Στην Πόλη, μια φορά κι έναν καιρό, κάποιος στεκότανε και πουλούσε χαλβά από λάσπη στη γέφυρα του Γαλατά, κι έκανε χρυσές δουλειές. Ή όπως το λένε αλλιώς οι Αμερικάνοι, "location, location, location";.
Την ιστορία με το χαλβά από λάσπη την έλεγε ο παππούς μου: κάποιος σταμάτησε, κοίταξε το χαλβά και έκανε παρατήρηση στο μικροπωλητή. «Μα χαλβά από λάσπη πουλάς, μουσουλμάνε μου;» (κατά το «χριστιανέ μου»). Ο μικροπωλητής σήκωσε τους ώμους κι έδειξε το τράφικο της γέφυρας, «περνάνε από δω χίλιοι νοματαίοι, ο ένας στους εκατό να ψωνίσει, βγαίνω κερδισμένος». Πολλές φορές δηλαδή δεν έχει σημασία τι πουλάς αλλά πού στέκεσαι για να το πουλήσεις. Κατ’ επέκτασιν, πού έχεις στήσει μαγαζί.
Καθίσαμε μια μέρα για καφέ με τη συνάδελφο και κούκλα Κάτια Δημοπούλου στο καφέ “Clemente VIII” στη Βουκουρεστίου, εκεί που ήταν παλιά το “Brazilian”. Το “Clemente” είναι διάσημο για τον ωραίο καφέ φίλτρου, που τον σερβίρει με την καφετιέρα και, μέχρι πρόσφατα, με chocolate chip cookie στο πιάτο – ίσως να έκοψε το cookie λόγω κρίσης και να σερβίρει μόνο ένα (chocolate) chip. Ο καφές φίλτρου νομίζω είναι 3 ευρώ με τα παρελκόμενα, αλλά οι χυμοί και τα σνακς ανεβάζουν το μπουγιουρντί. Δεν σε ενοχλεί πολύ, επειδή το “Clemente” βρίσκεται σε ιδανικό σημείο, σε γωνία του πιο σικ πεζόδρομου, δύο βήματα από μαγαζιά επίσης σικ, από διεθνείς φίρμες στις οποίες πουλάς τα χωράφια σου στην Άρτα για να αγοράσεις ένα πορτοφολάκι που μετά φυλάς μέσα μόνο κόπιτσες (δεν σου ’χουνε μείνει ρέστα). Έχει χάζι, περατζάδα, κίνηση, ωραία ρούχα, μπιζού, ζητιάνους, άψογο σέρβις, νόστιμες σερβιτόρες που σε εξυπηρετούν συνεχώς και όλα τα στοιχεία ενός πολυτελούς καφέ. Θα ρωτήσει κανείς, πόσο πολυτελές μπορεί να είναι ένα καφέ; Πολύ, αν βρίσκεται στη Βιέννη ή στην Ελβετία, που έχουν παράδοση στην τζιριτζάντζουλα – και στη Βουκουρεστίου επίσης: γενιές δημοσιογράφων, δικηγόρων, χαραμοφάηδων και πολιτικών έχουν πιει τον καφέ τους εδώ από την προϊστορική εποχή μέχρι σήμερα. Ακόμα κι αν σερβίριζε καφέ από λάσπη (κατά το χαλβά από λάσπη λέμε)… θα καθόμασταν να τον πιούμε εκεί, και θα ήμασταν ευχαριστημένοι. Ευτυχώς που ο καφές του είναι ωραίος δηλαδή.
Εδώ τελειώνει ο παραλληλισμός με την ιστορία του Κωνσταντινουπολίτη παππού και ας την ξεχάσουμε γιατί η συνέχεια είναι άσχετη εντελώς. Μπορώ βέβαια να τα δέσω με το συνειρμό, «δικηγόρος είπα και θυμήθηκα…» ή «μια που είμαστε στο χαραμοφάη…» – γενιές δημοσιογράφων από την προϊστορία μέχρι σήμερα κάνουμε αυτό το δήθεν αυθόρμητο τρικ, το «κοίτα τι σκέφτηκα ο καψερός», και είναι χαριτωμένο μέσα στην παλιατζουρίασή του. Διαφορετικά, θα πρέπει να σας πετάξω στο δοξαπατρί ένα ουζερί, που θα σας φανεί «στα καλά καθούμενα» κι «από πού κι ως πού, μωρή» και τέτοια.
