Νύχτες με φίλους

Μ’ έχει φάει η πρωτοτυπία, αλλά κάνει ζέστη, έχω χάσει το τηλεκοντρόλ του ερκοντίσιον από τη μετακόμιση (μήνες τώρα) και ευτυχώς που έχω μερικούς φίλους για να ιδρώνουμε παρέα…

Οι Aμερικάνοι λένε τις ζεστές-βραστές μέρες του καλοκαιριού “dog days” και κάπως την έχουνε δει σωστά – σ’ εμάς οι μέρες τέτοιου φυράματος κρατάνε ως τέλος Σεπτεμβρίου. Είναι ωραίες για να μυρίζεις ένα γιασεμί στη βεράντα, π.χ., ή για να καψουρεύεσαι εντελώς ακατάλληλο άτομο σε νησί, αλλά δεν είναι καθόλου ωραίες για να δουλεύεις ή για να είσαι έγκυος, πιστέψτε με. Δηλαδή πολύ θα ’θελα στους 45 βαθμούς μια καψούρα με άχρηστο ρεμπεσκέ αγκαλιά μ’ ένα γιασεμί σε νησί και τέτοια. Αντ’ αυτού, έχω ένα γιασεμί από τη βεράντα της γειτόνισσας – τη δική μου βεράντα δεν την έχω φτιάξει ακόμα. Έχω φίλους ρεμπεσκέδες, που είναι αργά να τους καψουρευτώ ή/και τους έχω καψουρευτεί στο μακρινό παρελθόν άρα τη γλιτώσαμε αμφότεροι. Και όπως είπα, έχω ένα ερκοντίσιον που βγάζει ζεστό αέρα – πάλι καλά που δεν βγάζει και πετρογκάζ, κατά το “thank God for small favors” που επίσης λένε οι Αμερικάνοι.

Όχι, εντάξει, όλα καλά είναι: νύχτα με πανσέληνο σε μπαλκόνι πάνω από γραμμές τρένου, τρώγαμε κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές και παρόλο που είμαστε φίλοι από τη δεκαετία του ’80… παρόλο που έχουμε αρπάξει λίγο, τόσα χρόνια στον ήλιο/στα περιοδικά… είμαστε έτοιμοι όλοι για καινούργιες αρχές. Ο ένας βγάζει περιοδικό, ο άλλος ετοιμάζεται να πάρει τις συναυλίες σβάρνα, ο τρίτος δουλεύει την «Αποκάλυψη», ένας ερωτεύεται, άλλη το έχει υπ’ όψιν της: τα μυαλά μας είναι ακόμα στα κάγκελα της βεράντας, πράγμα πολύ παρηγορητικό. Θα συνεχίσουμε έτσι τηγανισμένοι, αλλά τουλάχιστον θα ΄μαστε καλή παρέα. Παλιά, λέγαμε πως αυτή η καλή παρέα θα ’ναι στο τρελάδικο, αλλά μάλλον προς το γηροκομείο μάς βλέπω από δω και μπρος.

Ένα βράδυ με ακόμα περισσότερη ζέστη και με πεσμένη πίεση, πήγαμε για φαγητό με τον Σταύρο Κούλα στον «Βυρίνη», που είναι διάσημος για την ωραία αυλή του. Η αυλή είναι όντως όμορφη, έστω κι αν εκείνη τη νύχτα δεν κουνιότανε φύλλο. Ήθελα να φάω ιμάμ αλλά το γκαρσόνι με γείωσε λέγοντάς μου «το ιμάμ είναι θάνατος για το στομάχι» και με χαλάει πολύ όταν μου το κάνουνε αυτό οι άνθρωποι. Άσε με να το φάω, χριστιανέ μου, κι ας γίνω χάλια, μη με προδιαθέτεις αρνητικά πάνω που φτιάχνομαι. Είναι σαν να λες σε κάποιον την ώρα που ανάβει τσιγάρο, «αυτό είναι κακό για την υγεία σου». Σώπα! Εσένα περίμενα να μου το πεις, θα στην έχω στημένη λοιπόν κι όταν κάνω kinky σεξ (π.χ.) να μου πεις ότι χαλάω τη μέση μου. Τέλος πάντων, φάγαμε κουνέλι λεμονάτο και ήταν τέλειο, κι ένα φανταστικό καρπούζι μετά, παγωμένο, κατακόκκινο, σαν αυτό που βλέπεις στον ύπνο σου όταν κάνει πάρα πολλή ζέστη κι ονειρεύεσαι ότι κάποιος σου φέρνει κομμένο καρπούζι, μόνο την καρδιά, μαζί με έναν ανεμιστήρα και καμιά φορά και τον Μπραντ Πιτ (για να μην ξεχνιόμαστε). Χάρηκα που είδα τον Σταύρο μετά από χρόνια, και ξαναθυμήθηκα το «ιδιόρρυθμο χιούμορ του», όπως θα ’λεγε κι η μαμά μου εννοώντας ότι ούτε αυτός δουλεύει σε τράπεζα. Οι τιμές στον «Βυρίνη» ήταν υπερ-λογικές, κάτω από 20 ευρώ το άτομο, και όταν γύρισα σπίτι έφτιαξα μπριάμι, για να πάρω το αίμα μου πίσω που δεν έφαγα θανατηφόρο ιμάμ.

Άλλη νύχτα, εξίσου λιωμένη στις άκρες (45 βαθμοί!), πήγαμε στο καινούργιο “Al Milanese”, που είναι στη θέση του παλιού “Star” κι έχει τραπεζάκια στον κήπο. Φάγαμε νόστιμα, παρά την απίστευτη ζέστη, και οι τιμές ήτανε καλές κι εδώ για Κολωνάκι – κάπου 30 ευρώ το άτομο… αλλά οι καρέκλες με τσάκισαν, και δεν γκρινιάζω επίτηδες σήμερα επειδή το ερκοντίσιον μού κάνει σεσουάρ/ή/και σάουνα, απλώς οι καρέκλες είναι μασίφ πλαστικές, απ’ αυτές που ιδρώνεις και όταν σηκώνεσαι έχεις ένα ρούχο κολλημένο στον πισινό σου σα χαλκομανία. Θα μπορούσαν να βάλουν αυτά τα καλύμματα με χάντρες, που έχουν οι ταξιτζήδες τα καλοκαίρια για να παίρνει αέρα ο απαυτός τους όταν οδηγούν με τις ώρες (και δεν έχουν ερκοντισιον). Θα μπορούσαν μέχρι και να πετάξουν αυτές τις καρέκλες, που τις παίρνεις μαζί σου όταν σηκώνεσαι επειδή έχουνε κολλήσει στα μπούτια σου ανεπιστρεπτί, και να αγοράσουν άλλες, μπαμπού, ξύλινες, γουατέβερ. Απλώς όχι πλάστικους. Γιατί κατά τα λοιπά είναι μια χαρά μαγαζί, και οι νύχτες είναι μια χαρά νύχτες εδώ που τα λέμε όταν έχει ζέστη, αρκεί να έχεις καλούς φίλους. Κι ένα ερκοντίσιον δεν βλάπτει, επίσης. Γιατί όσο λωλοί και να ’ναι οι φίλοι σου, δεν μπορούν να σου κάνουν κι αέρα όλη νύχτα πια…

Βυρίνης, Αρχιμήδους 11, 210 7012.153, 7012021

Al Milanese, Ξενοκράτους 49, Κολωνάκι, 210 7294.111-2