Με αφορμή την ιστορία για τον «Βρικόλακα» του Πολιντόρι και τη σχέση του με την Αθήνα των αρχών του 19ου αι., ο αρχιτέκτονας και κομίστας Φώτης Παπαστεφάνου δημιουργεί για την A.V. έναν κύκλο από ιστορίες που αφορούν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, στην οποία η Αθήνα ήταν μία μικρή κωμόπολη, πολύ διαφορετική από τη μητρόπολη που είναι σήμερα. Οι ιστορίες που θα παρουσιαστούν στη συνέχεια είναι: Ο Έλλην Βρικόλακας, Ο Τρελός της Αθήνας, Οι Πελαργοί της Αθήνας, Το Θαυματουργό Άγαλμα της Ελευσίνας.
Ένας βρικόλακας στην Αθήνα
Όταν σκεφτόμαστε βρικόλακες, η εικόνα που μας έρχεται στο μυαλό είναι διαμορφωμένη από την κινηματογραφική εκδοχή του «Δράκουλα» του Μπραμ Στόουκερ. Αλλά ακόμα και οι πιο εκσυγχρονισμένες εκδοχές όπως oι σειρές ταινιών «Underworld», «Blade», ακόμα και το «Twilight», αναπαράγουν περίπου το ίδιο πρότυπο. Αυτό του εκλεπτυσμένου άντρα ή γυναίκας που χρησιμοποιεί τα ταλέντα που διαθέτει για να γοητεύσει και τελικά να κυριεύσει το αβοήθητο θύμα.
Η πρώτη φορά που η λογοτεχνία συνέλαβε έναν τέτοιο βρικόλακα, που είναι πολύ διαφορετικός από τη λαϊκή αντίληψη για αυτόν, ήταν το 1819 όταν δημοσιεύτηκε ο «Βρικόλακας» του Τζον Πολιντόρι. Μεγάλο μέρος της ιστορίας εκτυλίσσεται στην Αθήνα, όπου όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα η πίστη στην ύπαρξη του βρικόλακα ήταν πολύ διαδεδομένη. Εκτός όμως από μία αρχετυπική ιστορία τρόμου, ο «Βρικόλακας» αποτυπώνει την ένταση της σχέσης του Πολιντόρι με το λόρδο Μπάιρον, με τον οποίο είχαν περάσει μαζί το καλοκαίρι του 1816 στην Ελβετία και συμμετείχαν στον άτυπο διαγωνισμό της βίλας Ντιοντάντι από τον οποίο προέκυψε ένα άλλο αρχέτυπο της γοτθικής λογοτεχνίας, το τέρας του Φρανκενστάιν της Μαίρης Σέλεϊ.
