Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου

Ένας επίδοξος συγγραφέας, εμπνεόμενος από το Έγκλημα και Τιμωρία, αποπειράται ενώπιον ενός ακροατηρίου να ολοκληρώσει ένα πολλά υποσχόμενο έργο που φιλοδοξεί να σχολιάσει σημερινές κοινωνικές καταστάσεις. Η απειρία του εν λόγω αφηγητή – συγγραφέα θα οδηγούσε το έργο σε μια επιφανειακή προσέγγιση, αν οι στερεοτυπικοί κοινωνικοί χαρακτήρες του, που ζωντανεύουν μέσα από τις σκέψεις του, δεν αυτονομούνταν φέρνοντάς τον σε αμηχανία και δεν ζωντάνευαν με χιούμορ τη δική τους αληθινή εκδοχή.

Έγκλημα και κωμωδία

«Έγκλημα, τιμωρία, λεφτά, δολοφονία συνταξιούχου» του Ματίας Άντερσον είναι το έργο που ανεβαίνει για 2η χρονιά στο Θέατρο Επί Κολωνώ. Η σκηνοθέτιδα Ελένη Σκότη αναλύει στην A.V. την παράσταση…

«Η αποδομητική φόρμα του έργου φάνηκε πολύ προκλητική για την ομάδα μας και μας κέντρισε το ενδιαφέρον. Επειδή η λέξη αποδόμηση τρομάζει λίγο, θα πρέπει να σημειώσω πως πρόκειται για κωμωδία, κι αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος για να το επιλέξουμε. Οι κώδικές του χρησιμοποιούνται για ένα κοινωνικό σχολιασμό του τι συμβαίνει σήμερα. Όμως, αφού έχεις γελάσει, η επίγευση στο τέλος είναι πικρή.

Βάση του έργου είναι “Το έγκλημα και τιμωρία” του Ντοστογέφσκι – αποτελεί το έναυσμα για τη συγγραφή ενός καινούργιου έργου από έναν επίδοξο αλλά άπειρο συγγραφέα που προσπαθεί, ενώπιον του κοινού, να το ολοκληρώσει. Στην πορεία, οι ήρωες του έργου του αυτονομούνται, απαιτώντας από αυτόν να ξεφύγει από την επιφάνεια και να δει την αληθινή ζωή τους. Στη θέση του συγγραφέα μπορεί κανείς να σκεφτεί τον καθένα από εμάς. Παίρνουμε θέση για τα κοινωνικά θέματα, το ρατσισμό, το μεταναστευτικό, την οικονομική κατάσταση, πόσοι, όμως, μπορούν να εισχωρήσουν κάτω από την επιφάνεια; Κατά τη διάρκεια των προβών ανακάλυψα πως θα είχε ενδιαφέρον ο ηθοποιός που παίζει το συγγραφέα (Γιάννης Λεάκος) να παίξει και τον αδελφό του – με αυτόν τον τρόπο θεωρώ πως αναδεικνύεται καλύτερα η συμπληρωματικότητα των δύο αυτών χαρακτήρων, αφού ο ένας είναι το alter ego του άλλου, ενώ γίνεται πιο σαφής και η αντίθεση των κοσμοθεωριών τους. Το επιπλέον στοίχημα για μένα ως σκηνοθέτιδα ήταν να καταφέρω να δημιουργήσω τις γέφυρες με το ελληνικό κοινό. Ο Άντερσον, ο συγγραφέας του έργου, είναι Σουηδός και η σουηδική κοινωνία απέχει πολύ από την ελληνική. Είχα όμως μια γερή βάση –θα το ανακαλύψει και ο θεατής βλέποντας την παράσταση–, αφού οι προβληματισμοί του έχουν παγκόσμιο αντίκτυπο. Είναι ένα έργο επίκαιρο, που χρησιμοποιώντας ανατρεπτικό χιούμορ μάς ανοίγει το βλέμμα, δίνοντάς μας (και) μια άλλη διέξοδο για το πώς να προσεγγίζουμε τη ζοφερή πραγματικότητα».