Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος

Μαντλέν - η μαμά. Σιμόν - ο γιος. Αν – ο παιδικός έρωτας του Σιμόν.

Ένα τρίγωνο με πολύ εύκαμπτες γωνίες. Μια μαύρη κωμωδία που ξεκινά από την αποτέφρωση της γιαγιάς και καταλήγει σε ένα γάμο.

Ένα ατύχημα με την τεφροδόχο αποτελεί την αφορμή για ένα άγριο και διασκεδαστικό παιχνίδι συναισθηματικών εναλλαγών ανάμεσα στο πένθος και στον έρωτα.

Τρία πρόσωπα, εκτός τόπου και χρόνου, που καλούνται να επαναδιαπραγματευθούν τους φόβους και τις επιθυμίες τους και να έρθουν αντιμέτωπα με τα συμπλέγματα τού παρελθόντος και τα φαντάσματα τού μέλλοντος.

Όπως πολύ σωστά παρατηρεί ο μεταφραστής τού έργου Δημήτρης Φίλιας, ο συγγραφέας Ρεμί Ντε Βος διαθέτει μια σύγχρονη ανατρεπτική γραφή, που ανοίγει νέα θεατρικά μονοπάτια, στην αυγή του 21ου αιώνα.

«Το έργο μιλάει για την αγάπη, τον θάνατο και τον χρόνο που περνάει (αναμφίβολα, δίχως άλλη επιλογή). Αναφέρεται στο ψέμα, στο μίσος, στην επιθυμία και την τρέλα. Και σε πολλά ακόμη θέματα (...)» - Remi de Vos

Μια… κηδεία για πολλά γέλια

Του Δημήτρη Μαστρογιαννίτη

Μια ωραία έκπληξη μας επιφύλασσε το Low budget festival: την παράσταση «Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος» – έργο του γάλλου Ρεμί Ντε Βος, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου. Μια μάνα (Φ. Κομνηνού), ο γιος της (Ορ. Αυγουστίδης) και η φίλη του (Μ. Σαΐτη) γίνονται μπάχαλο πάνω από την τεφροδόχο με τη στάχτη της γιαγιάς του νέου, την ημέρα της κηδείας της. Το έργο, ενδεχομένως, μόνο με τη διαμεσολάβηση της σκηνοθεσίας μπορεί να επικοινωνήσει με το θεατή – δεν σου προσφέρει κάτι, αν π.χ. το διαβάσεις μόνος σου. Ευτυχώς, όμως, ο Γ.Κ. δεν το αντιμετώπισε με την ξινίλα που το «διάβασα» και έκανε παπάδες. Δεν σκηνοθέτησε αλλά χορογράφησε, απαιτώντας από τους ηθοποιούς του την ακρίβεια ακροβάτη στα 70’ που διαρκεί η παράσταση. Μίξαρε Αλμαδοβάρ, σπλάστικ ταινίες και cartoon με μέτρο, ώστε τίποτα να μη φανεί παράταιρο ή υστερικό. Του βγάζω το καπέλο και θέλω να παρακολουθώ την σκηνοθετική του καριέρα, παραβλέποντας την αμηχανία με την οποία αντιμετώπισε το σοβαροφανές τέλος του έργου, αλλά και το πως επέτρεψε να υπάρχει αυτό το σκηνικό (Αρ. Μουστάκα). Λειτουργούσε σαν βαρίδι για την απογείωση, καθώς ήταν τόσο ανυπόφορα κιτς – χρωματικά σεταρισμένα ρούχα με πανιά πάνω σε έπιπλα! Από ερασιτεχνική παράσταση έχω να το δω, και δεν μου το δικαιολογεί ούτε ο low budget προϋπολογισμός τους. (Η παράσταση, λόγω επιτυχίας, πήρε παράταση, και διόλου απίθανο να συνεχιστεί του χρόνου. Αν συμβεί, εύχομαι να εκλείψουν αυτές οι παραφωνίες, όπως και να προσεχτεί περισσότερο ο φωτισμός). Πάμε στους ηθοποιούς. Σημειώνετε: Μαρλέν Σαΐτη. Πρώτη φορά την είδα και δεν τη χόρταινα. Με εμφάνιση φιγούρας manga (ρούχα Χρ. Πανοπούλου) έπαιξε με απίστευτη χάρη το νευρόσπαστο. Ε-ξαι-ρε-τι-κή. Τον Ορφέα Αυγουστίδη είδα πρώτη φορά να ιδρώνει τόσο τη φανέλα. Χωρίς να σκοράρει, ήταν ο ιδανικός play maker για να νικήσει η ομάδα. Αφήνω για το τέλος την Φιλαρέτη Κομνηνού. Ίσως, μερικοί με θεωρήσουν βλάσφημο με αυτό που θα πω. Όλοι είχαμε μιλήσει για το πόσο εξαιρετική ήταν η Νίνα της στο «Τρίτο στεφάνι», και πως ήταν μια έκπληξη ρόλος – κόντρα σ’ αυτό που μας είχε συνηθίσει. Σ’ εμένα αυτός εδώ ο ρόλος, αν και υπολείπεται σε βάθος και ουσία του ρόλου της Νίνας, αποκάλυψε μια κωμική φλέβα, που δεν την είχα στα υπόψη. (Αναρωτιέμαι αν και οι σκηνοθέτες ξέρουν αυτή την πλευρά της). Έλιωσα (και οι άλλοι θεατές) στο γέλιο μαζί της. Respect.

Δείτε την παράσταση θα περάσετε καλά, ειδικά αν σας αρέσει το μαύρο χιούμορ. (Στα πολύ συν και το χαμηλό εισιτήριο: €10)