Domino

Το «Domino» είναι μια βουβή χορογραφία για το παρόν που μας διαφεύγει και για το άδηλο μέλλον. Το έργο πραγματεύεται το θέμα της ατομικής και επιδημικής κατάρρευσης ενός ολόκληρου κόσμου, των αλυσιδωτών αντιδράσεων που οδηγούν σε γενικευμένη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, εστιάζοντας στους επιζώντες.

Η δραματουργία, έχοντας ως αφετηρία το έργο του Ευγένιου Ιονέσκο Παιχνίδια σφαγής, δομείται μέσω του ιδιαίτερου αφηγηματικού κώδικα και της σκηνικής γλώσσας που αναπτύσσει η ομάδα Vasistas τα τελευταία χρόνια. Στη σκηνή εναλλάσσονται στιγμιότυπα, θραυσματικά ταμπλό ενός κόσμου που βρίσκεται υπό την απειλή ενός τέλους, όπου οι άνθρωποι, εγκλωβισμένοι, έρχονται αντιμέτωποι με το κενό, κατά τρόπο βεβιασμένο, παράλογο και νοσταλγικό.

Η ιδιαίτερη σκηνοθετική αντίληψη της Αργυρώς Χιώτη και το κινησιολογικό σύστημα αφήγησης των Vasistas δομούν, μέσω μιας παλλόμενης χορογραφίας ομαδικών σχηματισμών, την παράσταση «Domino». Το ηχητικό τοπίο του έργου, που δημιουργείται από λησμονημένες ηχογραφήσεις του τέλους 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, προσδίδει νοσταλγικό τόνο στην ατομική και συλλογική κατάρρευση ενός κόσμου.

Διαβάστε τι είπε η σκηνοθέτρια Αργυρώ Χιώτη στην Athens Voice:

«Στο “Domino” δεν έχει σημασία ποιος είναι το πρώτο πούλι. Σημασία έχει η παραδοχή/συνειδητοποίηση του ότι όλοι είναι τα πούλια του ίδιου παιχνιδιού και ότι είναι αλληλοεξαρτώμενοι. Με αυτούς του όρους καλούνται να παίξουν, να δράσουν και να αντιδράσουν. Έχοντας απόλυτη συναίσθηση πως αν το διπλανό πούλι πέσει, θα παρασύρει και τα υπόλοιπα».

Το “Domino” μιλάει κατευθείαν στην καρδιά του θεατή, όπως θα μιλούσε ένα απλό τραγουδάκι, και αυτή στέλνει μήνυμα κατευθείαν στον εγκέφαλο πως αυτό που βλέπει είναι η ζωή μας. Και η ζωή μας είμαι εγώ και οι άλλοι. Ο ένας επηρεάζει τον άλλο. Ας βγω για να δω πώς μπορώ να τη χειριστώ και να τους χειριστώ καλύτερα.

Στην παράσταση οι ηθοποιοί δεν μιλούν• ανά δέκα περίπου λεπτά τραγουδούν play back ένα τραγούδι-σχόλιο. Ίσως γι’ αυτό δεν πρέπει να μιλάμε για σκηνοθεσία αλλά για ενορχήστρωση. «Ο Μπέκετ έχει πει “όταν είσαι σκατά ως το λαιμό δεν μένει παρά να τραγουδάς”. Είναι μια άκρως πολιτική φράση. Δηλαδή, λέει, ακόμα κι όταν φαινομενικά δεν υπάρχει κανένα περιθώριο δράσης, ακόμα και τότε, δεν εγκαταλείπεις αλλά δρας με το μόνο μέσο που σου έχει απομείνει, τη φωνή σου, και μάλιστα με τρόπο υπερβατικό, μετατρέποντας τη φρίκη σε τραγούδι».

Το “Domino” είναι μια βουβή χορογραφία για το παρόν που μας διαφεύγει και για το άδηλο μέλλον. Δραματουργικά στηρίζεται στο έργο του Ευγένιου Ιονέσκο «Παιχνίδια σφαγής» και μόνο στο τέλος ακούγεται ένα απόσπασμά του, που αφορά την αξία της αγάπης και της συντροφικότητας. «Τώρα, σε σχέση με παλιότερα, έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη σε αυτό που προκύπτει και προσπαθώ να το αφήνω να συμβαίνει» θα πει η Χιώτη. Και αυτό που συμβαίνει εδώ είναι κάτι που δύσκολα ο θεατής το ξεχνάει.

Διαβάστε τι έγραψε η Athens Voice για την παράσταση εδώ.

Διαβάστε τη συνέντευξη της Αργυρώς Χιώτη εδώ.