Για πολλά χρόνια έμενα και δούλευα στο κέντρο της Αθήνας, με μικρό παιδί μάλιστα, που δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ κατεβαίνοντας τη Σίνα ή ανεβαίνοντας τη Σταδίου (στο ανάποδο, μερικές φορές γκρίνιαζε...). Οι γωνιές, στοές, αυλές, μικρές πλατείες και τρύπες του κέντρου είναι πιο μυστηριώδεις από αυτές της περιφέρειας. Κυρίως επειδή τις μεν τις ξέρω, τις δε όχι και τόσο…
Ένα απόγευμα κάτι πήγε στραβά και ξέμεινα στο κέντρο της Αθήνας για τρεις-τέσσερις ώρες χωρίς σκοπό – δεν είχα πουθενά να πάω (ακύρωση ραντεβού), ούτε τρόπο να πάω οπουδήποτε (στάση συγκοινωνιών/μετρό), ούτε διάθεση (βαριενουάζ). Και είναι καταπληκτικό να έχεις ξαφνικά κενό χρόνο από εκεί που δεν σου περισσεύει ούτε δευτερόλεπτο, όχι επειδή απαραίτητα είσαι ο Ομπάμα, απλώς επειδή είσαι Έλληνας (= τρέχεις και δεν φτάνεις).
Συνήθως, και είναι φρικτό αυτό τώρα που το σκέφτομαι, έχω κάπου να πάω και κάτι να κάνω. Πράγμα καταστροφικό για την έμπνευση, που προϋποθέτει κωλοβάρεμα – λίγο, όσο χρειάζεται, όχι ατελείωτο, γιατί μετά ξεχνιέται και η έμπνευση και εσύ. Αυτό που λένε «αφηρημάδα» στην πραγματικότητα είναι δημιουργία ή μάλλον εκμετάλλευση κενού χρόνου προκειμένου να ταξιδέψει ο έρημος ο νους.
Ο οποίος έτσι και ανακαλύψει πράγματι κενό χρόνο στα καλά καθούμενα, κατουριέται από τη χαρά του – δεν ξέρει τι να πρωτο-κάνει, στο τέλος μπορεί να μην κάνει τίποτα άρα έχει κωλοβαρέσει πάρα πολύ ωραία κι είναι έτοιμος να φτιάξει/συνθέσει/κεντήσει/γράψει παπάδες…
Κέντρο: θα μας πάρει περίπου εκατόν επτά τεύχη για να πιάσουμε έστω και πασαλειμματικά όλο το κομμάτι της Αθήνας ανάμεσα στην Ομόνοια, το Σύνταγμα, το Μοναστηράκι, την Ακρόπολη και το Θησείο. Οπότε, τσιμπάω λίγο-λίγο από δω κι από εκεί ακριβώς όπως είναι μια βόλτα χωρίς στόχο, δρόμο-δρόμο και γωνιά-γωνιά. Και μάλιστα χωρίς επαναλήψεις-επαναλήψεις, ούτε καν ξανά-μανά.
Φάγαμε λοιπόν κρητικούς μεζέδες και ψητά κρεατικά, μαγειρευτά, πιτάκια, πίτες, σαλάτες, καταπληκτικά πράγματα στο «Κρήτη», μεζεδοπωλείο χωμένο στη μικρή στοά της Βερανζέρου στο περίπου-κάτω μέρος της Πλατείας Κάνιγγος – μπορεί να το ψάχνεις ένα τέταρτο αν δεν σου δώσουν καλές οδηγίες, ή αν είσαι αφηρημένος ή τουρίστας ή γκάγκα. Τα περισσότερα από τα τραπέζια του «Κρήτη» είναι μέσα, αρκετά στριμωγμένα, και τα λίγα τραπεζάκια που έχει έξω γεμίζουν γρήγορα, οπότε καλό είναι να πάτε για φαγητό νωρίς, πριν τις στάνταρ ώρες που τρώμε εμείς οι Έλληνες (=όλες τις ώρες του 24ωρου). Οπωσδήποτε δοκιμάστε μυζηθροπιτάκια, χορτοπιτάκια, κρέας (δεν θυμάμαι τι είδους αλλά) στη λαδόκολλα, κότσι, ό,τι σας φέρουν ζεστό και τραγανό από την κουζίνα. Θα φάτε μέχρι σκασμού με 15-18 ευρώ το άτομο – το value-for-money είναι απίστευτο. Βέβαια το μαγαζί είναι περισσότερο μαγειρείο παρά ταβέρνα, δεν έχει καμιά ουάου διακόσμηση, ούτε βρίσκεται σε σικ περιοχή, αλλά το σέρβις σκίζει, όλα είναι φρέσκα και λαχταριστά – όποιος δουλεύει ακόμα στο κέντρο ή τρώει πότε-πότε, πάλι στο κέντρο, την ξέρει την «Κρήτη» και την προσκυνάει.
