«σάμερταϊμ» από την bijoux de kant στο Θέατρο Μπέλλος

Ένας νεαρός ξεναγός που σε μια άλλη ζωή ίσως να ήταν ο Διόνυσος. Μια ραδιοφωνική παραγωγός επαρχιακού σταθμού που παλιά μπορεί και να τη λέγανε Μυρρίνη. Μια παράξενη συνάντηση στο έλεος ενός μόνιμου, ανυποχώρητου καλοκαιριού στα ερείπια ενός αρχαιολογικού χώρου κάτω από έναν φαρμακερό ήλιο. Εκείνος περιμένει να χειμωνιάσει για να δροσιστεί. Εκείνη  αδημονεί να ‘ρθει ο Νοέμβριος για να ζήσει τον έρωτα της ζωής της κάτω από τη βροχή. Όσο το φθινόπωρο γίνεται αφήγηση και το καλοκαίρι ανεβάζει σφυγμούς, η επιστροφή της παλιάς διαδοχής των εποχών όπως την ξέραμε γίνεται η καινούργια ουτοπία. Μια μάταιη προσδοκία. Χαμένοι στις συζητήσεις τους, η Τερέζα και ο Χρόνης υποψιάζονται πως η ανάγκη τους για δροσιά και βροχή πιθανώς να μην ικανοποιηθεί και ξεκινούν δειλά τα πρώτα βήματα της συνειδητοποίησης.

Κάθιδροι, σχεδόν ακινητοποιημένοι από την αφύσικη ζέστη, ο Χρόνης Πετμεζάς και η Τερέζα Λάλα ταξιδεύουν όλο και πιο πίσω συναντώντας τον Αριστοφάνη και τα Ονειροκριτικά του Αρτεμίδωρου, τις «4 Εποχές» του Βιβάλντι και τα χειμωνιάτικα μπλουζ της Σοφίας Βέμπο, τα «Τόσα καλοκαίρια» του  Δάκη και την ξεχασμένη, άχρηστη πια μόδα των «ντεμί σεζόν» ρούχων.

Υποψιασμένοι και, την ίδια στιγμή, ανυποψίαστοι για το μέλλον κουβεντιάζουν, τραγουδούν ή μονολογούν ασυνάρτητα. Επιστημονικές θεωρίες, καταστροφολογικά σενάρια, αρχαίες προφητείες, νέοι χρησμοί και προσωπικές αγωνίες συνθέτουν το ιδιότυπο, αποσπασματικό λιμπρέτο της συνάντησής τους, απ’ το οποίο λείπει πάντα ένα κομμάτι - φάντασμα. Γιατί πώς να σχηματίσεις εικόνα για κάτι που δεν έχεις δει παρά μόνο νιώθεις να σ’ απειλεί;

Η bijoux de kant επιλέγει τον ποιητικό λόγο για να μιλήσει για το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, για όλα όσα οι αισθήσεις του σώματος έχουν αντιληφθεί από καιρό ενώ το μυαλό αργεί.

Σκηνοθετικό σημείωμα

«Οκτώ συναπτά έτη αφόρητης ζέστης και κλιματιστικού βαρέως τύπου στο φουλ. Η ζέστη φέρνει πυρκαγιά και η πυρκαγιά κι άλλη ζέστη και ορμητικά νερά. Τα κλιματιστικά διοξείδιο του άνθρακα και το διοξείδιο κι άλλη ζέστη. Οι εποχές γίνονται όλο και λιγότερο διακριτές, τα καιρικά φαινόμενα ακραία και καταστροφικά. Η κλιματική κρίση αποτελεί μια απειλή, τόσο σταδιακή που γίνεται σχεδόν αόρατη. Μοιάζει να αφορά τους επόμενους –όχι εμάς. Ένα πρόβλημα προς επίλυση για τις μελλοντικές γενιές.

Οι χαρακτήρες καταφεύγουν απελπισμένοι στον αρχαιολογικό χώρο, καθώς όπως πληροφορήθηκαν, πρόκειται για το δροσερότερο σημείο της Ελλάδας. Εγκλωβισμένοι, ωστόσο, σ’ ένα αόρατο θερμοκήπιο, αρχίζουν να διαισθάνονται την απειλή την οποία αντιμετωπίζουν αρχικά με σαρκασμό και ελαφρά τη καρδία. Οι καυτές πέτρες και το στεγνό χώμα όμως, τους θυμίζουν διαρκώς πως δεν μπορούν πια ούτε να καθίσουν στη γη, να ξαπλώσουν κάτω από τον έναστρο νυχτερινό ουρανό. Καθώς πέφτει η νύχτα, η ζέστη δεν υποχωρεί όπως είθισται. Τα φώτα των πόλεων κρύβουν τα αστέρια και εντείνουν το ασφυκτικό αίσθημα μιας διαρκούς μέρας, ενός αέναου θέρους. Χαμένοι σε συζητήσεις που εκ πρώτης όψεως μοιάζουν με ειδησεογραφικό παραλήρημα, η Τερέζα και ο Χρόνης υποψιάζονται πως οι προσδοκίες για δροσιά και βροχή πιθανώς να μην εκπληρωθούν και ξεκινούν δειλά τα πρώτα βήματα της συνειδητοποίησης.