Τον Νίκο Τριανταφυλλίδη –τον Σαλονικιό Αθηναίο που είχε γεννηθεί στο Σικάγο, ζούσε παθιασμένα τη ζωή και που τον χάσαμε μόλις– τον γνώρισα σα σκηνοθέτη.
Όταν έγραφα το βιβλίο για τα σινεμά της Αθήνας, όπου είχα συμπεριλάβει την «Αντινέα», νυν «Gagarin» δικής του εμπνεύσεως και λειτουργίας, δεν τον είχα βρει, αν και τον είχα αναφέρει. Αυτός όμως το είδε το βιβλίο, το κράτησε στο μυαλό του κι όταν χρειάστηκε με βρήκε για περαιτέρω πληροφορίες. Στη συνέχεια, μου έκανε την τιμή να με βάλει να μιλήσω σε αθηναιοκεντρικά ντοκιμαντέρ που γύριζε (πόσα στέκια κράτησε και πόσα ανέδειξε), με τελευταίο αυτό για τις στοές της πόλης μας.
Πήγα σπίτι του στην Κυψέλη, πήγα στο γραφείο του στη Βικτώρια, γνώρισα τη γυναίκα του και τη κουνιάδα του, τα είπαμε, πήγα στην αβάν πρεμιέρ της πιο πρόσφατης ταινίας του μεγάλου μήκους στο «Ιντεάλ» («Οι αισθηματίες»), ανταλλάξαμε γνώμες για ποικίλα θέματα, κάναμε σχέδια για μελλοντικές συνεργασίες σε διάφορα επίπεδα. Μπήκαμε ο ένας στον κόσμο του άλλου.
Κολλητοί δεν προλάβαμε να γίνουμε, μα φίλοι προλάβαμε και παραπρολάβαμε – ακριβή και ουσιώδης φιλία. Σπάνια βρίσκεις απλότητα, λαϊκότητα (η λαϊκή έκφραση και οι διάφορες εκφάνσεις του λαϊκού πολιτισμού ήταν, νομίζω, το κεντρικό θέμα στα ενδιαφέροντα και τον προβληματισμό του), ισάδα, καλοσύνη κι επαγγελματική επάρκεια στην ίδια προσωπικότητα. (Χώρια οι τόσες ταυτόχρονες ιδιότητες: κοινωνιολόγος, σεναριογράφος, μουσικός και ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παραγωγός, υπεύθυνος συναυλιών, ιδρυτής - «ψυχή» του «Gagarin», ποδοσφαιρόφιλος, σκηνοθέτης βέβαια).
Και φυσικά, όπως γίνεται πάντα, μα πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, κάναμε ελάχιστα απ’ όσα κατά καιρούς λέγαμε. 49 χρονώ, ρε Νίκο, μεγάλη αδικία. Ποιος θα ολοκληρώσει τώρα το ντοκιμαντέρ για τον ΠΑΟΚ;
13°
