«Ο Χρυσός Δράκος» στο Θέατρο Χώρος

Νούμερο 74: Αλά-Μπανγκόγκ: πάπια με νωπά λευκά μανιτάρια, πιπεριά, μπαμπού, κρεμμύδι, λεμονόχορτο και σάλτσα από κόκκινο κάρι και καρύδα (καυτερό).

Πέντε πρόσωπα μεταμορφώνονται επί σκηνής σε δεκαεπτά διαφορετικούς ανθρώπους μιας σύγχρονης πολυεθνικής κοινωνίας.

Πέντε Ασιάτες μάγειρες, στην κουζίνα του ταϊλανδο-κινεζο-βιετναμέζικου εστιατορίου, ο χρυσός δράκος,  μας αφηγούνται τις ιστορίες των ενοίκων πάνω και δίπλα από αυτό το οίκημα, καθώς και το τι συμβαίνει μέσα στην κουζίνα.

Πέντε ηθοποιοί ξετυλίγουν το νήμα αυτών των σύντομων, σχεδόν «κινηματογραφικών» σκηνών.  με όσο το δυνατό λιγότερα μέσα, με μοναδικά οχήματα τα σώματα και τις φωνές τους.

Με ένα άκρως έξυπνο κείμενο και γραφή γεμάτη χιούμορ και ευαισθησία ,ο Σίμμελπφένιχ κατορθώνει να αποτυπώσει το σύγχρονο πολιτικοκοινωνικό γίγνεσθαι, σχολιάζοντας όλες της πληγές του δυτικού κόσμου, παρουσιάζοντάς μας την εικόνα μιας φθαρμένης Ευρώπης που λίγο- λίγο φτάνει στη δύση της.

Ο χρυσός δράκος είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο που καταπιάνεται με τις ανθρώπινες σχέσεις, τη βία, τη  μετανάστευση, το trafficking, την ανάγκη για επιβίωση.

Το παζλ της ιστορίας συντίθεται μέσα από έναν καταιγιστικό ρυθμό, παραγγελίες εξωτικών φαγητών και καυστικό χιούμορ.

Στο κέντρο της ιστορίας, ένας νεαρός Κινέζος που υποφέρει από πονόδοντο και η χαμένη μικρή αδελφή του που, χωρίς να το γνωρίζει, ζει μερικά πατώματα μακριά του.  

Τι συμβαίνει κι έχουμε πάψει πια να ακούμε ο ένας τον άλλο;

Γιατί οι ανθρώπινες σχέσεις καταρρέουν;

Γιατί είμαστε τόσο απομονωμένοι;

«Μακάρι να μπορούσα να είμαι κάποιος άλλος από αυτόν που είμαι. Κάποιος τελείως διαφορετικός»