«Ζάχαρη» του Δημήτρη Αγαρτζίδη στο Θέατρο Σταθμός

27 Ιουλίου 2018

Ο πατέρας πέθανε ξαφνικά – άραγε αυτό ποτέ το περιμένει κανείς; – κι ήταν αυτό που λέμε σιγανό ποταμάκι.

Οι θαυμαστές της μητέρας - κι ήταν πολλοί- της φώναζαν στον δρόμο: “Κού-κλα,είσαι σα ζάχαρη στη ζάχαρη”. Όμως, εκείνη τη μέρα το πρόσωπο της δεν ήταν γλυκό.

Το τηλέφωνο χτυπά και κάπου εκεί αρχίζει να τρυπώνει. Η αμφιβολία.

Όπως και να ‘χει εδώ ξεκινά η ιστορία.

Στην Ελλάδα της κρίσης το ξαφνικό τηλεφώνημα αναγγέλλει αυτό που κανείς δεν περίμενε. Ο Πατέρας πέθανε. Ξαφνικά. Τίποτα δε τους προετοίμασε. Εκτός, ίσως, από το βλέμμα του που ήταν πάντα χαμηλό. Και θολό από τότε που πέ-θανε η αδερφή του, ο τελευταίος άνθρωπος που του θύμιζε το δικό του παρελ-θόν. Ποτέ δεν κοίταζε κανέναν στα μάτια. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δε μιλούσαν μέ-σα στο σπίτι.

Αισθήματα, σκέψεις, κατηγορίες, αγάπες, προδοσίες. Όλα έμπαιναν μέσα τους

όπως τα μόρια του αέρα. Έμπαιναν στα πνευμόνια τους χωρίς να τα αντιληφ-θούν.

Κι όμως, όσο κι αν δεν το πίστευε, πάντα μέσα του ήξερε ότι κάτι πάει στραβά.

Την επόμενη μέρα, 28 Ιουλίου, είδε τους λογαριασμούς στην τράπεζα όλους

άδειους. Ο Πατέρας δεν άφησε ούτε λεφτά για την κηδεία. Έκοψαν το ρεύμα και το νερό. Το πατρικό, (πήραν τηλέφωνο από την τράπεζα), το είχε βάλει υ-ποθήκη.

Στο υπόγειο βρέθηκαν φωτογραφίες, πορνοφωτογραφίες, για να το πούμε με

ακρίβεια, με μία δεύτερη γυναίκα. Να, λοιπόν, που εξαφανιζόταν τα μεσημέρια. Και το κερασάκι, δυο μέρες μετά την κηδεία, χτυπάει την πόρτα η έφηβη, χο-ντρή αδερφή. Από πού ξεφύτρωσε αυτή;

Οι υποψίες έγιναν, λοιπόν, πραγματικότητα.

Η Αγία Ελληνική Οικογένεια, ένα μοναδικό είδος, αφομοιώνει την καταπίεση και τον συντηρητισμό αιώνων. Πάντα εντός της υπάρχει Αγάπη και εκτός της παραμονεύει το Χάος. Οτιδήποτε την απειλεί γίνεται αυτόματα εχθρός. Μας μέ-νει λοιπόν κληρονομιά η Ενοχή. Όμως, απόψε, πίσω από τον καθρέφτη όλα θα έχουν happy end, γιατί ο καθρέφτης είναι μονόδρομος και πίσω του κρύβει μια Αλήθεια.

Αυτή την Αλήθεια θα του αποκαλύψουν και θα ξεμπερδέψει με όλα αυτά μια για πάντα. Ναι, μια για πάντα.

Μια παράσταση για την αγωνιώδη θλίψη που προκαλεί το τέλος, όταν όλες οι βεβαιότητες καταρρέουν. Για τη στιγμή που καλούμαστε να σταθούμε μπροστά στο ψεύδος και να αποποιηθούμε την κληρονομιά που μας φορτώσανε.