Τα νέα άλμπουμ των White Tail Falls και Zenobia, Τα Παιδιά της Παλαιότητας, τα σημειωματάρια του αρχιτέκτονα Le Corbusier, η ταινία «Άλυτη» και το αγόρι που συνδέει τους Rolling Stones με τους Smiths.
Αυτό που βλέπω είναι η πόλη να αναδεύεται αργά πίσω απ’ τις κουρτίνες. Ο ήλιος ανεβαίνει ψηλά. Πρόβα για ένα ξηρό καλοκαίρι. Το πιο τρυφερό από τα κορίτσια των απογευμάτων μου, φωτογραφίζεται σοβαρό στην Οία. Δοκιμή. Δοκιμή. Γράφουμε...
Αν υπήρξε ένας άνθρωπος στην ιστορία της pop που να έχει γράψει newsletters έτοιμα ν’ αλλάξουν τον κόσμο, αυτός ήταν σίγουρα ο Matt Haynes, ο ένας από τους δύο ιδιοκτήτες της ιστορικής Sarah Records από το Μπρίστολ της καρδιάς μας. Δεν ξέρω τι ακριβώς κάνει αυτή την εποχή ο Matt, το σίγουρο είναι όμως ότι άφησε το στίγμα του πέρα από τη δισκογραφία, και στα κείμενα που προορίζονται για το promotion ενός δίσκου. Οι Λονδρέζοι White Tail Falls κυκλοφορούν το Age Of Entitlement και είναι αρκετά τυχεροί να συναντήσουν τον άνθρωπο που ξεκινάει το promo κείμενο αυτού του album ως εξής: «Η Νέα Υόρκη είναι κακή πόλη όταν καταστρέφεται ο κόσμος σου. Ξυπνάς μετά από ένα ακόμη τριήμερο hangover και θυμάσαι ότι η κοπέλα σου σε άφησε, ο θεραπευτής σου έκανε ό,τι μπορούσε να κάνει και η ζωή που ονειρεύτηκες ως songwriter συντρίβεται οριστικά, στην προσπάθειά σου να βρεις χρήματα για να ηχογραφήσεις ένα τεράστιο album, λες και το ταλέντο σου δεν ανήκει σε σένα πια». Κι εσύ, να γράφεις τραγούδια αγαπώντας φανερά τον Bon Iver και τους Fleet Foxes και κρυφά –αλλά ουσιαστικότερα– τους Belle And Sebastian και –ναι– την αθωότητα των πρώτων singles της Sarah. Από τώρα, στα καλύτερα του 2020!
Δεν έχω απολύτως καμία επαγγελματική σχέση με την Αρχιτεκτονική. Δεν μπορώ να απαριθμήσω περισσότερους από δέκα αρχιτέκτονες, όμως από πολύ νωρίς με γοήτευσε το έργο του Le Corbusier. Ίσως γιατί αντί να μιλήσει με τα λόγια μιας επιστήμης που δεν κατέχω, μιλάει για τη σύγχρονη πόλη στη μοντέρνα συνθήκη. Ίσως γιατί αντί να μιλήσει για μια άδεια πόλη μέσα στον σύγχρονο κόσμο, μιλάει για τον άνθρωπο μέσα σ’ αυτή την πόλη. Πάνε κάτι χρόνια που καταβρόχθισα το Για μια Αρχιτεκτονική (Εκκρεμές) και συνειδητοποίησα με την ανάγνωση αυτή δυο-τρία πράγματα για τη σχέση μου με το αστικό περιβάλλον. Τώρα, ξεφυλλίζω τα Σημειωματάριά του, ειδικά αυτό από τη Γερμανία, απολαμβάνοντας τα σκαριφήματα και τα απρόσεκτα γράμματά του. Κυκλοφορεί σε μικρό και πολύ όμορφο βιβλίο από τη Fondation L.C.
