«Όταν σφυρίζουν οι φάλαινες» στο Studio Μαυρομιχάλη

Μια φορά κι έναν καιρό κάπου όχι κοντά, μα ούτε και μακριά, σε ένα απόλυτα απολυταρχικό καθεστώς, όχι απόλυτα ίδιο με αυτό που ζούμε μα όχι και απόλυτα διαφορετικό, έξι γυναίκες το σκάνε με μια αυτοσχέδια σχεδία.

Και εκεί που «Δεν φαίνεται η πόλη», εκεί που νομίζουν πως γλίτωσαν, η θέλησή τους θα δοκιμαστεί αντιμετωπίζοντας τον χειρότερο εχθρό… Την ίδια τη φύση.

Πρόκειται για ένα σύγχρονο έργο, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά. Γραμμένο σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, όπου τα όρια της κωμωδίας με την τραγωδία είναι ισχνά. Η ιστορία εκτυλίσσεται μέσα από τη φιλία έξι γυναικών. Με αστείες συζητήσεις και εσωτερικές αναζητήσεις. Εμπνευσμένο από τις «Ικέτιδες» του Αισχύλου που θέτει διαχρονικά ερωτήματα όπως:

Ποια είναι η αξία της ανθρώπινης ζωής χωρίς ελευθερία;

Πόσες θυσίες είναι διατεθειμένη να κάνει η ανθρώπινη ύπαρξη για να την ζήσει δίχως χαλινάρι;

Ποια είναι τα όρια της ανθρώπινης αντοχής απέναντι στα στοιχεία της φύσης;

Πού ξεκινάει και πού τελειώνει η ανθρωπιά όταν διακυβεύεται η ίδια η ζωή μας;

Η ελπίδα είναι η πιο δυνατή έννοια στην ιστορία της ανθρωπότητας. Η ύπαρξη της μπορεί να αλλάξει την τροχιά της γης κι η απουσίας της να οδηγήσει στην άβυσσο. Οι ηρωίδες του έργου μας «ελπίζουν» και είμαστε μαζί τους από την αρχή μέχρι το τέλος του επικίνδυνου ταξιδιού που τόλμησαν να κάνουν.

Σημείωμα Ομάδας Black Sheep

Συναντηθήκαμε στη Δραματική Σχολή «δήλος» της Δήμητρας Χατούπη, όπου φοιτήσαμε στο ίδιο τμήμα. Εκεί γνωριστήκαμε, επικοινωνήσαμε, πειραματιστήκαμε. Τρία χρόνια παιχνίδι, ξενύχτι, απογοητεύσεις, αγκαλιές, καραντίνες, γέλια, κλάματα, καβγάδες και δουλειά πολλή. Και συνεργασία καλή. Μόλις αποφοιτήσαμε επανενωθήκαμε σχεδόν αμέσως με πρωτοβουλία της Κατερίνας Κυπραίου που μας κάλεσε -ως «κουκούτσι» της ομάδας- σε ένα challenge ενός νέου πειραματικού Project εμπνευσμένου από τις Ικέτιδες του Ευριπίδη.

Ο αρχικός στόχος να γραφτεί μια ιστορία έξι σύγχρονων «Ικέτιδων» μέσα από ένα «εργαστήριο» έρευνας και αυτοσχεδιασμού.

Για αρκετό καιρό συλλέγαμε πραγματικά στοιχεία αντιστοιχίας των κατατρεγμένων γυναικών του 422 π.Χ. με γυναίκες του σήμερα στα πλαίσια θεωρητικής έρευνας και η αλήθεια είναι ότι τα γεγονότα της επικαιρότητας μας επιβεβαίωναν καθημερινά αυτήν την αντιστοιχία. Σε αυτό το "κρυφό σχολειό" τα βράδια των συναντήσεών μας, το κουρδικό σύνθημα ژن، ژیان، ئازادی (Woman, Life, Freedom) που κατέκλυσε παγκοσμίως τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας για το θάνατο της Ιρανής Mahsa Amini (στις 16 Σεπτεμβρίου 2022) έγινε εσωτερική κραυγή και σύνθημά μας. Ξεκινήσαμε να αυτοσχεδιάζουμε λεκτικά και σωματικά με φανταστικές και πραγματικές ιστορίες καταπίεσης γυναικών και καταλήξαμε να ψάχνουμε όλο και βαθύτερα μέσα μας την προσωπική καταπίεση της καθεμιάς μας.

Μέσα από την έρευνα και την αναζήτηση, η Κατερίνα που ήταν απ' έξω το «τρίτο μάτι» εστίασε ακριβώς σε αυτό που μας αφορά και τότε ήταν που άρχισε να γράφεται από την ίδια ένα νέο έργο, με τα πρόσωπα να είναι έξι νέες γυναίκες που το σκάνε από ό,τι τις καταπιέζει, όπως ακριβώς θα θέλαμε να το σκάσουμε εμείς οι ίδιες. Γράφτηκε μια νέα ιστορία .Έτσι, έγινε το έργο μας: «Όταν σφυρίζουν οι φάλαινες».