Για να το αντιμετωπίσεις, βγαίνεις αμέσως και το επόμενο βράδυ, καπάκι. Το οποίο αλκοόλ πίνεις μία στις τόσες (μεγάλος άνθρωπος) με εξαιρετικά αποτελέσματα. Τόσο που μετά από μια πετυχημένη βραδιά καρναβαλιού αισθάνεσαι άλλος άνθρωπος: ακόμα μεγαλύτερος, στα όρια της Ακρόπολης της ίδιας…
Μερικές νύχτες του χρόνου είναι ατελείωτες, αρχίζουν στις 8-9 και τραβάνε μέχρι τις 5-6… κάποτε αντέχαμε πράγματι ως τις 8-9 το πρωί αλλά πέρασαν πια αυτά τα μπερεκέτια. Μία από αυτές τις μερικές νύχτες έπεσα για ύπνο στις 4-5, ξύπνησα στις 8 πανικόβλητη με βουλωμένα αυτιά, «δεν ακούω τίποτα!» φώναξα, μη ακούοντας τι φωνάζω, έτρεξα στο μπάνιο και… εχμ… μάλιστα. Φορούσα ωτοασπίδες. Τις οποίες είχα βάλει μέσα στα μαύρα χαράματα στα αυτάκια μου μεραγκλαντάν και τις είχα ξεχάσει.
Η νύχτα όμως η οποία σε φέρνει σε τέτοια κατάσταση… οφείλει να είναι υπέροχη: να διασκέδασες, να άκουσες και να είπες σπουδαία πράγματα, ή (ακόμα καλύτερα) αστεία πράγματα. Να ήρθες πιο κοντά με τους ανθρώπους της ζωής σου, με φίλες και φίλους, να γνώρισες άλλους ανθρώπους. Γιατί αν δεν τα έκανε όλα αυτά τη νύχτα που σε τράβηξε ασύστολα ως τα χαράματα, τζάμπα έχασες τον ωραίο σου τον ύπνο.
Τέλος πάντων πήγαμε σε μικρό μαγαζάκι στον Πειραιά, στην Κεντρική Αγορά δίπλα σε (κλειστό) ψαράδικο, με μεζεδάκια πολύ νόστιμα και ζωντανή μουσική: μπουζούκι, κιθάρα, δύο τραγουδιστές, διάφορους έξτρα ενθουσιώδεις τραγουδιστές μη-επαγγελματίες, όλοι καταπληκτικοί. Το μεζεδοπωλείο λέγεται «Στέκι του Αρτέμη», είναι διάσημο στον Πειραιά, έχω φίλους που πηγαίνουν εκεί χρόνια και το διαφημίζουν αλλά δεν αποφάσιζα να πάω… το φανταζόμουν αλλιώς. Σαν το τραγούδι («Τα μπαράκια») του Βαγγέλη Γερμανού, σκεφτόμουν τον αθάνατο στίχο «δεν μπορώ/ καφενεία, ταβέρνες».
Το «Στέκι του Αρτέμη» όμως είναι ορίτζιναλ, ίσιο, ειλικρινές μαγαζί με μεζέδες, καλό απλό φαγητό, κρασί, ποτά και ζωντανό τραγούδι. Η Άρτεμις Ματαφιά, που τραγουδούσε εκείνο το βράδυ Παρασκευής, έλεγε τα πάντα με υπέροχη φωνή – είναι κούκλα, και τραγουδάει από Βίκυ Μοσχολιού μέχρι Τζένη Βάνου με όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς, με κέφι, με χαμόγελο και με μπρίο. Ο Δημήτρης Σβώρος, που τραγουδάει από Πουλόπουλο μέχρι Καζαντζίδη, είναι εξαιρετικός, αυθεντικός, και πιστός πελάτης του «Αρτέμη». Ο οποίος έχει ασπρόμαυρες φωτογραφίες των Μεγάλων του λαϊκού τραγουδιού στους τοίχους, όταν ήτανε νέοι όλοι και λαμπεροί… ή έστω ζωντανοί.
