Το Αρτοποιείο Ρεμούνδος, στην Κυψέλη, ψήνει μερικές από τις νοστιμότερες πίτες στην Αθήνα, και σίγουρα την καλύτερη κοτόπιτα
Ο Ρεμούνδος λειτουργεί στο ίδιο σημείο από το 1953. Κυψέλης και Τήνου γωνία, η καθημερινή στάση της Κυψέλης για μοσχομυριστό ψωμί, 70 χρόνια τώρα. Ήταν ο Γρηγόρης Ρεμούνδος που άνοιξε τον φούρνο, τώρα πια τον δουλεύει η τρίτη γενιά, τα εγγόνια του. Ο Γρηγόρης και ο αδερφός του Γιώργος που αφού σπούδασαν στο Λονδίνο την τέχνη του αρτοποιού γύρισαν πίσω για να αναλάβουν τον φούρνο του παππού τους.
Στα χέρια τους ο φούρνος εξελίχθηκε. Άρχισε να ξεφουρνίζει διαφορετικά είδη ψωμιού (όλα τους υπέροχα), κι άλλες λιχουδιές: κέικ, τσουρέκια, μπισκότα, κριτσίνια και βουτήματα, τα πάντα φτιάχνονται εδώ καθημερινά και κάνουν την οδό Κυψέλης να μοσχοβολά τα πρωινά που ξεφουρνίζονται. Υπάρχουν και μερικές συνταγές του παππού Ρεμούνδου που τα αγόρια κράτησαν ίδιες και απαράλλαχτες (τα μουστοκούλουρα και τα βουτήματα είναι δύο από αυτές, όταν πάτε, δοκιμάστε τα). Κυρίως, όμως, υπάρχουν πίτες, η δική μου αδυναμία.
Δεν είναι πολύ εύκολο να βρεις σωστή πίτα στην Αθήνα. Μιλάω για αυτή την πίτα με το χειροποίητο τραγανό φύλλο, την τόσο – όσο γέμιση, τα αγνά υλικά και τη μαεστρία στην παρασκευή της, που συναγωνίζεται επάξια εκείνη της παινεμένης χωριάτισσας γιαγιάς. Τέτοιες πίτες έχει ο Ρεμούνδος. Λίγες και πεντανόστιμες, αν αργήσεις και σε πιάσει το μεσημέρι, έχουν κιόλας εξαφανιστεί. Τι τυρόπιτες, τι μανιταρόπιτες, τι σπανακόπιτες είναι αυτές!
Αυτή που δεν παίζεται, όμως, είναι η κοτόπιτα. Με νοστιμότατο, άριστης ποιότητας κοτόπουλο (άλλωστε όλα τα υλικά σε αυτόν τον φούρνο είναι διαλεγμένα ένα κι ένα), με λαχανικά, κι εκείνο το αλησμόνητο φύλλο, το ολόσωστο. Δεν νομίζω ότι έχω φάει ωραιότερη κοτόπιτα πουθενά αλλού. Αν δεν έχει, θα πάρω τη μανιταρόπιτα, δεύτερη αγαπημένη. Αλλά θα επιστρέψω το επόμενο πρωί με τη λαχτάρα αυτή τη φορά να την πετύχω.
15°
