Θα ξεχιονίσω το σύμπαν: Μια παράσταση εμπνευσμένη από τη ζωή της Κ. Αγγελάκη-Ρουκ

“Ήρθα γυμνή / δες με / από μνήμες / γυμνή / κοίτα με / από φόβο / γυμνή / για ό,τι έγινε
και ό,τι μέλλεται / κοιτάξτε / είμαστε μάρτυρες / εδώ / μάρτυρες / θα είναι θρασειά / η ματιά / του ήλιου/ / ή / ή / ρίζες / αρχαίων δέντρων / να ζώνουν / να ζώνουν / όλο / πιο σφιχτά / πιο σφιχτά / ή / ή / σε νερά ατελείωτα / ατελείωτα / θα βυθιστούμε.”

Η ομάδα Amor Omnia παρουσιάζει στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων “Λευτέρης Βογιατζής” τη νέα της παράσταση, “Θα Ξεχιονίσω Το Σύμπαν”, σε σκηνοθεσία του Αντρέα Μαντά που υπογράφει και το πρωτότυπο κείμενο. Πρόκειται για μια παράσταση αφιερωμένη στην ποίηση και την προσωπικότητα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, με το κείμενο να είναι ευθέως εμπνευσμένο από το ιδιαίτερο ύφος της μεγάλης ποιήτριας, και με αναφορές σε θραύσματα της ποίησής της. 

Την Κατερίνα “ντύνεται” επί σκηνής, μια γυναίκα με σύνδρομο Down, η Χριστίνη Γεωργανά, η οποία (άλλη μια συγκινητική σημειολογική αναφορά) επιστρέφει στο συγκεκριμένο θέατρο 18 χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση, στην περίφημη “Bella Venezia” του Λευτέρη Βογιατζή. Η Χριστίνη, με την αισθαντικότητα που χαρακτηρίζει τα εκφραστικά της μέσα, και την ιδιαίτερη αντίληψή της για τον ποιητικό λόγο, μας ανοίγει διάπλατα ένα ευφάνταστο παράθυρο στο σύμπαν της ποιήτριας. Το κείμενο είναι χωρισμένο σε τρία μέρη, βασισμένα σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής της Ρουκ. Εν συνόλω, είναι η θύμηση αυτού που ξεχάστηκε, κρύφτηκε, παραλείφθηκε και εν τέλει χάθηκε στη μνήμη.

Τον ποιητικό λόγο του έργου αγκαλιάζουν απαλά οι υπέροχες συνθέσεις του Martin Rev των θρυλικών Suicide, που με χαρά παραχώρησε το δικαίωμα χρήσης τους, ενώ τη δράση πλαισιώνουν διάφορα πρωτότυπα-βίντεο απαγγελίες ποιημάτων της Ρουκ στα Αγγλικά, από τις Rutanya Alda και Arleen Schloss.

“Πλάσματα σαν την Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ ήταν/είναι (παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι το ίδιο πράγμα, τελικά) σαν τσαλακωμένα κτίρια. Πολλές φορές εμείς οι υπόλοιποι τα προσπερνάμε αμέριμνοι και ενίοτε τα πατάμε, σαν σάπια φρούτα. Αυτά όμως διαθέτουν δύναμη και κρατάνε μια μνήμη στο κουκούτσι τους. Έχουν επιμονή και κάνουν πράξεις αυτοθυσίας. Φυτρώνουν πάλι, τινάζονται ώς τον ουρανό και κατοικούνται ξανά, ανάβοντας όλα τους τα φώτα. Ο έρωτας, η ποίηση, αξεχώριστα μας δίνουν το παράδειγμα, οφείλουν να ξεπερνούν φραγμούς, τους φραγμούς που ορθώνουν οι συμβάσεις και τα δεσμά μιας μέτριας και ανόητης κοινωνίας. Μέσα και έξω από αυτή την τάξη, κάπου, κάποτε, κάπως μια μυστική φωνή περνάει, σαν από μια σχισμή. Η αποστολή του ποιητή είναι να κάνει αισθητή την παρουσία της. Τέτοια ήταν και η αποστολή της Κατερίνας Αγγελάκη Ρουκ, που ανάμεσα σε άλλα κλήθηκε να παλέψει με την αναπηρία.

Όταν σκέφτομαι την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, σκέφτομαι μια ράχη. Τη ράχη μιας γυναίκας που κάθεται σ' ένα μικρό σκαμνί. Σαν ένα μικρό όραμα, το οποίο χάνεται, για να την ξαναδείς να πετάει στο επόμενο λεπτό. Και θα συνεχίσει να πετάει με καταπληκτική ευκολία, ψηλά, ψηλότερα κι ακόμα πιο ψηλά, πάνω από στεριές και θάλασσες, μέσα σ' ένα λαμπρό υπερκόσμιο φως. Για πάντα Παρθένος.

Η επιλογή της Χριστίνης να ερμηνεύσει αυτά τα θραύσματα της ποίησης της Ρουκ έγινε ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Η Χριστίνη είναι ένας παρθένος, καθαρός οργανισμός, που περιέχει στα πνευματικά και ψυχικά της αποθέματα αυτήν τη δύναμη και τη μνήμη που αναφέρθηκε πρίν. Διότι σαν ανοίξουν τα μάτια των παρθένων πλασμάτων, ο κόσμος αναδύεται από μέσα τους διαφορετικός, καινούργιος, αγνός. Σαν να παίρνει μυστικές οδηγίες από τα όνειρά τους ή να μην είναι παρά μόνο αυτό το είδωλο στον καθρέφτη στο οποίο ο ήλιος αγαπά να παίζει αντίκρυ. Πιστεύουμε ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος για να αναδείξει την υπέρβαση της ποίησης της. Επίσης, είναι πολύ συγκινητικό αυτός ο άνθρωπος να επιστρέφει στο συγκεκριμένο θέατρο και σε αυτήν τη συνθήκη, μετά από τόσα χρόνια.” - Αντρέας Μαντάς