Ήμασταν μεγάλη παρέα, κι οι μισοί μεταφερθήκαμε πακέτο στο «Gallery». Σοφή κίνηση ή λάθος, στις 3 τη νύχτα; Ακούσαμε τον Κώστα Λαμνάτο (φωνή Χρήστου Χατζή, του παλιού, όχι του dj) και τον Χάρη Γαλανό να τραγουδάνε κι αυτοί τον άμμο της θάλασσας, προσπαθώντας να αποφασίσουμε. Έχω ξαναγράψει για το «Gallery» αλλά μη θεωρήσετε ότι ασχολούνται, ότι ενθουσιάζονται όταν μπαίνουν στα έντυπα και τέτοια, καμία σχέση, σκασίλα τους: είναι αλλού. Ναι ο Γαλανός τραγουδούσε χρόνια στο «Ελυζέ» στο Λονδίνο, ναι τον είχαμε ακούσει όλοι σχεδόν σε άλλες φάσεις της καριέρας του και της δικής μας, αλλά το θέμα είναι ότι τραγουδάει τώρα, και περνάει υπέροχα. Στο δείχνει. Στο τραγουδάει. Άρα γράψεις δεν γράψεις, δεν πρόκειται να ιδρώσει.
Κι έτσι κύλησε η μεγάλη νύχτα που οδήγησε σε μικρή πλην όμως ατελείωτη μέρα: με μάτι-πλισέ, κρεμασμένο σαν μαραμένο κρουασάν, με διάθεση υπνηλίας. Πέρασε η ημέρα και έδωσε τη θέση της όπως συνηθίζεται στην αντίστοιχη νύχτα. Ήταν (ταυτόχρονα) τα γενέθλια του μεγάλου γιου μου, του (γνωστού ελαφρώς) Μικ Τζάγκερ, του (casting director) Μάκη Γαζή ΚΑΙ η μιας-βραδιάς-μόνον-έκθεση-έργων- ζωγραφικής-και-ποίησης-μαζί του Γιώργου Παυριανού: η έκθεση έγινε στον υπέροχο χώρο του σχεδιαστή μόδας/stylist-god/icon/καλλιτέχνη Βασίλη Ζούλια, στο ατελιέ του στην Ακαδημίας που κάποτε ήτανε, λέει, σπίτι της Μελίνας και ατελιέ της Νταίζης Αντωνοπούλου (όχι ταυτόχρονα).
Ο Παυριανός λοιπόν φιλοτέχνησε πίνακες με ένα εντελώς δικό του είδος κολλάζ, με τους στίχους των τραγουδιών του γραμμένους γύρω-γύρω στα πρόσωπα ή αραδιασμένους σαν σκηνικά στις εικόνες, ή να στήνουν εικόνες οι στίχοι οι ίδιοι λες και είναι πινέλα: μοναδική δουλειά, γιατί φτάνεις πολύ-πολύ κοντά στο στίχο ενώ τον διαβάζεις πάνω στην εικόνα, και μπαίνεις μέσα στην εικόνα ακλουθώντας το στίχο… Πέρασαν από εκεί δεκάδες άνθρωποι των πρώην-περιοδικών (Γιώργος Πανόπουλος, Γιάννης Νένες, Τάκης Τσαντίλης, Γιώργος Ευσταθίου, Δημήτρης Γαλάνης, Νικήτας Καραγιάννης, Σταυρούλα Παναγιωτάκη, Πέπη Ραγκούση, Χρήστος Χατζής ο dj όχι ο τραγουδιστής, Νίκος Μουρατίδης, Απολλωνία Β, η σκηνοθέτης Μέμη Κούπα, σίγουρα ξεχνάω τους μισούς…) και η μούσα του Παυριανού Έφη Σαρρή, μαζί με ένα σωρό συνεργάτες, τραγουδιστές, καλλιτέχνες διαφόρων κλίσεων, αποκλίσεων και ειδικοτήτων.
Ήταν μια πολύ-πολύ υπέροχη βραδιά, και το γράφω έτσι επειδή το «υπέροχη» σκέτο δεν μας καλύπτει, σόρι, ήταν αξέχαστα. Κι έχουμε τα έργα του Παυριανού για να τη θυμόμαστε…
Το Στέκι του Αρτέμη, Δημοσθένους 9, Κεντρική Αγορά Πειραιά, 210 4175598. Ανοιχτό και μεσημέρια. Τιμές πολύ λογικές.
14°
