Το καλύτερο πράγμα στον κόσμο είναι να πέφτεις για ύπνο τα ξημερώματα

«Καθένας ξεχωριστά γνωρίζει πόσο πόνεσε το φιλί σε εκείνη τη γωνία και πόσο άστραψε μια συγκεκριμένη σειρά από νύχτες, με συγκεκριμένη παρέα, σε συγκεκριμένη γειτονιά, με την τάδε μάρκα τσιγάρων και τις τάδε αγωνίες. Πιστεύω σε μια Ιστορία φτιαγμένη από μικρούτσικες ιστορίες ανθρώπων. Όλες οι ιστορίες είναι σημαντικές-όχι αναγκαστικά βέβαια κι εμείς που τις ζήσαμε και τις ζούμε.

Λίγα στον κόσμο πιο ιερά από την διατάραξη της κοινής ησυχίας.Με μια γιορτή, μ’ ένα γαμήσι θορυβώδες, μ’ ένα λαϊκό τραγούδι έτσι από το πουθενά, με μια φωνή τρελού στην άκρη, στο μπαλκόνι, μια γάτα να σφαδάζει στην άκρη της μάντρας, να επιτελέσει την φύση της, το σκουπιδιάρικο να περνά ατάραχο μες στην ιαχή του να ξεβρωμίζει τα αίσχη μας και τις φλούδες μας από τους κάδους.

Έχω να δω πολλούς ανθρώπους μαζεμένους για καλό, πολύ καιρό. Στα θέατρα λέει οι άνθρωποι μαζεύονται για καλό-λέμε τώρα... Αλλά από 50 θεατές, καθένας άλλη παράσταση καταλαβαίνει. Κάποιοι από το πρώτο τέταρτο ανυπομονούν να τελειώσει και να πάνε για σουβλάκι. Και καλά κάνουν. Πολύ καλά.

Κι εμείς κουνάμε κεφάλια κι ανάβουμε τσιγάρα και γυρνάμε πλάτες στα κρεβάτια και κρατάμε μούτρα και σιωπές και γερνάμε χωριστά σε ίδια σπίτια, αμίλητοι, ανέκφραστοι, έχουμε χάσει πια το νήμα της χαράς, μάς φαίνεται βαρύς και ψεύτικος ο καλός ο λόγος, το’ χουμε πολύ πιο εύκολα με την μόνιμη σκατομελαγχολία μας.

Γόμες, ρε, οι νύχτες ή μολυβιές;»

*Για Φωταγωγό/σε Σουβλατζίδικο/σε Μπαρ Κονσομασιόν/σε Νοσοκομείο, τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι, ξενυχτούν για διαφορετικούς λόγους στην ίδια πόλη. Ερωτεύονται, ασθενούν, πλήττουν, θυμώνουν, ανυπομονούν να ζήσουν πάλι, αντέχουν, υπομένουν, ονειρεύονται. Και για μια στιγμή τολμούν να είναι οι πραγματικοί τους εαυτοί-ή μήπως αυτό είναι, πια, αδύνατο