REC στο Θέατρο Noũs – Creative Space

Το REC είναι ένα νέο, σύγχρονο ελληνικό έργο που καταπιάνεται με το πιο αγωνιώδες αλλά και καθολικό ζητούμενο της εφηβείας: την αναζήτηση της ταυτότητας. Ο Α, ένα δεκαοχτάχρονο αγόρι, αποφασίζει να απομονωθεί για σαράντα μέρες στο δωμάτιό του. Εκεί, με συντροφιά τονεαυτό του, τα βιβλία του, μια κάμερα και πρόσωπα που ανασύρει από τη φαντασία του, ξεκινά ένα ιδιόμορφο ταξίδι αυτογνωσίας με στόχο να ανακαλύψει ποιος είναι και να μάθει να αγαπά αυτό που βλέπει στον καθρέφτη. Σιγά σιγά, η προσωπική του αναμέτρηση μετατρέπεται σε μια εμπειρία που αφορά όλους μας — ή που μας έχει ήδη σημαδέψει στην εφηβεία μας: η ανάγκη για αποδοχή και αγάπη, όχι μόνο από τους άλλους, αλλά κυρίως από τον ίδιο μας τον εαυτό.

Σκηνοθετικό σημείωμα

Το REC. είναι το πρώτο μου έργο. Άρχισα να το γράφω στην εφηβεία μου, σε μια εποχή που όλα φαίνονταν απόλυτα, επείγοντα, αγωνιώδη. Όλα αυτά τα χρόνια ζει μέσα μου, μεγαλώνει μαζί μου, και έφτασε πλέον η στιγμή να ολοκληρωθεί και να αναπνεύσει πάνω στη σκηνή.

Η ιστορία του Α είναι για μένα η ιστορία πολλών νέων ανθρώπων, ίσως και η δική μου ιστορία σε κάποιο βαθμό. Ο εγκλεισμός του στο δωμάτιο μπορεί να οριστεί ως μια προσπάθεια προσομοίωσης της ασκητικής ζωής που θα οδηγήσει σε ένα βαθύτερο νόημα – ίσως πάλι ως μια αλληγορία για τον εσωτερικό μας εγκλεισμό, για εκείνη τη σιωπηλή πάλη με τον εαυτό μας,τις μνήμες, τους φόβους και τις επιθυμίες μας.

Η επιλογή να μην υπάρχει ρεαλιστικό σκηνικό έγινε για να μπορεί να διαμορφωθεί ο χώρος του ήρωα όπως είναι στο μυαλό του – αφαιρετικός, ανοιχτός σε ερμηνείες, χωρίς τις συμβάσεις του ρεαλιστικού κόσμου. Άλλωστε αυτό που ζητάει ο ίδιος είναι να πάρει απόσταση από τον ρεαλιστικό κόσμο μέχρι να τον καταλάβει και να βγει έξω όσο πιο έτοιμος γίνεται. Έτσι στο χώρουπάρχουν καφάσια γεμάτα σκίτσα που εξυπηρετούν τον ήρωα με τον τρόπο που εκείνος επιλέγει. Αυτό που βρήκα ενδιαφέρον σε αυτή την επιλογή είναι οτι ο θεατής μπορεί να συμπληρώσει τα κενά με τις δικές του μνήμες και εικόνες από την εφηβεία του.

Το REC. είναι μια ιστορία ενηλικίωσης, αλλά και μια υπενθύμιση πως οι εφηβικές μας ερωτήσεις μάς συνοδεύουν διαρκώς. Ποιοι είμαστε; Τι σημαίνει αγάπη; Πόσο δύσκολο και πόσο αναγκαίο είναι να αποδεχτούμε τον εαυτό μας; Αν, στο τέλος της παράστασης, ο θεατής σταθεί έστω γιαμια στιγμή απέναντι στον εαυτό του με τρυφερότητα, τότε το έργο θα έχει βρει τον λόγο ύπαρξής του.