Ο Κωνσταντίνος Πίττας γράφει για την τελευταία φορά που είδε τον Περικλή Κοροβέση.
Την αγιογραφία του θα την κάνουν άλλοι, εγώ θα πω μόνο για την τελευταία φορά που τον είδα. Ήταν Κυριακή πρωί, παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2019 στον «Μωβ Σκίουρο» της πλατείας Καρύτση. Ο Θόδωρος Κοτεπάνος έπαιζε για τους φίλους του βιβλιοπωλείου στο πιάνο Χατζιδάκι και ο Περικλής καθόταν δίπλα μου και άκουγε, στηριγμένος στο μπαστούνι του, βυθισμένος στις σκέψεις του. Δεν μιλούσε πια πολύ σε δημόσιο χώρο. Ήταν αρκετά καταβεβλημένος. Είχε όμως την ίδια πάντα σπίθα στο βλέμμα. Παρατηρούσα τα αδυνατισμένα χέρια του. Τα χέρια μπορούν να μιλούν όπως και τα πρόσωπα. Τον πήρα μια φωτογραφία και με την άκρη του ματιού με κοιτούσε.
Τον Κοροβέση τον διεκδικούσε πάντα η Αριστερά. Λογικό και θεμιτό ήταν, αυτό ήταν το φυσικό του περιβάλλον. Δεν χωρούσε όμως αυτός ο ανθρωπος σε κομματικά καλούπια. Πέρασε από την ενεργό πολιτική, εξελέγη βουλευτής με τον Συνασπισμό και στα δύο χρόνια επάνω παραιτήθηκε, πήρε το καπελάκι του κι έφυγε. Απεχθανόταν τα κομματικά μαγειρεία και τους αριβίστες του χώρου. Παρέμεινε αυτό που ήταν πάντα, ένας ακτιβιστής, στην ουσία, ένας αναρχικός. Ο Κοροβέσης ήταν οι τεράστιοι «Ανθρωποφύλακες», ένας γενναίος άνθρωπος που έφερε τη χουντική Ελλάδα στο δικαστήριο της Ευρώπης. Ήταν όμως και οι «Γυναίκες ευσεβείς του πάθους», ένα βιβλίο του εκτός κυκλοφορίας πια. Ένας χαρακτήρας βαθιά ανθρώπινος και ευαίσθητος, ερωτικός, ένας «πλήρης» άνθρωπος. Αυτόν γνώρισα. Πέθανε χθες στα 79 του.
18°
