«Αλιγάτορες» στο θέατρο Γκλόρια

Ο καθηγητής Ντάνιελ Τέρνερ (Γεράσιμος Γεννατάς) φαίνεται να τα έχει όλα∙ μια δουλειά που υπηρετεί με αγάπη και αφοσίωση και μια υπέροχη σύζυγο (Φαίη Ξυλά) που τον αγαπά και τον στηρίζει. Όλα ανατρέπονται όταν μια πρώην μαθήτριά του τον καταγγέλλει για σεξουαλική κακοποίηση. Ο σπόρος της αμφιβολίας φυτεύεται σε αυτόν τον, φαινομενικά, οικογενειακό παράδεισο.

Μέσα σε λίγες ώρες, η ζωή του αλλάζει, καθώς ο ίδιος, παρότι αρνείται την καταγγελία, βρίσκεται ξαφνικά στη δίνη της προβολής των ΜΜΕ και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Απομακρύνεται από τη δουλειά του, παλιοί του φίλοι και συνεργάτες τού γυρνούν την πλάτη, μυστικά και ψέματα βγαίνουν στην επιφάνεια και οι υποψίες εναντίον του αρχίζουν να γίνονται βεβαιότητες. Την υπόθεση αναλαμβάνει η δικηγόρος Ρέιτσελ (Αθηνά Χατζηαθανασίου), η οποία καλείται ν’ ανακαλύψει την αλήθεια. Είναι οι φήμες πιο ισχυρές από τα αποδεικτικά στοιχεία;

Όλα αυτά φαντάζουν σαν ένα σκοτεινό παραμύθι στα μάτια της 9χρονης κόρης του Άλις, όταν η ζούγκλα της ανθρώπινης φύσης μεταφέρεται μέσα στο σπίτι τους. Οι «Αλιγάτορες» βρίσκονται παντού και είναι έτοιμοι σαν αγέλη να κατασπαράξουν εκείνη και τους γονείς της.

12 χρόνια μετά, η Άλις (Σάντυ Χατζηϊωάννου) προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει και να ανασυνθέσει τις μνήμες της παιδικής της ηλικίας. Ποιος πραγματικά είναι ο πατέρας της;

Οι θεατές καλούνται να καταδικάσουν ή να αθωώσουν τον Ντάνιελ, την ώρα που η κοινή γνώμη παραληρεί εναντίον του και ο ίδιος υπερασπίζεται με μανία την αθωότητα του.

Σκηνοθετικό Σημείωμα Γιάννη Λασπιά

«Σε κάθε έναν από μας υπάρχει ένας κόσμος απόμακρος, αλλά και βασανιστικά κοντινός. Αρκετά σκοτεινός, αλλά και τρομερά χρωματιστός. Ένας κόσμος φτιαγμένος από μνήμες χαρούμενες ή θλιβερές, πραγματικές ή φανταστικές.

Είναι οι ιστορίες που ζήσαμε ή νομίζουμε πως ζήσαμε σύμφωνα με τις διηγήσεις άλλων. Είναι οι ιστορίες που μας στοιχειώνουν και μας ακολουθούν. Είναι οι ιστορίες που μας πεθαίνουν και μας ξαναγεννούν.

Είναι η παιδική μας ηλικία.

Τα πρώτα μας παιχνίδια, τα πρώτα μας τραγούδια, οι πρώτοι μας έρωτες, τα πρώτα μας βιβλία, τα σπίτια και οι φίλοι μας, τα όνειρα και οι εφιάλτες μας, οι ελπίδες και οι φόβοι μας, οι γονείς μας. Ή μάλλον οι πράξεις και οι αποφάσεις των γονιών μας.

Στο έργο του Andrew Keatley ο άγριος και δαιδαλώδης κόσμος των ενηλίκων επιτίθεται κατά μέτωπο στον αθώο και φωτεινό κόσμο των παιδιών.

Αυτά που φοβόμαστε να πούμε δυνατά, γίνονται οι χειρότεροί μας φόβοι και τα παραμύθια μπλέκονται με την πραγματικότητα. Η ζούγκλα μεταφέρεται στα πολιτισμένα σπίτια μας και το πιο επικίνδυνο ζώο παραμένει η “σκοτεινή” φύση του ανθρώπου. Ικανός για το καλύτερο, αλλά και για το χειρότερο».