Επί της Αχαρνών βρίσκεται η Ευρωπαία. Σχεδόν γωνία με Ιθάκης. Το όνομά της διόλου τυχαίο. Η Ευρωπαία βρίσκεται στην ακτίνα του ιστορικού κέντρου της Αθήνας. Του άλλοτε αριστοκρατικού κέντρου, που συμβόλισε την επιθυμία για πολιτιστική άνθηση και αντικατόπτρισε τον κοσμοπολιτισμό μιας χώρας όπου η Ευρώπη κάποτε φάνταζε μακρινή, απρόσιτη, άπιαστη, σχεδόν ονειρική. Μια χώρα που πάντα λάτρευε το ξένο, με υπερβολή, πολλές φορές σε βαθμό μανίας, αλλά που είχε δίκαια κληρονομημένο πόθο να νιώθει και να διεκδικεί να είναι Ευρωπαία. Να καμαρώνει για αυτό.
Δεν γνωρίζω την ιστορία της, όμως η Ευρωπαία της Αχαρνών φαίνεται να είναι παλιά. Πουλάει υφάσματα. Υφάσματα που ίσως μια εποχή –φτιάχνω μία τελείως αυθαίρετη, δική μου, εικόνα– απευθύνονταν στις κυρίες του κέντρου και που έντυσαν με την αίγλη και την αισθητική τους όλο το μακρύ και δύσβατο όνειρο της μετάβασης από τη μετεμφυλιακή πληγωμένη χώρα σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή, με σαλόνια και εσπερίδες. Η πίστη ότι η Ελλάδα ανήκε φύσει στην Ευρώπη είχε πλέον καταστεί και γεγονός.
Βλέπω με συμπάθεια την Ευρωπαία, μα πιο πολύ με ρομαντισμό, για αυτό που πάσχιζε μιαν άλλη εποχή να διατρανώσει. Για αυτό με το οποίο επιχείρησε να συνδεθεί. Την τοποθέτηση σε μια άλλη, καινούργια σφαίρα ζωής. Την αναβάθμιση και αναβάπτιση. Αλλά και την ταύτιση με ένα άλλο μοντέλο υλικών αγαθών, μιας λουσάτης, δήθεν αστικής νοοτροπίας. Έχει μια ονειροπολούσα αφέλεια όλο αυτό. Και ταυτόχρονα ενέχει την κενότητα της πεποίθησης ότι αυτό αρκούσε, ότι κάπου εκεί εξαντλούνταν η σχέση μας με την Ευρώπη. Η Ευρωπαία ήταν επιλεκτική Ευρωπαία.
Φαντάζομαι την Ευρωπαία της Αχαρνών, ως παλιό μαγαζί στις δόξες της, να πουλάει όμορφα και ακριβά υφάσματα για να ντύσει, στην πιο σικ της εκδοχή, την «ευρωπαϊκή ιδέα». Σήμερα, στο βρώμικο και εγκαταλελειμμένο κέντρο, τα συναισθήματα που το όνομά της προκαλεί, μοιάζουν περισσότερο με ταλαιπωρημένες αναμνήσεις μεγαλείων. Αυτό που πλέον την απασχολεί είναι γήινο, πεζό, είναι πέρα για πέρα ζήτημα επιβίωσης: Ποιο όνειρο να ντύσει και με τι;
15°
