Ταξίδι στις πιο παραμυθένιες ιστορίες της Μικράς Ασίας

Ο Σωκράτης, ένας άνδρας κοντά στα 40, έχει απορροφηθεί από την καθημερινότητα, την δουλειά και την ματαιοδοξία του. Έπειτα, όμως, από μία μυστηριώδη συνάντηση μ’ έναν ζητιάνο πρόσφυγα, βρίσκεται «παγιδευμένος» στο «αλλού»! Εκεί που δεν υπάρχει το τότε και το τώρα. Εκεί που όλα τα αδύνατα είναι δυνατά. Εκεί που ζουν τα παραμύθια που του έλεγε η Σμυρνιά γιαγιά του. Η «ΓΙΑΓΙΑ ΣΜΥΡΝΗ». Με οδηγό, βοηθό και συνοδοιπόρο ένα τζίνι, τον Αμάν, ταξιδεύει μέσα σε θραύσματα από μικρασιάτικα παραμύθια και σε αναμνήσεις ριζωμένες πολύ βαθιά! Πρέπει κάτι να θυμηθεί. Κάτι που έχει ξεχάσει. Κάτι που θα του δώσει νέα προοπτική στην ζωή του. Μέσα από αυτό το ταξίδι, ο Σωκράτης, αρχίζει να ανακαλύπτει τι είναι σημαντικό και τι όχι. Μαθαίνει πως το κακό μπορεί να γεννήσει καλό και πως το μίσος, όσο βαθύ κι αν είναι, μπορεί να γίνει αγάπη. Στο τέλος, έρχεται αντιμέτωπος μ’ ένα μεγάλο δίλλημα. Θα βοηθήσει τον εαυτό του ή θα απλώσει το χέρι στον συνάνθρωπο που τον έχει ανάγκη;

Σημείωμα συγγραφέα
«Πως να μιλήσεις στα παιδιά για όλα αυτά;» Αυτό ήταν το ερώτημα που τριβέλιζε το μυαλό μου όταν αποφάσισα να τολμήσω να μιλήσω για την μικρασιατική καταστροφή. Πως να απαλύνω την βιαιότητα και το κακό του πολέμου. Ήταν ένα στοίχημα που δεν ήξερα αν μπορούσα (αν ακόμα μπορώ) να το κερδίσω. Όλα ξεκίνησαν όταν κατάλαβα ότι πέρασαν 100 χρόνια. «Κιόλας» σκέφτηκα, «Μα σαν χθες φαντάζει.». Η απάντηση, όπως πάντα, ήταν τα παραμύθια. Αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό. Το μόνο εύκολο θα ήταν να κάτσω μερικές μέρες και να διασκευάσω μερικά παραμύθια σε μια θεατρική φόρμα κι όλοι να είμαστε ευχαριστημένοι αλλά ήθελα κάτι άλλο. Η «λύση» (που γέννησε και τα προβλήματα) βρέθηκε μετά από μια συζήτηση με την σκηνοθέτη της παράστασης. Μου είπε πως, η γιαγιά της, που είχε διωχθεί από την Κωνσταντινούπολη, δεν μιλούσε ποτέ άσχημα για την Πόλη. Πάντα έλεγε ιστορίες όμορφες και πως, στο μυαλό της, η Μικρά Ασία έχει χαραχτεί ως ένας τόπος μαγικός. Έτσι γεννήθηκε το παρακάτω κομμάτι απ’ το έργο: «Κι αν την ρωτούσαμε για τα τότε ποτέ δεν μας χαλούσε την καρδιά με λυπητερές ιστορίες και πάντοτε με παραμύθια μας απαντούσε. Κι ήταν σαν, το καρυδότσουφλο αυτό, να μην το γέμισαν με την πίκρα του ξεριζωμού, τη σφαγή και τον διωγμό αλλά με την αγάπη, την μουσική και τα παραμύθια τους.» Αν καταφέρω να ξύσω, έστω και λίγο, την επιφάνεια θα είμαι ευτυχισμένος. - Υάκινθος  Μάινας