Κάποιοι λένε ότι είχα κάνει κριτική σ’ ένα από τα πρώτα cd-r τους πίσω στη δεκαετία του ’90 στο ιστορικό Ποπ+Ροκ, αλλά ούτε κράτησα ποτέ αποτελεσματικά αρχείο, ούτε το θυμάμαι, ούτε βρίσκω τέτοιο cd-r στη δισκοθήκη μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι οι Κόρε Ύδρο από το πρώτο cd τους στη Wipe Out, μου άρεσαν πολύ, και όσο περνούσε ο καιρός, όλο και περισσότερο. Τα δε Παιδιά της Παλαιότητας του Παντελή Ε. Δημητριάδη είναι από τα αγαπημένα μου ελληνόφωνα σχήματα των τελευταίων χρόνων. Κι αν ως τώρα τα 12 Τραγούδια από τις Καρακόμβες ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος, φαίνεται ότι το ολοκαίνουργιο Ενθύμιον παιδικών συντροφιών είναι πολύ πιθανό να τον ξεπεράσει: χαμηλόφωνο, εσωτερικό, τολμηρό και απέριττο, κυκλοφορεί αυτές τις μέρες και είναι έτοιμο να προσφέρει απολαυστικές θερινές ακροάσεις.
Προσπαθείς να θυμηθείς ποιο είναι το κοινό στοιχείο των Rolling Stones με τους Smiths για να παίξεις δίπλα-δίπλα τα τραγούδια τους στην εκπομπή χωρίς να ξενερώσεις το σύμπαν και πάντα σου διαφεύγει. Κι ύστερα πέφτεις πάνω σε κάτι καλτιές από τα sixties και να ’το: ο σκηνοθέτης Paul Morrissey (καμία σχέση με τον Morrissey των Smiths) γυρίζει την ταινία The Flesh το 1968 σε παραγωγή του Andy Warhol. Εκεί πρωταγωνιστεί ο Joe Dallessandro, ένα πανέμορφο αγόρι, το οποίο: α) φωτογραφίζεται (από τη μέση και κάτω) ελέω Warhol για το εξώφυλλο του Sticky Fingers των Rolling Stones και β) χρησιμοποιείται (από τη μέση και πάνω) στο εξώφυλλο του ομώνυμου album των Smiths. Από το Sticky Fingers, διαλέγω το You Gotta Move και με τη βοήθεια του Dallessandro το συνδέω με το Still Ill των Smiths. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά: Does the body rule the mind, Or does the mind rule the body? I dunno…
«Ένας γιατρός μετακομίζει σε ένα απομακρυσμένο χωριό για να κάνει το αγροτικό του. Εκεί ερωτεύεται μια νεαρή κοπέλα που ζει απομονωμένη. Πάσχει από μια περίεργη δερματική ασθένεια. Το δέρμα της είναι σαν φλοιός δέντρου. Προσπαθώντας να τη σώσει, θα καταλάβει ότι τα πράγματα δεν είναι απλά. Οι αποκαλύψεις θα τον αλλάξουν με πάρα πολλούς τρόπους». Αυτή είναι η υπόθεση από την Άλυτη, την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Μίνωα Νικολακάκη, που έχει δώσει στο παρελθόν εξαιρετικά δείγματα μικρού μήκους ταινιών, όπως το Πατάρι και η Μαριονέτα. Στο επόμενο διάστημα η ταινία θα παιχτεί στους θερινούς κινηματογράφους και παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον τόσο γιατί φέρει μια πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ασυνήθιστη στον ελληνικό κινηματογράφο, όσο και γιατί έχει εξαιρετική μουσική που υπογράφει ο Σωτήρης Δεμπόνος και κυκλοφορεί από την Puzzlemusic. Πολύ σύντομα θα μιλήσουμε εκτενώς για την ταινία αυτή και για τη μουσική της...
Κάπου ανάμεσα στη Χάιφα και τη Ραμάλα, στήνεται εδώ και μερικά χρόνια μια πολύ ιδιαίτερη ηλεκτρονική σκηνή που πατάει με το ένα πόδι στα laptop της Δύσης και με το άλλο στα πανηγύρια της Μέσης Ανατολής. Αν λατρεύετε από καταβολής κόσμου και άνευ όρων τον Omar Souleyman, αν τον θέλετε να χρησιμοποιεί την τελευταία λέξη της τεχνολογίας των synthesizers κι εκείνος έχει μείνει κολημμένος στο DX 7, αν τον προτιμάτε χωρίς φωνητικά –ή έστω με λιγότερα– οι Zenobia είναι οι άνθρωποί σας: Το Halak Halak είναι το ντεμπούτο album τους και θα σας ενθουσιάσει λέμε!
Τα τραγούδια, τα βιβλία, οι ταινίες, τα όνειρα. Σιωπή. Μοίρασμα. Ύπνος χωρίς εφιάλτες. At last!
