«Κωσταλέξι»: Η ιστορία της Ελένης Καρυώτη στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων – Λευτέρης Βογιατζής

Με νέα σκηνοθετική ματιά και νέο υλικό που εμπλουτίζει τη δραματουργία της παράστασης, η Άλκηστις Νικολαΐδη, η Ζωγραφιά Μεντεσίδου και ο Κωνσταντίνος Μωραΐτης παρουσιάζουν την πραγματική ιστορία μιας γυναίκας που οι ίδιοι οι γονείς της κράτησαν σε εγκλεισμό για σχεδόν τρεις δεκαετίες σε ένα χωριό της Στερεάς Ελλάδας. Μια ιστορία που συγκλόνισε το πανελλήνιο και αποτέλεσε την έμπνευση, 45 χρόνια μετά, για μία παράσταση που συζητήθηκε όσο λίγες στο πρώτο της ανέβασμα στο θέατρο Θησείον.

Το 1978 μετά από ανώνυμη τηλεφωνική καταγγελία η αστυνομία θα εισβάλει στο σπίτι της οικογένειας Καρυώτη και η ιστορία του μικρού χωριού θα αλλάξει για πάντα. Η Ελένη Καρυώτη βρίσκεται έγκλειστη στο υπόγειο του σπιτιού από τα αδέρφια της για 29 ολόκληρα χρόνια, βρώμικη και σε ημιάγρια κατάσταση. Η Ελένη νοσεί από σχιζοφρένεια και τα σενάρια σχετικά με το παρελθόν και κυρίως την προέλευση της νόσου της είναι πολλά. Ο έρωτας ή το κλίμα του εμφυλίου τρέλανε την Ελένη; Ο Τύπος θα πέσει πάνω στην οικογένεια, μία άνευ προηγουμένου παραφιλολογία θα ξεκινήσει και το κοινό παρακολουθεί την ιστορία της Ελένης από τις εφημερίδες της εποχής, σαν μυθιστόρημα σε συνέχειες. Η αλήθεια θα μπλεχτεί με το μύθο και η ανάγκη για σιωπή θα οδηγήσει σε συγκάλυψη. Ένα ολόκληρο χωριό ξέρει, βλέπει και δεν μιλάει. Το «τι θα πει ο κόσμος», βαθιά ριζωμένο στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας, για ακόμα μία φορά υπερισχύει. Ακολουθεί η δίκη των αδελφών και η αθώωση τους. Η Ελένη αφού εξεταστεί, νοσηλευτεί σε νοσοκομεία και ψυχιατρικά ιδρύματα και γίνει το αγαπημένο θέμα όλων, επιστρέφει στο Κωσταλέξι και το 1998 θα εξαφανιστεί για πάντα. Κανείς δεν ξέρει μέχρι και σήμερα τι απέγινε η Ελένη Καρυώτη.

«Εγώ ξαναβαφτίζομαι. Τώρα με λένε τίποτα».

«Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος τόσο καιρό στο σκοτάδι;»

Η παράσταση, με την διάθεση της έρευνας, προσπαθεί να ανακαλύψει την πραγματική Ελένη Καρυώτη ξεπερνώντας την εικόνα της και τις ιστορίες της εποχής. Την Ελένη σαν άνθρωπο πέρα από την αρρώστια και την οικογενειακή παθογένεια. Εξετάζει το θέμα των ψυχικά νοσούντων στην ελληνική επαρχία, το φαινόμενο των «τρελών του χωριού» προσπαθώντας να θέσει ερωτήματα τόσο για την κατάσταση της ψυχικής υγείας στην χώρα όσο και για την συμπεριφορά των ανθρώπων απέναντι στους πάσχοντες. Πως η σκληρότητα της ανθρώπινης φύσης έρχεται να συνθλίψει ότι δεν είναι συνηθισμένο ή καθημερινό; Τελικά ο άνθρωπος είναι το πιο σκληρό ζώο καθώς τα ένστικτα του παρ’ όλη την εκπαίδευση και τον πολιτισμό, εξακολουθούν να τον ελέγχουν.