Η «Bertha» επιστρέφει στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης

Ένα χάσμα γενεών διαστημικών διαστάσεων.

Μια οικογένεια σε αδιέξοδο, λίγο πριν την ρουφήξει η μαύρη τρύπα.

Όσο οι γονείς προσπαθούν να καλύψουν τα έτη φωτός που τους χωρίζουν από έναν απροσδιόριστο κόσμο που δεν θέλει – η δεν μπορεί;-να βρει το όνομα του, τα παιδιά

ψάχνουν  καταφύγιο σε άλλους γαλαξίες.

Υπάρχει μέλλον για τον άνθρωπο; Ή μόνο η αναμονή του επόμενου big bang;

Η παράσταση του Θοδωρή Αμπαζή και της Ομάδας «ΟΠΕRΑ» σε συνεργασία με το «Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν», είναι μια κωμικοτραγική ιστορία εντός της “οικογενειακής εστίας” -κάποτε πεδίον δόξης λαμπρόν προσωπικών, έμφυλων, γενεακών και πάντοτε πολιτικών συγκρούσεων, τώρα άδειο κέλυφος όπου αντηχούν άσφαιρα πυρά.

Ένας άντρας -κατά τη γνώμη του, ιδεολόγος-, η γυναίκα του -κατά τη γνώμη της, πραγματίστρια-, η αδελφή της -που, κατά τη γνώμη της, όλο και κάτι θα αξίζει

τον κόπο. Κι οι τρεις αιχμάλωτοι της συνύπαρξης. Παρελθόν, αδράνεια, φόβος, εγκλωβισμός, ματαίωση, πόλεμος. Άνθρωποι που δε βλέπουν, άνθρωποι περίκλειστοι, κληροδοτούν την άχαρη κληρονομιά της ερημίας στην επόμενη γενιά:

Ένα κορίτσι -που, κατά τη γνώμη του, τίποτε δεν αξίζει τίποτε-, αδιάφορο για πόθο και ζωή, ένα αγόρι που βλέπει μπρος και πίσω, με θράσος περισσό “σοφό” ερήμην.

Η φρενήρης αποδόμηση στερεοτύπων αποκαλύπτει την αμηχανία εγκαθίδρυσης νέων:

Στη θέση του κουρασμένου ορθού λόγου, η νέα μαγική σκέψη -ταφόπλακα σμιλευμένη μέσα στην απομάγευση της νεωτερικότητας• στη θέση της σύγκρουσης, ο κανιβαλισμός•

στη θέση  της ιδέας, ο φασισμός της παντοδύναμης επιδραστικότητας.

Το έργο, μ' όλες τις αναμνήσεις της μεγάλης δραματουργίας, αναδύεται από εποχή ήττας -με επίγνωση. Χωρίς τις μεγάλες τραγωδίες της Ορέστειας, χωρίς τα γενναία δράματα του Πατέρα, ας είναι μια γκριμάτσα και μια αμυδρή ελπίδα εξόδου -στον καθαρό αέρα ή στην αστερόσκονη.