιμ Κάμινγκς που (σκηνοθετεί, γράφει, πρωταγωνιστεί και υπογράφει και το μοντάζ) δεν πέρασε απαρατήρητο από το περσινό Φεστιβάλ SXSW αφήνοντας θετικές εντυπώσεις. Όμως παρά το αλησμόνητο επεισόδιο στο ξεκίνημα όπου συνδέεται σπαρταριστά το «Thunder Road» του Μπρους Σπρίνγκστιν (επίσης είναι το θέμα της μικρού μήκους ταινία του Κάμινγκς που οδήγησε στην ιδέα του μεγάλου μήκους φιλμ) με την προσωπική ιστορία του Τζιμ, η συνέχεια είναι μια ναΐφ ιλαροτραγική αναπαράσταση της καθημερινότητας του ούτως ή άλλως ανώριμου ήρωα. Σταδιακά το φιλμ σκληραίνει απότομα, με τις καλές προθέσεις να δίνουν τον τόνο μιας ιστορίας που όμως δείχνει υπερβολικά αφελής και παρωχημένης.
ΑΚΟΜΗ
»»» Ριμέικ μιας ταινίας τρόμου βασισμένης στο μυθιστόρημα του Στίβεν Κινγκ το «Νεκρωταφίο Ζώων» (*) των Κέβιν Κόλς και Ντένις Γουίντμαγιερ είναι άλλη μια ανορθογραφία στο χώρο του μεταφυσικού τρόμου με περίσσευμα σπλατεριάς και υπερβολής, χωρίς κανένα λογικό συνδετικό κρίκο στην ιστορία της οικογένειας που μετακομίζει από τη Βοστώνη στο Μέιν, δίπλα σε ένα μυστηριώδες νεκροταφείο.
»»» Η «Επαφή» (-) του Τώνη Λυκουρέση είναι ένα αλληγορικό σπονδυλωτό δράμα που εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Αθήνα, όταν μετά από διακοπή ρεύματος, πέντε ζευγάρια καθημερινών ανθρώπων εγκλωβίζονται σε αντίστοιχα ασανσέρ.
»»» Τα «Δάκρυα του Βουνού» (-) του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου αποτελούν ελεύθερη διασκευή της Οδύσσειας στην ιστορία μιας ομάδας ηπειρωτών μαστόρων της πέτρας που περιπλανιέται όπου υπάρχει δουλειά χτίζοντας σπίτια, γεφύρια, σχολεία, εκκλησίες.