Το ουζερί (χα!) λέγεται «Η Λέσβος» κι είναι κι αυτό παραδοσιακό, άνοιξε πριν 40 χρόνια, και από τότε κρατάει περίπου ίδιο μενού: φρέσκο ψαράκι από τη Λέσβο μαζί με σπάνια ούζα μικρών παραγωγών και μεζεδάκια αιγαιοπελαγίτικης διάθεσης. Τα μεσημέρια είναι γεμάτο δικηγόρους που τρώνε με τα κοστούμια τους χαλαροί, ευχαριστημένοι και (επαναλαμβάνω) σαν πολύ χαλαροί… τόσο που το σκέφτεσαι αν είναι να προχωρήσουν το διαζύγιό σου μετά το φαΐ, και μήπως θα ’πρεπε να τα ξαναβρείς με τον/την πρώην ή να βάλεις να τον δείρουνε γιατί δεν βλέπεις φως. Αλλά επειδή κρατιέσαι με νύχια και με δόντια από το καλοκαίρι που πέρασε, επειδή στο τσακ είσαι να φτιάξεις μπιζού από ξερούς αστερίες ή τοιχογραφίες με κοχύλια και ψηφιδωτά ταβάνια με βοτσαλάκια που μάζεψες στις διακοπές σου… απολαμβάνεις οτιδήποτε το νησιώτικο. Κι η «Λέσβος» έχει πολλά νησιώτικα, ορίτζιναλ, και σε καλές τιμές (15-20 ευρώ το άτομο).
Άλλο με λογικές τιμές είναι το «Μανιτάρια», πιο βόρεια – με χάζι στην κουζίνα και με πολλά μανιτάρια διαφόρων ειδών στο μενού. Πήγαμε εκεί ένα φίλο που έχει αλλεργία στα μανιτάρια επειδή είμαστε σκληροί άνθρωποι ή/και ηλίθιοι. Το «Μανιτάρια» έχει βέβαια και κάμποσα άλλα πιάτα, ψητά, σουβλάκια, κάτι πιτάκια με ρεβίθι, και το μόνο ντεφό είναι πως τα περισσότερα ορεκτικά είναι τηγανητά. Το μαγαζί είναι ζεστό, βουνίσιο, όχι επειδή κάποιος στα βάθη του βουνού μαζεύει μανιτάρια και τους τα στέλνει πακέτο, αλλά και σαν ατμόσφαιρα. Το χειμώνα κλείνει την ωραία αυλή και προσθέτει στο μενού μανιτάρια κρασάτα, ίσως και μανιτάρια a la crème. Παρ’ όλ’ αυτά δεν σου βγαίνει το μανιτάρι απ’ τη μύτη, είναι διακριτικός ο μύκητας, και ο σεφ δεν σε αφήνει να γκώσεις. Με 15-20 ευρώ είσαι χορτάτος και ευτυχής. Αν ήσουν πεινασμένος και δυστυχής θα ήσουν άλλος άνθρωπος, θα είχες πάει σε άλλο μαγαζί, θα είχες βάλει το μεθύστακα δικηγόρο να σου βγάλει διαζύγιο και θα ’κλαιγες ακόμα το καλοκαίρι (εκείνο/ δεν θα γυρίσει πίσω/ τις όμορφες στιγμές μας/ δεν θα τις ξαααααααναζήσω!). Πράγμα που δεν συμβαίνει. Τα κοχύλια που ξέμειναν μπορείς να τα κάνεις κι ωραίο μπεγλέρι…
15°
