«Να γίνω το τραγούδι σου» στο Θέατρο Βαφείο - Λάκης Καραλής

Η Τζωρτζίνα και η Στέλλα, δυο γυναίκες με οικογένεια και υποχρεώσεις, αγγίζουν ξανά η μία την άλλη μετά από είκοσι χρόνια. Ένα μπαλκόνι με θέα τη νυχτερινή Αθήνα θα κάνει το παρελθόν των δύο γυναικών να παρουσιαστεί ξανά μπροστά τους, πρόθυμο να επαναληφθεί. Ηλεκτρισμένες, αποφασίζουν να ξαναζήσουν τα συναρπαστικά νιάτα τους.

Χειμώνας, Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο. Στο πολύχρωμο γαϊτανάκι των εποχών, οι χαρούμενες μνήμες θα εισβάλλουν για τα καλά στην “στρωμένη” καθημερινότητά τους. Αισθήσεις και αισθήματα εδώ και χρόνια θαμμένα, θα ξαναφυτρώσουν. 

Πόσο κοστίζει αυτό το όνειρο; Τι αντέχουν να θυσιάσουν οι δύο γυναίκες; Και πώς θα αντιδράσουν στους ξαφνικούς κραδασμούς της ζωής;

Μετά τις Μικρές Ζωές (2019) και το Κρατικό Βραβείο για πρωτοεμφανιζόμενους συγγραφείς “Χρύσα Σπηλιώτη” 2020 για το έργο του Τέσσερις Γυναίκες Αποχωρούν, ο Χρήστος Άνθης εξετάζει εκ νέου την ανθρώπινη εμπειρία σε ένα ρεαλιστικό έργο, αυτή τη φορά ασχολούμενος με το πόσο πονάει να μετανιώνεις, αλλά και πόση ζωή μπορούμε να βρούμε όταν τελικά αποδεχθούμε και αγκαλιάσουμε τον αληθινό εαυτό μας.

Σημείωμα Συγγραφέα - Σκηνοθέτη

Έγραψα το “Τραγούδι” θέλωντας να μιλήσω για τους δεσμούς των ανθρώπων: πόσο δυνατοί είναι, πόσο αντέχουν στον χρόνο. Ακόμα και στον “νεκρό” χρόνο, ακόμα και σε δεκαετίες ολόκληρες με ελάχιστη ή καθόλου επικοινωνία. Οι δυνατές φιλίες και οι μεγάλοι έρωτες δεν σβήνουν ποτέ.

Ή μήπως δεν είναι έτσι; Ίσως τελικά η απόσταση και η απουσία να βγάζουν σιγά-σιγά αυτούς που αγαπάμε απ’ το μυαλό μας και την ψυχή μας. Μετά από ένα ικανό χρονικό διάστημα, ίσως και να τους εξαφανίζουν εντελώς. “Μάτια που δεν βλέπονται, εύκολα ξεχνιούνται”, λένε κάποιοι. 

Τι από τα δύο θα συνέβαινε στις ηρωίδες που είχα μόλις ξεκινήσει να γράφω; Γράφοντας τις ζωές τους (ή μήπως τις έγραφαν μόνες τους;), βρέθηκα να εξερευνώ τις περιπλοκότητες του έρωτα και των καταπιεσμένων “θέλω”, την νοσταλγία για τα νιάτα, τον πόνο του να μετανιώνεις, και την ελπίδα που ανατέλλει όταν αρχίζεις να ξεφορτώνεσαι ένα-ένα τα “πρέπει” που κουβαλάς. 

Είχα την τιμή να δουλέψω με συντελεστές που λατρεύουν το θέατρο. Τους ευχαριστώ όλους για την αφοσίωσή τους και για τον σεβασμό που έχουν απέναντι στην τέχνη τους, αλλά ιδιαίτερα τις δύο ηθοποιούς της παράστασης που δούλεψαν τους ρόλους τους με περισσή αγάπη.