«Acheronta movebo» στο θέατρο Δρόμος

Μια ληστεία τράπεζας. Ένα ερωτευμένο ζευγάρι. Το τέλος του κόσμου. Πτώματα. Η ζωή, ο θάνατος και όλες εκείνες οι στιγμές που καταφέρνουμε να στριμώξουμε μέχρι το αναπόφευκτο τέλος.

Η πλατεία Εξαρχείων. Ο μύθος του Ορφέα και της Ευρυδίκης. Η άνοδος από τα Τάρταρα. Οι δολοφονίες. Και στο επίκεντρο ο χαμένος μας χρόνος. Ο χρόνος της γενιάς μας. Της γενιάς όσων γεννηθήκαμε στα τέλη της προηγούμενης χιλιετίας και ενηλικιωθήκαμε με την αρχή της νέας.

Ένας γυναικείος μονόλογος για το χρόνο μας και την ανάγκη να τον διεκδικήσουμε:

“Flectere si nequeo superos, Acheronta movebo”. (“Ακόμα κι αν δεν συγκινήσω τους θεούς, θα μετακινήσω τον Αχέροντα”).

Τον Σεπτέμβρη του 1973 ο πρόεδρος της Χιλής, Σαλβαδόρ Αλιέντε, αντιστέκεται περήφανα στις φασιστικές ορδές του πραξικοπηματία δικτάτορα, στρατηγού Πινοσέτ. Τους περιμένει στο γραφείο του με ένα Καλάσνικοφ στο χέρι. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Το 1995, κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων για το Πολυτεχνείο, ο μπάτσος Αθ. Μελίστας πυροβολεί εν ψυχρώ τον δεκαπεντάχρονο αναρχικό μαθητή Μιχάλη Καλτεζά στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Κατά τη «Ματωμένη Εβδομάδα» του Μαΐου 1871, ο στρατός των Βερσαλλιών εκτελεί περίπου 40.000 κομμουνάρους που υπερασπίζονται την Παρισινή Κομμούνα, τον τελευταίο ριζοσπαστικό θύλακα ανεξαρτησίας απέναντι στο καταλυόμενο γαλλικό κράτος. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Το 1963, ο αριστερός βουλευτής της ΕΔΑ, Γρηγόρης Λαμπράκης, δέχεται δολοφονική επίθεση ύστερα από εκδήλωση υπέρ της ειρήνης στην Θεσσαλονίκη. Οι παρακρατικοί δολοφόνοι Εμμανουηλίδης και Γκοτζαμάνης του φέρουν ύπουλο χτύπημα εποχούμενοι σε τρίκυκλο και τον αφήνουν αιμόφυρτο στο πεζοδρόμιο. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Στις 6 Δεκεμβρίου 2008, ο δεκαπεντάχρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος εκτελείται εν ψυχρώ από τον αδίστακτο μπάτσο Επ. Κορκονέα στα Εξάρχεια. Οι δρόμοι της Αθήνας κατακλύζονται από αλληλέγγυο κόσμο. Φωνάζουν το σύνθημα «Πειθαρχία τέλος. Ζωή μαγική». Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Αργά το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου 2013, ο Παύλος Φύσσας μαχαιρώνεται στην καρδιά από τον θρασύδειλο νεοναζιστή Γ. Ρουπακιά με την ανοχή των μπάτσων της ΔΙΑΣ. Οι φασίστες της Χρυσής Αυγής καταδικάζονται ως εγκληματική οργάνωση. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας. 

Στις 21 Σεπτεμβρίου 2018, ο Ζακ Κωστόπουλος, δολοφονείται στην Ομόνοια από νοικοκυραίους και αφεντικά με τη συνενοχή της ΕΛΑΣ. Παρά τις συντονισμένες προσπάθειες των ελληνικών μέσων και της δικαιοσύνης, ο χαμός της Zackie Oh ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων. Αυτή είναι η ιστορία του έργου μας.

Ο Βασίλης Μάγγος είναι η ιστορία του έργου μας, η Κροστάνδη είναι το έργο μας, ο Κώστας Φραγκούλης, οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, ο Νίκος Σαμπάνης, ο Σαχζάτ Λουκμάν, οι δολοφονημένες γυναίκες, τα κακοποιημένα παιδιά, οι νεκροί των Τεμπών και οι πνιγμένες της Πύλου, οι πλημμυρισμένοι του κάμπου και οι καμένοι του Έβρου, οι εγκλωβισμένοι πρόσφυγες, οι εξαθλιωμένοι μετανάστες, οι νεκροί εργάτες. Όσες, όσοι και όσα πέθαναν, πεθαίνουν και θα πεθαίνουν για να θρέψουν την αχόρταγη μηχανή οδύνης και ψευδαισθήσεων που είναι και πάντα ήταν η εξουσία.

Όλες αυτές οι ιστορίες είναι το έργο μας. Όλες αυτές οι στιγμές αντίστασης σκιαγραφούν την πλοκή του. Αυτές οι ιστορίες -και πολλές ακόμη- αντανακλούν και την δική μας ιστορία. Την ιστορία της ζωής και της καθημερινότητάς μας, του αγώνα μας, των ελπίδων και των απογοητεύσεων, του έρωτα και της επιβίωσής μας. Την ιστορία της γενιάς μας. Της γενιάς όσων γεννήθηκαν περί τα τέλη του προηγούμενου αιώνα και ενηλικιώθηκαν στις αρχές του νέου. Της γενιάς εκείνης που παρέμεινε για πάντα μετέωρη μεταξύ των δύο.