Μετά κάναμε βόλτες. Ένας φίλος με πήγε στην «Karamouza», μικρό μαγαζάκι κρυμμένο στα βάθη της Αθήνας, με πολύ χαριτωμένα μπιζού, αξεσουάρ, διακοσμητικά – όλα τα κοσμήματα που εκθέτει/πουλάει τα φιλοτεχνούν Έλληνες σχεδιαστές και πολλά είναι φτιαγμένα από περίεργα υλικά (Τσιμεντοκονίαμα; Αλογότριχες; Μάρμαρο; Ιντίντ. Αυτά και άλλα τόσα…) Είναι χειροποίητα και one-of-a-kind με μικρές πλην όμως αξιοσημείωτες υπογραφές όπως 3rd Floor, Props, Lovd… Είναι τόσο προχώ που δεν είμαι σίγουρη ότι τα γράφω σωστά, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοεί ο ποιητής, έμβλημα του καταστήματος είναι το «Uniqueness is our priority», δηλαδή μοναδικότητα και άγιος ο Θεός. Παραδίπλα είναι το επίσης μικρό και κουκλίστικο «KaramouzaPatoumeno» με αξεσουάρ, παπούτσια και μεγάλη συλλογή από σαγιονάρες Hawaianas. Και τα δύο είναι τοσοδούλικα, αλλά από αυτά τα μαγαζιά που χαζεύεις τόσο την καλλιτεχνία του ιδιοκτήτη (σε διακόσμηση/look/αισθητική μαγαζιού) όσο και των εμπορευμάτων. Που δεν τα λες «εμπορεύματα» επειδή είναι μικρά έργα Τέχνης, απλώς είναι για να τα φοράς και να τα βγάζεις βόλτα, όχι για να στολίζουν μόνο τους τοίχους σου…
Λίγο παραπέρα είναι το επίσης ιδιαίτερο «Maggie P.», με ρούχα και αξεσουάρ. Τα ρούχα είναι κι εδώ διαλεγμένα ένα-ένα (τελευταία επανάληψη!), φίλος σχετικός με υφάσματα και υψηλο-μεσαία ραπτική που ήταν στην παρέα μάς έλεγε με ποιον τρόπο ράβονται… Είναι λίγο κομπλικέ, τον έχασα μετά το πρώτο πατρόν, πάντως το συμπέρασμα ήταν ότι ράβονται με πάρα πολλή προσοχή, και με τα εμπριμέ τους σεταρισμένα με μοναδικό τρόπο. Έτσι ώστε η φούστα στη βιτρίνα π.χ. να είναι η μοναδική με το συγκεκριμένο σχέδιο.
Στο τέλος καθίσαμε για καφέ έξω στο «Bistro Toujours». Το οποίο είναι ευγενές, καθόλου ψωνισμένο, όπως άλλα καφέ του κέντρου, συμπαθητικό και με ό,τι αναψυκτικό, καφέ ή ρόφημα μπορεί να τραβάει η ψυχή του ανθρώπου. Που δεν πιστεύει ακόμα στην τύχη του, ότι βρέθηκε με χαλαρό χρόνο στο κέντρο της Αθήνας ένα ωραίο μαγιάτικο απόγευμα… Και τι έκανε, στο φινάλε; Βόλτες…
12°
